บทที่ 264 ปัญญาอ่อนสองคนนี่ เอาอีกแล้ว!
มุกมังกรเจ็ดเม็ดถูกนางเก็บรวบรวมไปแล้วสาม นั่นก็สุดยอดมากแล้ว
นางคือเจ้าสำนักอสุรา นั่นหรือหมายถึง สำนักอสุรามีมุกมังกรสี่เม็ด?
นางต้องการมุกมังกรมาครอบครอง ไปขโมยที่สำนักอสุราก็ได้แล้วนี่
กู้ชูหน่วนทำหยกเสี้ยวจันทร์ให้แตก นัยน์ตาคมกริบราวตัดสารธารามองยันต์อักขระบนหยกเสี้ยวจันทร์นาบกับกระดิ่งทลายวิญญาณ ด้วยความเร็วที่ตาเนื้อมองเห็นกระดิ่งทลายวิญญาณปรากฏภาพแผนที่ออกมาส่วนหนึ่ง
แผนที่นี่ซับซ้อนยิ่ง ยังขาดอีกส่วน กู้ชูหน่วนและคนอื่นๆ ดูอยู่นางก็ดูไม่ออกว่าเป็นที่ใดกันแน่
“ข่าวเจ้าแน่ชัดหรือ? เสี้ยวหยกอีกชิ้นอยู่ที่เขาสืบมังกร?”
“บางทีกระมัง ข้าก็ลืมไปแล้วว่าเคยเห็นหรือเคยได้ยินจากที่ไหน พี่สาวมุกมังกรมิใช่ของดีอะไร มันไม่เป็นมงคล ผู้ที่เกี่ยวข้องกับมัน มักมีจุดจบไม่ดีนัก อาโม่ไม่อยากให้พี่สาวไปเก็บรวบรวมมุกมังกร”
ไม่เป็นมงคล?
นี่กลับเป็นครั้งแรกที่ได้ยิน
กู้ชูหน่วนลากเสียงยาว “อ้อ…ไม่เป็นมงคลอย่างไร?”
“บอกไม่ถูก ถึงอย่างไรมันก็ให้ข้ารู้สึกไม่ดี อดีตเคยมีคนจำนวนไม่น้อยชิงมัน ศพแต่ละคนไม่คงอยู่ หายไปจากแผ่นดินนี้ แต่ไม่รู้ข้างนอกปล่อยข่าวกันอย่างไร ถึงกับบอกว่าพวกเขากลายร่างเป็นเซียนไปแล้ว เฮอะ…โลกนี้มีเซียนที่ไหน?”
กู้ชูหน่วนเก็บกระดิ่งทลายวิญญาณ ในใจหมุนวนพันตลบ
ดูท่านางยังต้องกลับราชวิทยาลัยสักครั้ง งานชุมนุมสวินหลงจะเริ่มประเดี๋ยวนี้แล้ว นางต้องไปหาเสี้ยวหยกชิ้นสุดท้ายก่อน
ครั้นเงยหน้ากลับเห็นจอมมารใช้สายตาสงสารมองนางปริบๆ คล้ายรอการปลอบจากนาง
กู้ชูหน่วนเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “เก็บแววตาน่าสงสารนั้นของเจ้าเถอะ ข้าไม่หลงกลหรอก ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเจ้าเรื่องหัวหน้ากองธงกล้วยไม้เลย”
“พี่สาวอารมณ์ไม่ดี มิเช่นนั้นข้าบั่นคอเย่จิ่งหานมามอบให้แก่ท่าน”
“…”
สมองมีปัญหาหรือ?
ที่นางว่าคือหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ชัดๆ
ซือโม่เฟยจงใจเบนเรื่อง หรือว่าฟังภาษาคนไม่ออก?
แม้แนวความคิดของจอมมารจะแปลกพิสดารไปหน่อย แต่วรยุทธ์เขากลับพบคู่ปรับในใต้หล้าได้ยากยิ่ง
เย่จิ่งหานได้รับบาดเจ็บ เขาใช้กำลังบีบสู้กับเย่จิ่งหาน กลัวแต่เย่จิ่งหานต้องทำเป็นเรื่องวุ่นวายอีกมาก
กู้ชูหน่วนข่มความร้อนรุ่นในใจ ใจเย็นเอ่ย “เจ้าเป็นเด็กดีกลับเผ่าปีศาจ อย่าไปหาเรื่องเย่จิ่งหานได้ไหม?”
“พี่สาวต้องการลงมือฆ่าเขาด้วยตนเอง?”
“เรื่องของข้ากับเขาย่อมจัดการเอง เจ้าอย่าสอดแทรกได้ไหม? หากเข้ายุ่งอีก ข้าจะโกรธจริงๆ แล้วนะ”
จอมมารอบอุ่นหัวใจขึ้นมาพลัน
พี่สาวของเขาชอบเขาจริงๆ ด้วย
พี่สาวรู้ว่าเย่จิ่งหานวรยุทธ์สูง เกรงเขาได้รับบาดเจ็บ จึงไม่ให้เขาไปหาเรื่องเย่จิ่งหาน
พี่สาวปกป้องเขาจริงๆ
“เช่นนั้นก็ได้ ในเมื่อพี่สาวกล่าวเช่นนี้แล้ว ข้าก็จะไม่ยื่นมืออีก” นางมิให้ผู้อื่นสอดแทรก เช่นนั้นก็จับเป็นเย่จิ่งหานมอบให้พี่สาวจัดการเอง
กู้ชูหน่วนโล่งอก
เจ้าบื้อนี่
ฟังภาษาคนเข้าใจแล้วสักที
“พี่สาว ข้ากลับเผ่าปีศาจ เช่นนั้นท่านก็กลับเผ่าปีศาจด้วยใช่ไหม?” กลับเผ่าปีศาจไปแต่งงานกับเขาแบบนั้น
“กลับๆๆ เอาไว้ข้าจัดการธุระเสร็จก่อน ข้าไปจะเผ่าปีศาจหาเจ้า”
เซียวหยู่เซวียนประทับใจอย่างอดมิได้
ล้วนกล่าวจอมมารสังหารคนไม่กะพริบตา โหดเหี้ยมอำมหิต บัดนี้เห็นแล้วยังให้ความสำคัญกับสายใยครอบครัวอีกมากโข
ท่านน้าชายผู้นี้ของเขาไม่เลวจริงๆ
“ยัยขี้เหร่ ถึงตอนนั้นข้าจะกลับไปเผ่าปีศาจกับเจ้า ต่อไปที่นั่นจะเป็นบ้านอีกหลังของเรา”
ดวงตาจอมมารฉายแสง “บ้านอีกหลัง? คำกล่าวนี้มีเหตุผล ข้าต้องให้ลูกน้องจัดห้องหับทำความสะอาดให้ดี พวกท่านมาแล้วก็เข้าพักได้เลย”
ท่านน้าชายผู้นี้ของเขาใช้ได้เลยจริงๆ เห็นเขาเป็นครอบครัวโดยแท้ แม้แต่เผ่าปีศาจยังเห็นเป็นบ้านของพวกเขาเลย
ศีรษะกู้ชูหน่วนปวดตุบๆ
ปัญญาอ่อนสองคนนี่ เอาอีกแล้ว!
