ได้ยินข้ารับใช้พูดแบบนี้ เย่เฟิงก็แอบเงี่ยหูฟัง
ฮูหยินท่านนี้พลัดพรากกับลูกชายแท้ๆมาสิบแปดปี เขาก็พลัดพรากกับพ่อแม่มาสิบแปดปี นางเป็นแม่แท้ๆของเขาหรือเปล่านะ?
มองดูฮูหยินท่านนี้อีกที ท่าทีสง่างาม พูดจาเป็นมารยาท แม้จะอายุมากแล้ว แต่ใบหน้าก็ยังดูแลได้อย่างดี ดูยังไงก็ไม่เหมือนชาวบ้านจนๆทั่วไป
ฮูหยินชนชั้นสูงแบบนี้ จะเป็นแม่แท้ๆของเขาได้ยังไงกัน
เย่เฟิงหัวเราะเบาๆ
เขาคิดถึงพ่อแม่จนเสียสติไปแล้วหรือไงกัน
ฮองเฮาฉู่รู้สึกเศร้าโศกเสียใจ “ตอนนั้น หลินเอ๋อร์ของข้าโดนลักพาตัวตรงนอกตำบลชิงหง ราชครูบอกว่า หากข้าอยากได้หลินเอ๋อร์ของข้าคืน จะต้องไปขอพรบูชาสักการะที่วัดเมฆขาว ราชครูเชี่ยวชาญเรื่องการพยากรณ์ รู้เรื่องอดีตและอนาคต เขาไม่มีทางหลอกข้าแน่นอน”
“แต่ท่านมาจุดธูปเทียนที่นี่หลายปีแล้ว หลายปีก่อนยังมาสวดขอพรในวัดเมฆขาวทุกวัน ตอนนี้ก็ยังหาคุณชายน้อยไม่เจอเลย”
นึกถึงเรื่องที่ผ่านมา ขอบตาซิ่งเอ๋อร์แดงก่ำ
ตั้งแต่คุณชายน้อยถูกลักพาตัวไป ฮองเฮาก็คิดถึงจนนอนไม่หลับ สวดขอพรในวัดเมฆขาวมาสิบกว่าปีแล้ว แค่อยากขอพรให้คุณชายน้อย หวังให้แม่ลูกพบกันอีกครั้ง
ต่อมาฮองเฮาก็ผอมลงทุกที ก็ถึงบังคับให้ฮองเฮากลับแคว้น แต่ฮองเฮาก็ยังอดทนมาจุดธูปทุกปี และยังนอนที่นี่หนึ่งเดือนอีก เพื่อรอการกลับมาของคุณชายน้อย
ฮ่องเต้กับฮองเฮายอมทำทุกอย่างเพื่อตามหาคุณชายน้อย พวกเขาเป็นจักรพรรดิและราชินีแห่งแคว้นฉู่ผู้สูงศักดิ์ แต่ตลอดสิบแปดปีที่ผ่านมาพวกเขากินเจ ไม่กินเนื้อเลย ทำถึงเช่นนี้แล้วยังแลกความเมตตาจากฟ้าสวรรค์ไม่ได้อีกเหรอ
ฮองเฮาฉู่จุดธูปแล้วพูดไปด้วยว่า “หลินเอ๋อร์ของข้าอาจจะกลับมาแล้วก็ได้”
ทุกครั้งนางก็จะปลอบใจตัวเองแบบนี้ตลอด
แต่นางไม่รู้ว่าจะปลอบใจตัวเองได้อีกนานแค่ไหน
หลายปีมานี้เพราะคิดถึงบุตรชายจนร่างกายของนางทรุดโทรมลงทุกที หลินเอ๋อร์ก็ยังไม่ปรากฏขึ้นขึ้น เกรงว่านางจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว
“ฮูหยิน……”
ซิ่งเอ๋อร์น้ำตาไหลเป็นทาง น้ำเสียงสะอึกสะอื้น กลับไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี จึงต้องด่าแทน
“โทษโจรพวกนั้น ถ้าพวกเขาไม่ขโมย คุณชายน้อยก็คงไม่โดนลักพาตัวไป”
ฮองเฮาฉู่สีหน้ามืดมนลง มือที่จุดธูปนั้นก็สั่นเทา
ภาพในอดีตพลุ่งพล่านขึ้นมาในสมองของนาง
นางเป็นลูกสาวของขุนนางเล็กๆแห่งแคว้นเย่ ฮ่องเต้ฉู่เสด็จเยี่ยมชม พวกเขาสองคนตกหลุมรักแต่แรกพบ ต่อมาฮ่องเต้ฉู่ก็ไม่สนใจเสียงครหาของผู้คน สู่ขอนางอย่างยิ่งใหญ่ด้วยตำแหน่งของฮองเฮา
ในตอนนั้นทำเอาทั่วใต้หล้าฮือฮากันยกใหญ่
ต่อมาพ่อแม่นางป่วยหนัก ก่อนตายอยากจะเจอนางเป็นครั้งสุดท้าย นางไม่สนใจว่าตัวเองท้องแก้แค่ไหน ตัดสินใจเดินทางไปเยี่ยมพวกเขาอย่างเด็ดขาด
เดินทางไกลตลอดทั้งทาง ในตอนที่มาถึงตำบลชิงหง ก็ได้ข่าวว่าพ่อแม่เสียชีวิตไปแล้ว
นางเสียใจจนคลอดก่อนกำหนด แถมยังโดนโจรปล้นอีก ทหารที่ตามมาก็ถูกฆ่าตายกันหมด
สงสารลูกของนางที่โดนแย่งไปในเวลาคับขัน
โทษนาง……
โทษนางคนเดียว
ถ้านางไม่ดื้อรั้นดึงดันที่จะกลับแคว้นแย่ ลูกของนางก็จะไม่โดนแย่งไป
หลังจากตรวจสอบ โจรพวกนั้นก็แค่ได้รับคำสั่งมา ผู้ร้ายที่อยู่เบื้องหลังจนถึงตอนนี้ก็ยังหาไม่เจอเลย
นึกถึงลูกตัวเองที่ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง อาจจะถูกคนอื่นๆรังแกไม่น้อย ฮองเฮาฉู่ก็ปวดช้ำหัวใจเหมือนถูกฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ
“ขออภัยเจ้าค่ะ ซิ่งเอ๋อร์ผิดไปแล้ว ฮูหยินเคร่งศาสนาขนาดนี้ ฟ้าสวรรค์จะต้องปกป้องคุณชายน้อยของท่านแน่นอนเจ้าค่ะ”
“อืม”
เย่เฟิงได้ยินที่พวกนางพูด ในใจก็รู้สึกว้าวุ่นใจแปลกๆ
เขาถอนหายใจลุกขึ้นเดินออกไปทีละก้าว
