เย่เฟิงคุกเข่าอยู่หน้าหลุมฝังศพ หลังจากโขกศีรษะแรงสามครั้งแล้ว ก็มองหมู่บ้านสายธารที่ถูกเผาจนเป็นซากปรักหักพังอย่างอาลัยอาวรณ์ อยู่นานเขาก็เหยียบเส้นทางไปเขาสูบวิญญาณทีละก้าว ทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังที่อ้างว้างและเด็ดเดี่ยว
อย่างไม่มีใครรู้ หลังจากเย่เฟิงจากไปแล้ว สาวน้อยในชุดสีอ่อนที่ใส่ผ้าบางปิดหน้าก็ค่อยๆ เดินออกมา
ดวงตาขาวดำแบ่งชัดจ้องทิศทางและแผ่นหลังที่เย่เฟิงจากไป ราวกับเห็นบางอย่าง
ในจวนอ๋องหาน
กู้ชูหน่วนตุบไปเสียงหนึ่ง โยนขวดยาให้เย่จิ่งหานที่กำลังอ่านหนังสือ แล้วเอ่ยโพล่งไป
“มาเจรจาข้อแลกเปลี่ยนกันเถอะ เจ้าช่วยยายเย่ออกมาอย่างปลอดภัย ฆ่าหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ ข้าจะขจัดพิษเย็นกับพิษใบเลือดดำในครึ่งปี พร้อมแต่งงานกับเจ้า”
ซี๊ด…
ชิงเฟิงกับเจี่ยงเสวียที่อยู่ในห้องโถงหลัก คิดไม่ถึงว่านางจะพูดเช่นนี้
ชิวเอ๋อร์ที่รีบตามมากระตุกแขนเสื้อกู้ชูหน่วนด้วยความหวาดกลัว
การแต่งงานนี้ เดิมก็เป็นพระราชทานสมรสที่ฮ่องเต้มีราชโองการมา พรุ่งนี้ก็เป็นวันมงคลแล้ว หรือว่าคุณหนูยังกล้าไม่แต่งงาน?
อีกอย่าง…ยังไม่ออกเรือนก็กล่าวเช่นนี้กับท่านอ๋องเพื่อชายอื่น ท่านอ๋องยังจะละเว้นคุณหนูนางได้อย่างไร?
คิ้วเย่จิ่งหานกระตุกเล็กน้อยแล้วอ่านหนังสือของเขาต่อ ไม่มองนางสักนิด
กู้ชูหน่วนดึงมุมเสื้อที่ถูกชิวเอ๋อร์จับไว้ เดินขึ้นหน้า จ้องตรงเย่จิ่งหาน แล้วเอ่ยอีกครั้ง “เจ้าช่วยยายเย่ออกมาอย่างปลอดภัย ฆ่าหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ ข้าจะขจัดพิษเย็นกับพิษใบเลือดดำในครึ่งปี พร้อมแต่งงานกับเจ้า!”
เย่จิ่งหานเงยหน้า
เพียงแต่ใบหน้านั้นมีเกล็ดน้ำค้างแข็งอยู่แน่นขนัด นัยน์ตาเย็นเฉียบเหน็บโทสะบางส่วน
“กู้ชูหน่วน อย่าคิดว่าเจ้ามีวิชาแพทย์นิดหน่อยแล้วข้าจะไม่กล้าทำอะไรเจ้านะ?”
“เช่นนั้นก็พอดี หากข้าไม่มีวิชาแพทย์นิดหน่อยแล้วจะรักษาเจ้า เอ่ยเงื่อนไขกับเจ้าอย่างไร?”
“ด้วยวิธีของเจ้าในตอนนี้ แม้จะใช้เวลานานหน่อย แต่ข้าเชื่อว่าช้าเร็วพิษเย็นก็ต้องขจัดไปได้สักวัน กอปรกับยาของหมอหลวงที่จัดให้ พิษใบเลือดดำก็ขจัดได้เช่นกัน เจ้า…ไม่มีประโยชน์แล้ว”
“เช่นนั้นหรือ? หมอบ้านๆ เหล่านั้นขจัดพิษเจ้าได้ ทำให้สองขาของเจ้าลุกขึ้นมายืนได้?”
ชิงเฟิงเอ่ยด้วยความโกรธ “บังอาจ! เจ้ากล้าไม่รักษาขาให้ท่านอ๋องสิ!”
“เจ้าสิบังอาจ! นายคุยกัน บ่าวมาแทรกได้อย่างไร? ฝ่ามือครั้งก่อนลืมไปแล้วหรือ?”
ชิงเฟิงทรงอำนาจ แต่กู้ชูหน่วนกลับทรงอำนาจยิ่งกว่า
อีกทั้งนัยน์ตานางยังมีความเผด็จการที่ไม่แยแสใต้หล้าด้วย
หรือ…หรือเขาจะดูผิดไป? บุคลิกนั้นแทบจะเทียบเคียงท่านอ๋องได้แล้ว
“เย่จิ่งหาน ข้าไม่อยากพูดพล่ามกับเจ้าให้มาก หากเจ้าคิดจะแต่งกับข้า หากเจ้ายังอยากรักษาขาทั้งสองกับชื่อเสียง เช่นนั้นก็จัดการสองเรื่องนั้นให้ข้า มิเช่นนั้น ข้ากู้ชูหน่วนไม่อยากแต่งงาน ไม่ว่าเจ้าจะเก่งกล้าเพียงไร ก็บีบให้ข้าแต่งงานไม่ได้!”
“ในใจเจ้าเย่เฟิงสำคัญขนาดนั้นเชียว?” เย่จิ่งหานไต่ถาม
“ใช่! เขาเป็นเพื่อนที่ข้ากู้ชูหน่วนคบแน่แล้วในชาตินี้ ไม่ว่าผู้ใดก็ทำร้ายเขา แตะต้องเขามิได้!”
“เป็นแค่เพื่อนของเจ้า?”
“มิเช่นนั้นเจ้ายังคิดว่าข้ากับเขายังมีอะไรกัน?”
อารมณ์โกรธของเย่จิ่งหานลดลงบางส่วน นัยน์ตาคมกริบเจือการสืบเสาะ
ราวกับกำลังสืบเสาะสัมพันธ์ที่แท้จริงของกู้ชูหน่วนกับเย่เฟิง
“ถ้าให้ข้ารู้ว่าเจ้ากับเขามีความรักชายหญิงสักนิด ข้าจะให้เขามีชีวิตที่ทรมานยิ่งกว่าเมื่อก่อนร้อยเท่าพันเท่า!”
กู้ชูหน่วนกรอกตาขาว
“ทำไม? หรือว่าท่านอ๋องจะหึง?”
“ข้าแค่ไม่อยากถูกสวมเขาก่อนวันแต่งงาน”
“วางใจเถอะ ข้ามิได้เลวขนาดนั้น เจ้าโยกกำลังเดี๋ยวนี้ หากช้าเกรงว่าจะเกิดความเปลี่ยนแปลง”
