“คุณหนูสามกู้ นี่คือแกงเม็ดบัวที่ข้าใช้ให้คนต้มมาให้ ดับร้อนภายในได้ดี ลองชิมดูสิ”
องค์หญิงตังตังถือแกงเม็ดบัวหนึ่งถ้วยมาตรงหน้ากู้ชูหน่วนกะทันหัน ฉีกยิ้มกว้างร่าเริง
ทุกคนต่างตะลึงกันหมด
เมื่อกี้องค์หญิงตังตังยังทะเลาะกับคุณหนูสามกู้อยู่เลย ตอนนี้มาส่งแกงให้นาง เปลี่ยนหน้าเร็วเกินไปแล้ว
เซียวหยู่เซวียนที่นั่งข้างกู้ชูหน่วนก็ขมวดคิ้ว แล้วเอาพัดขวางแกงเอาไว้ “องค์หญิง ในแกงเม็ดบัวนี้ คงไม่ได้ใส่เครื่องปรุงอย่างอื่นลงไปหรอกนะ”
“เรื่องก่อนหน้านั้น ข้าผิดเอง ไม่ควรหาเรื่องเจ้าแบบนั้น ดังนั้นข้าให้คนต้มแกงถ้วยนี้มาให้ อยากจะรักษาความสัมพันธ์ของเจ้ากับข้าไว้ คุณหนูสามกู้ เจ้าใจกว้างเช่นนี้ น่าจะไม่โกรธข้าหรอกนะ”
องค์หญิงตังตังหน้าตาน่ารัก ทำปากจู๋ออดอ้อน ดูไร้เดียงสาไม่มีพิษมีภัย ถ้าไม่รู้มาก่อนว่านางมีนิสัยหยิ่งผยองโอหัง เกรงว่าทุกคนคงได้หลงเสน่ห์กับรูปลักษณ์ภายนอกของนางแน่นอน
กู้ชูหน่วนมองดูแกงเม็ดบัวในมือนาง หรี่ตามองด้วยแววตาเย็นชา แล้วมองไปทางกู้ชูหยุนที่อยู่ตรงมุมทิศตะวันออกเฉียงใต้ กู้ชูหยุนกำลังมองมาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
นางรับแกงเม็ดบัวมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “องค์หญิงไร้เดียงสาและมีเมตตา ข้าจะโกรธเจ้าลงได้ยังไงกัน”
ว่าแล้ว นางก็ยกช้อนขึ้นมา ตักเข้าปากไป
ทันใดนั้น เย่เฟิงที่เงียบไม่พูดไม่จาก็พูดขึ้นว่า “แกงเม็ดบัวเย็นแล้ว ระวังจะท้องเสียนะ”
กู้ชูหน่วนกระตุกยิ้มมุมปาก แล้วพูดว่า “เสี่ยวเฟิงเฟิงกำลังเป็นห่วงข้าเหรอ?”
นางพูดแล้ว ก็ดื่มแกงเม็ดบัวช้อนลงไป ปากก็พูดว่า “อืม ไม่เลวเลย รสชาติหวานดี”
กู้ชูหน่วนเหลือบตามองสายตาของทุกคน
เซียวหยู่เซวียน หลิวเยว่ อวี่ฮุยลุกขึ้นห้ามอย่างร้อนรนใจ
เย่เฟิงหายใจเร็วขึ้น ยกมือขึ้นอยากจะห้ามนางไว้
องค์หญิงตังตังทั้งดีใจทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว
กู้ชูหยุนกระตุกมุมปากขึ้นอย่างสะใจ
รวมไปถึงพวกนักเรียนในห้องก็ต่างมองนางด้วยแววตาที่ตะลึง
“อึก” เสียงกลืนน้ำแกงดังขึ้น กู้ชูหน่วนดื่มน้ำแกงทั้งถ้วยลงไป เหมือนยังไม่พอใจ “ยังมีอีกไหม?”
องค์หญิงตังตังอึ้ง พูดอย่างไม่พอใจว่า “ไม่มีแล้ว”
ดื่มเข้าไปทั้งถ้วยเลยเหรอ?
นางไม่กลัวจะได้เข้าห้องน้ำจนตายหรือไง
เซียวหยู่เซวียนพูดอย่างตกใจว่า “ยัยขี้เหร่ เจ้าไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”
“ข้าสบายดีนะ แกงเม็ดบัวขององค์หญิงตังตังอร่อยมากเลย ตั้งแต่พี่รองบอกข้าว่าองค์หญิงตังตังจะให้แกงเม็ดบัวแก่ข้า ข้าก็รอตลอดเลยนะ ขนาดข้าวเช้ายังไม่ได้กินมาเยอะเลย เห้อ พี่แท้ๆของข้าดีแบบนี้นี่เอง ถึงแม้จะทะเลาะกันหนักแค่ไหน ใจก็ยังเป็นห่วงข้าตลอด”
ได้ยินแล้ว องค์หญิงตังตังก็ทำหน้าบึ้งตึง แล้วมองค้อนกู้ชูหยุนอย่างโมโห
สีหน้ากู้ชูหยุนเปลี่ยนไปเล็กน้อย
กู้ชูหน่วนหมายความว่ายังไง?
โยนความผิดมาให้นางเหรอ?
นางบอกกู้ชูหน่วนตั้งแต่เมื่อไหร่กันว่าองค์หญิงตังตังจะวางยาพิษให้นาง?
“กู้ชูหยุน เจ้ามันคนถ่อยเจ้าเล่ห์ เจ้าออกมากับข้าเดี๋ยวนี้”
องค์หญิงตังตังตะคอกอย่างโมโห ไม่สนใจว่าภายในห้องเรียนจะมีนักเรียนคนอื่นมองอยู่มากแค่ไหน ก็ลากตัวนางออกไปทันที
กู้ชูหน่วนแสยะยิ้ม
วางยาพิษให้นางงั้นเหรอ?
ยังโง่ไปหน่อยนะ
“ยัยขี้เหร่ เจ้าไม่เป็นไรจริงๆนะ?”
“ไม่เป็นไร เจ้าคงไม่ได้โทษข้าที่ไม่ได้เหลือไว้ให้เจ้าหรอกนะ?”
“……”
เซียวหยู่เซวียนมองค้อนนางอย่างไม่พอใจ
“กินๆๆ เจ้าเป็นผีอดยากกลับชาติมาเกินหรือไง? อะไรก็กล้ากินไปหมด เจ้าไม่กลัวจะโดนวางยาหรือไงกัน”
กู้ชูหน่วนส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ แล้วหันไปมองเย่เฟิงที่เย็นชาไม่พูดไม่จา
ทั้งสองสบตากัน แววตาของทั้งสองต่างก็เหมือนกำลังสืบหาความจริง
“เสี่ยวเฟิงเฟิง เจ้าเป็นคนที่ไหน?”
เย่เฟิงก้มหน้า เปิดหนังสือโดยไม่สนใจนางอีก
