พวกกู้ชูหน่วนเดินออกไปตามลม คิดว่าใกล้จะถึงทางออกแล้ว ไม่คิดว่าเดินอยู่หลายชั่วโมง ก็ยังไม่ถึงทางออกเสียที
ในตอนที่นางกำลังจะสบถด่าออกมานั้น กลับได้ยินเย่เฟิงพูดว่า “ด้านหน้ามีแสง ปากถ้ำอยู่ข้างหน้าแล้ว”
สามคนแทบจะเดินในถ้ำสองวันหนึ่งคืน ถึงจะเดินออกมาได้
เดินอยู่ในภูเขาใหญ่อีกสองวันก็มาถึงตัวตำบลเล็กๆ
นอกเมือง ทั้งสามมองดูชื่อบนกำแพงนั้นอย่างตะลึง
“ตำบลชิงหง?”
กู้ชูหน่วนไม่เคยได้ยินชื่อเมืองนี้มาก่อน ในสมองไม่มีความทรงจำนี้เลย ในความจำรอบพระนครเหมือนจะไม่มีเมืองนี้นะ
ฝูกวงกับเย่เฟิงก็งง
ตำบลชิงหงเป็นชายแดดของแคว้นเย่ ถ้าเดินไปอีกเมืองก็ออกนอกแคว้นแล้ว เป็นดินแดนร้างที่ไร้การควบคุม เขาทิ้งวิญญาณ
เขาทิ้งวิญญาณกับเขาสูบวิญญาณแม้จะต่างกันแค่นิดเดียว แต่ระยะทางกลับห่างกันกว่าหลายกิโล
พวกเขาเดินในถ้ำแค่ไม่กี่วัน ทำไมถึงมาที่ตำบลชิงหงได้?
หรือว้าถ้ำนั้น จะมีการขุดอุโมงค์เชื่อมไว้ระหว่างภูเขา?
“พวกเจ้าหาโรงเตี๊ยมพักผ่อนกันก่อนเถอะ ข้ากลับไปที่หมู่บ้านสายธารก่อน”
หลายวันมานี้ เย่เฟิงเป็นห่วงท่านยายเย่ที่อยู่ในหมู่บ้านสายธารอันห่างไกลอยู่ตลอดเวลา แต่แค่ไม่อยากให้พวกนางเป็นห่วง จึงไม่ได้แสดงออกมา
ตอนนี้ออกมาได้แล้ว เขาอยากจะกลับไปหาท่านยายให้เร็วที่สุด
“คนจากเผ่าปีศาจหาเจ้าไม่เจอ จะต้องไปดักรอเจ้าที่หมู่บ้านสายธารแน่นอน ตอนนี้ไปก็เหมือนเป็นการตัดกับดักพวกนั้น” กู้ชูหน่วนพูดห้าม
เย่เฟิงยิ้มอย่างขมขื่น ความเศร้าหมองรายล้อมตัวของเขา “หรือว่านี่จะเป็นชะตาของข้า ท่านยายมีพระคุณต่อข้า ข้าจะให้ท่านเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด”
“เอาอีกแล้วนะ ชีวิตข้า ข้ากำหนดเอง ไม่ใช่ฟ้าลิขิต ชะตาของเจ้าจะต้องกำไว้ที่มือตัวเอง ตอนที่พวกเราออกมา เซียวอวี่เซวียนยังอยู่ในหมู่บ้านสายธาร เขาน่าจะช่วยดูแลท่านยายเย่แทนเจ้า เจ้าอย่ากังวลไปเลย”
“ข้ายังไม่สบายใจอยู่ดี”
กู้ชูหน่วนพูดจนปากคอแห้งหมดแล้ว เย่เฟิงก็ยังดึงดันจะไปอยู่ดี
นี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นว่า นิสัยที่แท้จริงของเย่เฟิงดื้อรั้นมากๆ
สุดท้ายกู้ชูหน่วนจึงต้องพูดว่า “เจ้ารอข้าวันหนึ่ง ข้าไปจัดการธุระที่เขาทิ้งวิญญาณก่อน พอเสร็จแล้ว ข้ากลับไปพร้อมเจ้า”
“เจ้าไปทำอะไรที่เขาทิ้งวิญญาณ? ที่นั่นเป็นดินแดนที่ไร้การควบคุม คนชั่วร้ายมากมายต่างก็รวมตัวอยู่ที่นั่นกันหมด”
ทันใดนั้น เย่เฟิงก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “เจ้าจะไปหาหญ้านรกเหรอ?”
“ในเมื่อมาถึงตำบลชิงหงแล้ว ทำไมไม่ลองไปหาดูล่ะ ไม่แน่อาจจะมีหญ้านรกอยู่ก็ได้” กู้ชูหน่วนหาว เดินขากะเผลกหาโรงเตี๊ยมเพื่อพักผ่อน
นางอยู่ในถ้ำนานเกินไป ตอนที่ออกมาเสื้อผ้าก็ฉีกเป็นรูมากมาย ดูแล้วทั้งสกปรกทั้งโทรม เหมือนขอทานพิการมาก
ตำบลชิงหงไมใหญ่มาก แต่กลับครึกครื้นมาก ถนนสองข้างต่างก็มีพ่อค้าแม่ค้าตะโกนโฆษณาสินค้าตัวเอง และมีร้านค้ามากมายไม่ขาดสาย
กู้ชูหน่วนมองไปที่โรงเตี๊ยมผิงอันตรงหน้า นางกระตุกยิ้มมุมปากอย่างมีความสุข
“ฝูกวง เอาเงินให้ข้าหน่อย พวกเราเปิดห้องดีๆกัน กินอิ่มพักผ่อนให้เพียงพอก่อนค่อยว่ากัน”
ฝูกวงอึ้ง พูดอย่างเศร้าสลดว่า “นายหญิง ข้าน้อยไม่มีเงินขอรับ”
“ไม่มีสักตำลึงเลยเหรอ?”
“สักแดงก็ไม่มีขอรับ”
กู้ชูหน่วนอึ้ง “ปกติเจ้าออกบ้านไม่เคยพกเงินเลยเหรอ?”
“ไม่เคยพกเลยขอรับ”
“แล้วเจ้ากินนอนที่ไหนล่ะ?”
“ข้าน้อยเป็นองครักษ์ลับ เป้าหมายคือปกป้องเจ้านายให้ปลอดภัย ดังนั้นโดยทั่วไปแล้วจะซ่อนตัวในที่มืด ไม่มีพื้นที่สำหรับนอนโดยเฉพาะ ส่วนการกิน ก็กินอาหารรองท้องให้อิ่มก็พอแล้ว”
“……”
กู้ชูหน่วนถอนหายใจ “ต่อไปเจ้าไม่ต้องหลบซ่อนแล้วล่ะ เหนื่อยจะตาย ติดตามใกล้ตัวข้าเลยดีกว่า”
“ขอรับ”
กู้ชูหน่วนยื่นมือไปที่เย่เฟิง “มีเงินไหม ยืมข้าก่อนสิ เดี๋ยวข้าค่อยคืนเจ้า”
