บทที่ 237 ใครกำลังปกป้องนาง
ข้างบนมีค้างคาวกินคน ข้างล่างมีงูพิษอีกเป็นฝูง
วิธีนี้ช่างโหดเหี้ยมจริงๆ
เหล่าองครักษ์ต่างก็เลียนแบบฝูกวงในการใช้พลังภายในกระแทกฝูงค้างคาวออกไป พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อปกป้องพวกกู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนพูดว่า “เป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ดีแน่ ฝูกวง เจ้าคิดหาทางหาตัวผู้อาวุโสตงให้พบ เอาชนะนางให้ได้ ไม่เช่นนั้นพวกเราคงหนีไม่รอดแน่”
“แต่ถ้าข้าน้อยไปแล้ว นายหญิงกู้จะทำอย่างไร ”
“ข้าย่อมมีวิธีการของข้า ข้าจะช่วยบังตัวเจ้า เจ้ารีบไป ไม่เช่นนั้นถ้าพลังภายในของเจ้าหมดแล้ว อยากจะสู้กับนางก็ทำไม่ได้”
ฝูกวงกวาดมองไปรอบๆสนามรบ
สถานการณ์ตอนนี้ไม่สามารถจะมองในแง่ดีได้จริงๆ
ลูกน้องของเย่จิ่งหานแต่ละคนต่างก็ได้รับบาดเจ็บไม่มากก็น้อย
เย่เฟิงได้รับบาดเจ็บสาหัส ยังต้องปกป้องท่านยายเย่ ไม่มีความสามารถในการต่อสู้แล้ว
ที่ยังสามารถสู้ต่อได้มีเพียงเขากับองครักษ์ลับอีกจำนวนหนึ่งของเย่จิ่งหานเท่านั้น
ถ้าหากยังยืดเยื้อออกไป เกรงว่าเขาคงต้องตายเพราะใช้พลังภายในจนหมด
คิดถึงตรงนี้ ฝูกวงได้แต่กัดฟันพูดขึ้นว่า “ข้าพอจะรู้ตำแหน่งที่นางอยู่แล้ว นายหญิงกู้ ท่านอดทนเอาไว้ ข้าน้อยจะหาตัวนางให้พบในเวลาที่เร็วที่สุด และจัดการกับนางซะ”
“ดี ”
ฝูกวงรวบรวมกำลังภายในอีกครั้ง กระแทกค้างคาวที่บินอยู่กลางอากาศออกไป ปลายเท้าแตะพื้น อาศัยต้นไม้ในป่า ราวกับเป็นลิงตัวหนึ่ง พุ่งตัวกระโดดออกไปจากป่านี้
เข็มเงินกำสุดท้ายของกู้ชูหน่วน ถูกยิงออกไปหาค้างคาวที่บินตามฝูกวงไป
องครักษ์ลับอีกหลายคนก็รวบรวมพลังฝ่ามือ โจมตีไปยังค้างคาวที่บินไล่ตามฝูกวง
ที่พวกเขาสามารถทำได้มีเพียงเท่านี้
ฝูกวงจะสามารถจากไปอย่างปลอดภัยหรือไม่ จะสามารถจัดการกับผู้อาวุโสตงได้หรือไม่ ก็ต้องพึ่งตัวเขาเองแล้ว
ค้างคาวยิ่งอยู่ก็ยิ่งเพิ่มจำนวนมากขึ้น สามารถทำลายการป้องกันของพวกเขาได้ตลอดเวลา
งูพิษก็ยิ่งอยู่ยิ่งมีมากขึ้นเช่นเดียวกัน ฤทธิ์ของยาที่กู้ชูหน่วนได้โรยเอาไว้ได้สลายไปมากแล้ว อีกอย่างยาที่โรยไว้ก็ถูกงูพิษที่สลบไปกลบเอาไว้ ฝูงงูพิษแทบจะไม่มีความกลัวอีกต่อไป โถมเข้ามากัดทีละตัว
กู้ชูหน่วนจุดคบไฟขึ้น คิดจะลองใช้ไฟขู่พวกมันให้ถอยไป แต่สัตว์มีพิษเหล่านี้ ไม่กลัวไฟเลยสักนิด แต่ละตัวโผเข้ามาอย่างห้าวหาญ
“อ๊า……”
องครักษ์ลับหลายคนถูกงูกัด วงล้อมของพวกเขายิ่งอยู่ก็ยิ่งเล็กลง
เย่เฟิงสีหน้าร้อนใจ “กู้ชูหน่วน วิชาตัวเบาของเจ้าดีมาก ออกไปก่อนเถอะ ข้าจะบังเจ้าเอาไว้ ยังมีพวกเจ้า พวกเจ้าไปได้ก็ไปเถอะ ไปได้คนหนึ่งก็ยังดี”
“พูดจาเหลวไหลอะไรกัน พวกเจ้าจะไม่เป็นอะไรทั้งนั้น ข้าเชื่อใจฝูกวง”
ทุกคนต่างก็ไม่มั่นใจ
พวกเขาก็อยากจะเชื่อ
แต่ว่า ……
ผู้อาวุโสตงซ่อนตัวร่ายคาถาอยู่ที่ไหนพวกเขาก็ไม่รู้
แม้จะรู้ตำแหน่ง ผู้อาวุโสของเผ่าเทียนเฟิ่น คงจะมีวรยุทธที่คนทั่วไปไม่อาจต่อกรได้
พวกเขา……คงจะต้านทานได้อีกไม่นานแล้ว
เหล่าองครักษ์ต่างก็เอ่ยขึ้นพร้อมกันว่า “พระชายา ข้าน้อยจะคุ้มกันท่านออกไป”
“พระชายาได้โปรดจากไปโดยเร็วที่สุด”
“พระชายา ท่านมีฐานะสูงส่ง ในครรภ์ยังมีท่านอ๋องน้อย พวกข้าตายก็ไม่เสียดาย แต่จะไม่ให้เกิดเรื่องกับท่านอย่างเด็ดขาด”
มุมปากของกู้ชูหน่วนกระตุก
นางอยากจะบอกมากว่า นางไม่ได้ตั้งครรภ์ และไม่คู่ควรกับที่พวกเขาต้องใช้ชีวิตตนเองมาคุ้มครองนาง
ทันใดนั้น งูพิษกับค้างคาวทั้งหมดต่างก็แยกย้ายไปจนหมด ราวกับน้ำทะเลลง
นางประหลาดใจ
เกิดอะไรขึ้น
ฝูกวงเพิ่งจะจากไปมิใช่หรือ
ในช่วงเวลาสั้นๆแค่นี้ ทำไมจึงสามารถจัดการกับผู้อาวุโสตงได้แล้ว
“ไป ออกไปกันก่อน”
กู้ชูหน่วนประคองท่านยายเย่ที่ขาไม่ค่อยจะดีนัก เดินไปข้างหน้าก่อน
ไม่รู้ทำไม ความไม่สบายใจของนางยิ่งอยู่ก็ยิ่งมีมากขึ้น ราวกับว่าในป่าแห่งนี้ยังมียอดฝีมืออีกมากมายคอยจับตาดูอยู่อย่างโหดเหี้ยม
เป็นดังคาด เดินไปได้ไม่กี่ก้าว พวกเขาก็ถูกขวางทางเอาไว้
คนที่ขวางทางคือพี่ใหญ่ของเจ็ดผีแห่งภูเขาหยิน สวีซานเหนียง สวีเจิ้นสามคน
