อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 229 บุกดาดๆ

หลายวันมานี้อยู่ในจวนอ๋องหานตลอด กู้ชูหน่วนจึงคุ้นเคยพื้นที่ที่นี่

นางหาทางออกไปได้อย่างรถคล่องทาง แต่เพิ่งออกจากเรือนก็ถูกองครักษ์ขวางไว้

“พระชายาต้องการกินขนมกุ้ยฮวา พวกเจ้ารีบหลีกไป”

“ท่านอ๋องมีคำสั่ง ไม่ว่าใครก็ห้ามออกจากเรือนแม้แต่ก้าวเดียว โดยเฉพาะท่าน พระชายา ”

เชี่ย!

นางแปลงโฉมแล้ว ทำไมคนพวกนี้ถึงจำนางได้อีก?

เสมือนรู้ถึงความสับสนของนาง องครักษ์จึงอธิบาย

“ใต้เท้าชิงเฟิงทำตามคำสั่งของท่านอ๋องเสมอ เขาจะไม่ออกจากหอบุหลันงามเด็ดขาด และท่านอ๋องก็กำชับเป็นพิเศษ ว่าพระชายาช่ำชองค่ายกลห้าธาตุแปดทิศ วิชาแปลงโฉม วิชาตลบตะแลง ไม่ว่าใครที่คิดออกจากเรือนนี้ ก็เป็นไปได้ว่าจะเป็นพระชายาแปลงโฉมปลอมตัวมาพ่ะย่ะค่ะ”

“…”

กู้ชูหน่วนหน้าบึ้ง

วิเคราะห์นางได้ทะลุปรุโปร่งเช่นนั้นเลยหรือ?

“ฉะนั้นหากข้าดึงดันจะออกไป หรือพวกเขาจะหักขาสุนัขของข้า? หรือว่าจะตีจนลูกข้าในท้องแท้ง? หรือจะเอาชีวิตข้า?”

“ข้าน้อยมิกล้า แต่ท่านอ๋องสั่งไว้ หากพระชายาออกจากหอบุหลันงาม เช่นนั้นก็หักขาแม่นางชิวเอ๋อร์พ่ะย่ะค่ะ”

กู้ชูหน่วนหัวเราะเย็นเนืองๆ “วันนี้ข้าจะพูดให้ชัด ข้าจะต้องออกจากหอบุหลันงามให้ได้! หากพวกเจ้ากล้าหักขาชิวเอ๋อร์ ข้าจะทำลายเด็กในท้องข้าทันที หากเจ้าไม่เชื่อจะลองดูก็ได้ ถึงอย่างไรข้าก็ไม่อยากได้เด็กคนนี้อยู่แล้ว!”

บรรดาองครักษ์หน้าถอดสี สีหน้าคลายความขึงขังเล็กน้อย

กู้ชูหน่วนเอ่ยต่อ “อีกอย่าง ชิวเอ๋อร์เป็นแค่สาวใช้ หากนางพิการข้าก็หาคนใหม่ได้ แต่เด็กในท้องข้านี่สิ ถ้าไม่มี ก็จะไม่มีคนที่สองแล้ว นี่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขคนเดียวของท่านอ๋อง พวกเจ้าคิดช่างน้ำหนักให้ดี”

เหนือหัวมีคำสั่ง พระชายาสามารถพูดกลับผิดเป็นถูกได้ ไม่ว่านางจะพูดอะไร ก็ห้ามปล่อยไปเด็ดขาด

แต่ตอนนี้พวกเขากลับไม่กล้าเดิมพัน เพราะนี่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวของท่านอ๋องในตอนนี้ และจวนอ๋องก็ให้ความสำคัญกับเด็กคนนี้มาก

“ไปรายงานใต้เท้าเจี่ยงเสวีย เชิญเขามาหน่อย”

กู้ชูหน่วนทะลักความโกรธ

เจี่ยงเสวียยังอยู่ในจวน?

เช่นนั้นเย่จิ่งหานก็ต้องยังอยู่ในจวนนะสิ?

“พาข้าไปพบท่านอ๋อง!” กู้ชูหน่วนเอ่ยด้วยโทสะ

“ท่านอ๋องไม่อยู่ในจวนพ่ะย่ะค่ะ พระชายาหากต้องการพบท่านอ๋อง มิสู้รออยู่ที่นี่สักครู่ ข้าน้อยจะให้คนไปรายงานท่านอ๋องเดี๋ยวนี้”

กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะ

เห็นนางเป็นคนโง่หรือ?

เย่จิ่งหานมีองครักษ์ข้างกายสองคน

คนหนึ่งคือชิงเฟิง ถูกย้ายมาคุ้มครองนางแล้ว

อีกคนก็คือเจี่ยงเสวีย

ชิงเฟิงไม่อยู่ เป็นไปไม่ได้ที่เย่จิ่งหานจะไม่เก็บเจี่ยงเสวียไว้กับตัว

ความโกรธพุ่งขึ้น ไม้อ่อนไม่ได้ กู้ชูหน่วนจึงใช้ไม้แข็งเสียเลย

นางใช้วิชาตัวเบา บุกออกไปตรงๆ บรรดาองครักษ์รู้อยู่แล้วว่านางอาจจะฝ่าออกไป ต่างแยกย้ายรอบทิศ สกัดนางเอาไว้

องครักษ์ที่เย่จิ่งหานทิ้งไว้ล้วนเป็นยอดฝีมือทั้งนั้น

แต่การสกัดกั้นครั้งนี้กลับมีความสูสีกัน

เนื่องจากวิชาตัวเบากู้ชูหน่วนดีมาก ลูกน้องของเย่จิ่งหานจึงระมัดระวัง ไม่กล้าทำอะไรนาง ดังนั้นจึงก่อให้เกิดการเสมอกันของสองฝ่าย

แต่ทันใดนั้นกู้ชูหน่วนก็กุมท้อง ใบหน้าน้อยๆ ขมวดเป็นก้อน “โอ๊ย ท้องข้า เจ็บจะตายอยู่แล้ว คงไม่ใช่ว่าจะแท้งหรอกนะ”

คำพูดนี้ทำเอาองครักษ์ทั้งหลายตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี

กู้ชูหน่วนจึงฉวยโอกาสสาดผงพิษใส่ แล้วรีบแผ่นแนบ

ทว่าอย่างไรนางก็คิดไม่ถึง

ไม่รู้ว่าเย่จิ่งหานจัดยอดฝีมือกี่ชุดมากักขังนาง

กว่านางจะสลัดชุดหนึ่งออกไปได้ ก็มาอีกชุดหนึ่งทันที ไปๆ มาๆ ก็ไม่รู้กี่รอบแล้ว เหนื่อยจนเหงื่อแตกไม่หยุด

“พระชายา เชิญกลับเถอะ”

กลับอะไรล่ะ!

ให้ตายนางก็ไม่กลับ!