บทที่306 ทุกคนตกตะลึง
“นั่นสิ สิงโตเพลิงไม่รู้ว่าเป็นบ้าอะไร กลับยอมถอยออก นี่เป็นโอกาสดีเลยนะ พลาดโอกาสนี้แล้วเกรงว่าจะหนีออกมาอีกทีได้ยาก”
อ๋องเจ๋อย้อนกลับไป พูดเสียงเย็นชาว่า “สิงโตเพลิงเป็นสัตว์ร้ายขั้นสูงสุดระดับสอง ถึงแม้พวกเจ้าสี่คนจะรวมกัน ก็สู้มันไม่ได้หรอกนะ ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่มีสิงโตเพลิงเต็มไปหมด”
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ถ้าอ๋องเจ๋อกลัว ก็กลับไปก่อนเถอะ”
อ๋องเจ๋อเตือนด้วยความหวังดี แต่นางกลับไม่รับไว้ ความรู้สึกโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมาในใจเขา
นักเรียนคนอื่นๆรีบนำตัวอ๋องเจ๋อวิ่งออกไป “ท่านอ๋อง นางอยากตายก็ให้นางไปเถอะขอรับ พวกเรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ เหลียนเฟยมีท่านเป็นลูกชายคนเดียว ถ้าท่านเป็นอะไรไป เหลียนเฟยจะทำยังไงขอรับ”
อ๋องเจ๋อยังอยากโน้มน้าวกู้ชูหน่วน นางไม่ฟังเขา พาพวกเซียวอวี่เซวียนเข้าไปด้านในต่อไป คนอื่นๆเห็นแบบนี้แล้ว ก็รีบลากอ๋องเจ๋อออกไป กลัวช้าไปกว่านี้จะกลายเป็นอาหารจานเด็ดของสัตว์ร้ายได้
ด้านนอกภูเขา อ๋องเจ๋อบาดเจ็บ เดินวนไปมา มองดูภูเขาลึกด้านในอย่างร้อนรนใจ
สองชั่วโมงผ่านไปแล้ว ทำไมพวกเขายังไม่ออกมาอีก? หรือว่าจะโดนสิงโตเพลิงกินเข้าไปแล้ว?
“พวกเจ้าเห็นหรือยัง เมื่อกี้ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ เหมือนมีแสงพุ่งขึ้นท้องฟ้า ไม่รู้ว่าเป็นสมบัติอะไร”
“อากาศปกคลุมไปด้วยแสงเจิดจ้าแห่งเทพยดา จะไม่เห็นได้ยังไง แต่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ก็มีแต่พวกสัตว์ร้ายเดินไปทั่ว อันตรายเหมือนกันนี่? มีคนเข้าไปแล้วเหรอ?”
“ตรงนั้นน่าจะเป็นจุดที่ลึกที่สุดของภูเขาสืบมังกร อยากเข้าไปในนั้น อย่างน้อยต้องเป็นขั้นสูงสุดระดับสี่ พวกเราเป็นแค่นักเรียน สูงสุดก็แค่ระดับสอง เข้าไปในนั้นไม่ได้หรอก”
“หรือว่าสมบัติปรากฏขึ้น ไม่มีคนได้มันเลยเหรอ? เสียของเลยน่ะสิ พวกเราลองเข้าไปดูกันไหม?”
“เข้าไปในจุดที่ลึกที่สุดของภูเขาสืบมังกร? ล้อเล่นอะไรกัน? เข้าไปตายเหรอ? ยอมตายเพื่อค้นหาสมบัติ มันไม่คุ้มค่าเลย”
พวกนักเรียนต่างซุบซิบกันขึ้นมา ต่างก็กำลังพูดถึงสมบัติที่มีแสงพุ่งขึ้นฟ้า อ๋องเจ๋อกลับไม่สนใจเลย เขาเป็นห่วงแค่กู้ชูหน่วนจะออกมาได้อย่างปลอดภัยหรือเปล่า
“ใกล้หมดเวลาแล้ว ท่านอ๋อง พวกเราควรออกไปได้แล้ว ไม่งั้นถ้าประตูปิดลง ก็ออกไปไม่ได้แล้วนะ”
“กู้ชูหน่วนยังไม่ออกมาเลย”
“ถูกสิงโตเพลิงมากมายล้อมไว้ ถึงพวกเขาติดปีกก็หนีไม่พ้นหรอก ครั้งนี้พระชายาหานเกรงว่าจะออกมาไม่ได้แล้ว”
กู้ชูหยุนไม่รู้ว่าปรากฏตัวขึ้นเมื่อไหร่ ใบหน้าสวยของนางซ่อนความดีใจไว้ ไม่รู้ว่านางดีใจเพราะได้สมบัติ หรือดีใจที่เห็นกู้ชูหน่วนถูกสิงโตเพลิงล้อมตัวไว้
“ติ๋งๆๆ……”
เสียงกระดิ่งบนตัวของทุกคนดังขึ้น ประกาศถึงเวลาออกจากภูเขาสืบมังกรแล้ว พวกเขาต้องไปรวมตัวกันด้านล่างภูเขา รอให้คนในราชวิทยาลัยพาพวกเขาออกไป
อ๋องเจ๋อร้อนรนใจขึ้นเรื่อยๆ กระดิ่งดังขึ้นสามรอบแล้ว กู้ชูหน่วนยังไม่ออกมาเลย
ถ้าดังอีกครั้ง ถึงนางจะหนีออกมาได้ ก็คงจะออกจากภูเขาสืบมังกรไม่ได้ ต้องรอให้งานชุมนุมสวินหลงในครั้งหน้าเปิดอีกครั้ง
ที่นี่มีสัตว์ร้ายปรากฏขึ้นตลอดเวลา อยู่ที่นี่ก็เท่ากับว่ารนหาที่ตายชัดๆ
กู้ชูหยุนแอบสะใจเบาๆ อยากให้กู้ชูหน่วนออกมาไม่ได้ตลอดไป
ในตอนที่ทุกคนคิดว่ากู้ชูหน่วนถูกสิงโตเพลิงกินเข้าไปแล้ว กู้ชูหน่วนก็พาเซียวอวี่เซวียน หลิวเยว่ อวี่ฮุยออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ผิวปากฮัมเพลง แล้วเดินออกมาอย่างร่าเริง ด้านหลังพวกเขา ยังมีสิงโตเพลิงเรียงตัวเป็นแถว แต่สิงโตเพลิงพวกนี้แต่ละตัวต่างก็แบกกระสอบใหญ่ไว้
พวกเขาเห็นว่าในกระสอบพวกนั้นเป็นหญ้า……ทั้งหมด……
ให้ตายสิ
นี่มันคือสถานการณ์อะไรกัน?
สิงโตเพลิงที่ดุร้ายกลับแบกกระสอบให้นางอย่างเชื่อฟังงั้นเหรอ?
นี่มันๆๆ……
พวกเขาตาลายไปหรือเปล่า?
