อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 178 รอดจากความตาย

“นายหญิงฟื้นแล้วเหรอ?” ข้างหูมีเสียงดีใจของฝูกวงดังขึ้น

กู้ชูหน่วนลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก แวบแรกที่เห็นคือแววตาที่เป็นกังวลของฝูกวง

“ที่นี่ที่ไหน?”

“พวกเราตกลงจากยอดหน้าผา โชคดีมีต้นไม้อยู่ตรงกลางที่คอยขวางไว้ นายหญิงไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”

“มากเลยล่ะ ข้าปวดไปทั้งตัวเลย โดยเฉพาะที่อก”

“ฮะ……” ฝูกวงตกใจ

กู้ชูหน่วนตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่ง ขยับแค่นิดเดียว นางก็เจ็บเท้าจนแยกเขี้ยวยิงฟัน ก้มหน้าลงไปดู ก็ถึงเห็นว่าขาของตัวเองมีรอยกิ่งไม้บาดขนาดใหญ่ แต่ไม่รู้ว่าถูกทำแผลตั้งแต่เมื่อไหร่

ยกมือขึ้นฟาดเขาแรงๆ “ใครใช้ให้เจ้ากระโดดตามลงมา”

ฝูกวงก้มหน้าลงเหมือนเด็กที่ทำผิด ปากก็พึมพำว่า “เห็นนายหญิงตกลงไป ข้าก็ร้อนใจ เลยกระโดดลงไปด้วย”

“……”

เขาพูดแบบนี้ออกมา กู้ชูหน่วนกลับไม่รู้ว่าจะตอบเขายังไงดี

“บาดเจ็บหรือไม่?”

“แค่มีแผลถลอกเล็กน้อย ไม่เป็นไรหรอกขอรับ”

“เย่เฟิงล่ะ”

“เย่เฟิงยังสลบอยู่ ข้าน้อยตรวจสอบให้เขาแล้ว เขาไม่เป็นอะไรมาก”

พูดแบบนี้แล้ว มีแค่นางที่ซวยถึงบาดเจ็บที่เท้าน่ะสิ

กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้นมองรอบๆ เห็นว่าตัวเองอยู่ในถ้ำอันมืดมิด ถ้ำไม่ใหญ่มาก แต่ก็มีพื้นที่มากพอสำหรับพวกเขา

เย่เฟิงยังไม่สร่างเมาทั้งหมด ใบหน้ายังคงแดงระเรื่อ ตอนนี้กำลังนอนพิงผนังถ้ำอยู่

ฝูกวงเหมือนรู้ว่านางคิดอะไรอยู่ จึงรายงานสถานการณ์ไปทั้งหมด

“ด้านนอกมีเหยี่ยวกำลังบินค้นหาอยู่ ข้าน้อยกลัวว่าจะถูกจับได้ จึงแบกนายหญิงเข้ามาในถ้ำนี้ หลบการค้นหาของเผ่าปีศาจไปก่อน”

“ส่วนคุณชายอี้ ข้าน้อยก็ไม่ทราบเช่นกัน แต่คุณชายอี้เก่งขนาดนั้น นายหญิงก็บอกแล้วว่า ด้านนอกเผ่าปีศาจมีคนของเขาคอยอยู่ เขาน่าจะไม่เป็นไรนะ”

“ข้าน้อยดูคร่าวๆแล้ว เดินจากที่นี่สามารถออกจากเผ่าปีศาจได้ น่าจะใช้เวลาสามสี่วัน ฉีโส่วของเผ่าปีศาจที่ไล่ตามมา ไม่ได้มีแต่เหยี่ยวเท่านั้น ยังมีสุนัขล่าสัตว์ พวกเราหนีออกไปได้ยากมาก”

พอพูดถึงสุนัขล่าสัตว์ ใบหน้าของฝูกวงก็มืดมนลง

กู้ชูหน่วนก็เข้าใจความหมายเขาดี

ฝูกวงจะพูดว่า แม้สถานที่ที่พวกเขาอยู่ในตอนนี้จะปลอดภัย แต่เวลานานเข้า พวกมันก็จะไล่ตามกลิ่นมาจนได้

กู้ชูหน่วนค้นหาตามร่างกาย นอกจากยาห้ามเลือดหนึ่งขวดแล้ว ที่เหลือก็ว่างเปล่า ไม่เหลือยาอะไรเลย

“ทหารด้านนอกเยอะไหม?”

“พวกเราไม่ได้ตกลงไปยังด้านล่างเหว แต่ตกอยู่บนหินที่ยื่นออกมาตรงหน้าผา เดินตามหินที่ยื่นออกมาเข้ามายังถ้ำนี้ได้ พวกเขาตามหาอยู่ด้านล่าง ยังหาพวกเราไม่เจอชั่วคราว”

“ถ้ำนี้เหมือนจะยาวมากเลยนะ ไป เข้าไปสำรวจกันก่อน”

ตั้งแต่ลืมตาขึ้นมา นางก็สังเกตเห็นว่าถ้ำนี้ยาวมาก อาจจะเป็นถ้ำที่เชื่อมกับทางออกก็ได้

“ข้าน้อยแบกนายหญิงไปนะขอรับ”

“ไม่ต้อง บาดเจ็บเล็กน้อยเอง ข้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”

กู้ชูหน่วนเอาดาบของฝูกวงมาเป็นไม้เท้า เดินขากะเผลกเข้าไปในถ้ำ

บาดแผลของนางลึกมาก แต่ใบหน้านางกลับไม่แสดงความอ่อนแอใดๆเลย แค่ยิ้มแล้วสั่งว่า “เจ้าแบกเย่เฟิงไป พวกเราเข้าไปสำรวจถ้ำกัน”

ฝูกวงสำลัก

นายหญิงยังคงเหมือนกับเมื่อก่อน ไม่ว่าตัวเองจะอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายแค่ไหน ก็ยังพูดและยิ้มได้อย่างเป็นธรรมชาติ ไม่กลัวเลยสักนิด

เขาทำคบเพลิง แบกเย่เฟิงแล้วเดินไปข้างหน้า

ถ้ำนี้มืดและชื้นมาก ไม่รู้ว่าไม่มีคนมานานเท่าไหร่แล้ว

ที่นี่เหมือนเขาวงกต เดินไปสักระยะก็จะมีทางแยกตลอด พวกเขาเจอทางแยกก็เลือกทางซ้ายตลอดเช่นกัน

แต่เดินไปสองชั่วโมง พวกเขาก็ยังคงเดินวนอยู่ในเขาวงกตแห่งนี้

“ให้ตายสิ นี่มันถ้ำบ้าอะไรกัน ยาวเกินไปแล้วนะ”

กู้ชูหน่วนบ่น

นางเจ็บขาอยู่แล้ว บวกกับที่เดินมาติดต่อกันสองชั่วโมง แผลของนางฉีกตั้งนานแล้วด้วย