“ท-ท่านพี่ ท่านจะเก่งกาจเกินไปแล้วจริงๆ! โค่นสายลมนี้มันคืออะไรกันแน่? ทำไมมันจึงได้รุนแรงปานนี้?” ถังหยูกล่าวขึ้นพร้อมยกนิ้วโป้งให้เย่หยวน
ดูร่างของคนทั้งหลายที่นอนชักอยู่บนพื้นนี้ ถังหยูก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในใจไม่น้อย
ภาพตรงหน้านี้มันสุดแสนจะน่าตกตะลึงและสุดแสนจะน่ากลัวอย่างมาก
เย่หยวนนั้นโปรยผงนั้นออกมาแค่หยิบมือแต่ยอดฝีมือนับร้อยๆ กลับลงไปนอนกองชักกระตุกบนพื้นสิ้น
แม้แต่ยอดฝีมืออย่างจ้าวคุนเองก็ยังไม่อาจจะทนทานรับไว้ได้
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “โค่นสายลมนั้นมันเป็นยาชาอย่างรุนแรงชนิดหนึ่งที่ต่อให้จะถูกลมแรงแค่ไหนพัดมันก็จะไม่ปลิว ไม่ว่าจะเป็นการโจมตีใดๆ ก็ไม่อาจขับไล่มันไปได้ คนที่สูดดมมันเข้าไปนั้นจะล้มชักลงทันทีที่ได้กลิ่น! เว้นเสียแต่ว่าเจ้าจะได้รับยาแก้ไว้ก่อนแล้ว ไม่เช่นนั้นแม้แต่นักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำเองก็ไม่อาจรอดพ้นจากมัน!”
เมื่อถังหยูได้ยินเช่นนั้นแล้วเขาก็ต้องอ้าปากค้างอย่างไม่รู้ต้องพูดกล่าวอะไร
สิ่งนี้มันจะน่ากลัวและประหลาดจนเกินไปแล้ว!
“แต่ท่านแค่ทำให้พวกมันขยับไม่ได้ เช่นนี้มันยิ่งจะจัดการเรื่องราวยากกว่าเก่าแล้ว! หากนิกายสวรรค์หยกแท้รู้ถึงเรื่องนี้เข้าพวกเขาต้องมาถล่มอาณาจักรตะวันออกจนราบคาบแน่!” ถังหยูกล่าวขึ้นมาอย่างกังวล
เย่หยวนจึงตอบกลับไป “ข้ามีวิธีของข้า”
พูดไปเย่หยวนก็หยิบเอาขวดน้อยออกมาอีกขวดหนึ่งก่อนจะเอามันไปให้พวกจ้าวคุนทั้งหลายสูดดม
ราวหนึ่งชั่วโมงต่อมานั้นจ้าวคุนก็เริ่มจะฟื้นตัวกลับมาได้แต่อาการชักกระตุกของเขานั้นก็ยังไม่หายดี
แต่ภาพนี้มันย่อมจะทำให้ผู้คนต่างหัวเราะขึ้นมาอย่างไม่อาจห้าม
“ด-เด็กน้อย… อ่า… เจ้ากล้าลงมือต่อข้า… อ่า เจ้าตายแน่!” จ้าวคุนนั้นกัดฟันร้องลั่นใส่เย่หยวน
ที่ศิษย์ของนิกายสวรรค์หยกแท้กล้าทำอะไรไม่เกรงใจชาวบ้านก็เพราะว่านิกายของพวกเขานั้นยิ่งใหญ่
การตายของคนอย่างจุนเถียนนั้นทางนิกายสวรรค์หยกแท้ย่อมจะไม่คิดสนใจมากมาย
แต่การตายของจ้าวคุนนั้นมันแตกต่างกันไปสิ้นเชิง!
จ้าวคุนนั้นคือหนึ่งในสิบสุดยอดศิษย์นิกายในที่มีอนาคตสดใส
หากเขามาตายลงในอาณาจักรตะวันออกแล้วนิกายสวรรค์หยกแท้คงต้องปล่อยความพิโรธลงมาแน่
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “เชลยศึกอย่างเจ้านี้ก็ยังจะมาวางท่าทางใหญ่โตหรือ? อ่า ข้าลืมบอกไปสินะว่าสิ่งที่ข้าให้เจ้าสูดดมนั้นมันมีนามว่าเจ็ดต่อเจ็ดเรียกวิญญาณ พิษนี้ข้าคิดว่าด้วยความรู้ของศิษย์พี่จ้าวคงรู้ใช่หรือไม่ว่ามันเป็นพิษประเภทใดกัน?”
ได้ยินนามนั้นจ้าวคุนก็ต้องสั่นสะท้านขึ้นมาทั้งกายอย่างไม่อาจห้าม
แต่ความสั่นของเขานี้มันเกิดขึ้นมาเพราะความกลัว
เจ็ดต่อเจ็ดเรียกวิญญาณนั้นมันเป็นพิษที่สุดแสนชั่วร้าย
หากพิษนี้ปะทุขึ้นมาแล้วคนที่โดนพิษก็จะต้องรับความเจ็บปวดแบบเจ็ดต่อเจ็ดนานถึงสี่สิบเก้าวันก่อนที่จะตายลง
ในเวลาที่สี่สิบเก้าวันนี้ ยิ่งผ่านไปนานเท่าใดมันก็จะยิ่งทรมานมากขึ้นเท่านั้น คนธรรมดาทั่วๆ ไปที่ถูกพิษนี้ต่างทนไม่ไหวต้องปลิดชีวิตตนลงในราววันที่สิบสิ้น
และนี่มันก็คือหนึ่งในพิษประจำตัวของยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกจงเจียนโชว
แน่นอนว่านี่มันคือพิษที่เขาคิดค้นขึ้นมาก่อนจะสร้างชื่อได้
หลังจากที่เขาบรรลุขึ้นไปถึงระดับชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกได้เขาก็ไม่จำเป็นต้องใช้พิษระดับต่ำนี้อีก
แต่การเอามาใช้จัดการจ้าวคุนนั้นมันถือว่าเป็นสิ่งที่เหมาะสมอย่างมาก!
“เจ้า… เจ้าต้องการอะไรกัน!” จ้าวคุนกล่าวออกมา
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ข้านั้นไม่ต้องการอะไรมากมาย ข้าแค่คิดจะไปยังนิกายสวรรค์หยกแท้กับพวกเจ้าทั้งหลาย!”
จ้าวคุนที่ได้ยินต้องเบิกตากว้างขึ้นมาทันที “เจ้าคิดจะไปยังนิกายสวรรค์หยกแท้?”
มิใช่แค่จ้าวคุนเท่านั้น ตอนนี้ทั้งถังหยูและคนทั้งหลายต่างก็อ้าปากค้างขึ้นมาเช่นกัน
“ท่านพี่ ท่านจะไปยังนิกายสวรรค์หยกแท้เพื่ออะไรกัน? นิกายสวรรค์หยกแท้นั้นเหยียดผู้บรรลุสวรรค์อย่างถึงที่สุด! หากท่านไปมันจะไม่เป็นการรนหาที่หรือ?” ถังหยูกล่าวขึ้นมาเตือน
เย่หยวนตอบกลับมา “ข้านั้นย่อมจะมีเหตุผลที่ต้องไปยังนิกายสวรรค์หยกแท้ น้องข้า งานเลี้ยงมันต้องมีวันเลิกรา เราแยกกันตรงนี้เถอะ!”
แม้เขานั้นจะรู้ดีว่าเย่หยวนจะไปไม่เร็วก็ช้าแต่เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดร้าวเมื่อวันนี้มันมาถึงจริงๆ
ตั้งแต่ถูกเย่หยวนตัดแขนจนมาถึงวันนี้ที่เขากลายเป็นผู้ติดตามเย่หยวนด้วยหัวใจ
ความชื่นชมที่เขามีต่อเย่หยวนนั้นมันไม่อาจจะใช้คำพูดใดอธิบายได้อีก
“ท่านพี่ ข้า…” ถังหยูไม่อาจจะกล่าวพูดใดๆ ออกมาได้
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ไม่ต้องกังวลหรอก แม้ว่านิกายสวรรค์หยกแท้นั้นจะเกลียดชังผู้บรรลุสวรรค์แต่พวกมันก็คงกระหายต้องการยอดอัจฉริยะไม่น้อยไปกว่ากัน กอปรกับการแนะนำจากหนึ่งในสิบยอดศิษย์นิกายในแล้วข้าคิดว่าการจะเข้านิกายมันคงมิใช่เรื่องยากเย็นนัก ใช่หรือไม่เล่าศิษย์พี่จ้าว?”
จ้าวคุนผงะไปทันทีที่ได้ยินก่อนจะพยักหน้ารับในที่สุด แม้แต่เวลานี้เขาก็ยังกระตุกอยู่บ้างไม่หายดี
เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นใดเขาก็มีแต่ต้องยอมก้มหัวให้ผู้คน!
ที่สำคัญไปกว่านั้นคือเย่หยวนกล่าวได้ถูกต้อง แม้จะเป็นในนิกายสวรรค์หยกแท้เองมันก็ยังขาดแคลนนักหลอมโอสถสวรรค์อย่างมาก
ด้วยวิชาการโอสถของเย่หยวนนี้แล้ว เขาย่อมจะได้ตำแหน่งที่ดีไม่น้อยในนิกายได้
จากนั้นเย่หยวนก็ได้จับตัวพวกจ้าวคุนทั้งสี่และเดินทางมุ่งหน้าไปยังนิกายสวรรค์หยกแท้ทันที
ส่วนตัวหลินหลานนั้นเย่หยวนยังสั่งการให้เขาอยู่รอในอาณาจักรตะวันออกไปก่อน
เขานั้นเป็นแค่ผู้บรรลุสวรรค์หากพาศิษย์เข้านิกายไปตอนนี้แล้วมันคงจะน่าสงสัยเกินไป
พวกจ้าวคุนทั้งสี่นั้นได้รู้ถึงสิ่งที่เรียกว่าความสิ้นหวัง!
พวกเขานั้นตั้งหน้ามาจับคน แต่กลับกลับเป็นฝ่ายถูกจับเอง!
ในอาณาจักรตะวันออกนั้นเย่หยวนได้เข้าไปช่วยเหลือองค์ชายรองออกมาและสั่งการให้ลงโทษประหารองค์ชายใหญ่เสีย
สงครามแย่งชิงบัลลังก์เองมันก็ควรจะจบลงด้วยประการฉะนี้
หลังจากจัดการเรื่องราวทั้งหลายแล้วเย่หยวนก็ได้นำพาคนทั้งสี่เดินทางไปยังนิกายสวรรค์หยกแท้
…
เย่หยวนนั้นคิดจะไปยังนิกายสวรรค์หยกแท้นั้นเขามีเป้าหมายอยู่หลายอย่าง หนึ่งคือเพื่อจะไปตรวจสอบเรื่องราวของเขาแห่งถงเทียน สองคือเพื่อจะหาทางช่วยเหลือมู่หลินเสวีย
นิกายที่ใหญ่โตเช่นนี้มันต้องจะมีรากฐานและความรู้ที่ลึกล้ำมากมาย
บางทีแล้วพวกเขาอาจจะมีบันทึกเกี่ยวกับการคืนสภาพจิตศักดิ์สิทธิ์ก็ได้?
แน่นอนว่าการจะไปยังนิกายสวรรค์หยกแท้นั้นมันก็มีความเสี่ยงเช่นกัน
เพราะหากทางนิกายนั้นเกลียดชังผู้บรรลุสวรรค์อย่างสุดตัวจริงๆ แล้วเขาก็อาจจะตายลงตั้งแต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร
แต่ว่าด้วยจ้าวคุนนี้ เย่หยวนก็มั่นใจว่าโอกาสที่จะเกิดเรื่องเช่นนั้นมันมีน้อยมาก
เย่หยวนนั้นมั่นใจในวิชาการโอสถของตนเองและคิดว่าด้วยความสามารถนี้เขาจะต้องมีตำแหน่งที่มั่นคงในนิกายได้
ส่วนเรื่องของจุนเถียนนั้นแท้จริงแล้วมันก็มิใช่ปัญหาใหญ่โตเลย
แค่บอกว่าจุนเถียนนั้นไปเจอภูตแท้ระดับสองเข้าในป่าหมึกเรืองก็จบเรื่องกัน
ความเป็นความตายของนักบวชนิกายนอกนั้นผู้ใหญ่ของทางนิกายย่อมจะไม่ได้สนใจมากมาย
ส่วนเรื่องของเย่หยวนนั้นมันก็แค่ความเข้าใจผิด!
ได้รับยอดนักหลอมโอสถสวรรค์มาแลกกับความตายของนักบวชนิกายนอก
หากลองคิดดูแล้วเย่หยวนก็มั่นใจว่าผู้ใหญ่ในนิกายจะต้องเลือกได้ถูกว่าควรรับสิ่งไหนไว้และควรปล่อยสิ่งไหนไป
การเดินทางไปยังนิกายสวรรค์หยกแท้ในครั้งนี้มันต้องเดินทางนานหลายปีและระหว่างทางเย่หยวนก็ต้องเดินทางผ่านหัวเมืองนับสิบๆ
หัวเมืองทั้งหลายนั้นมันล้วนอยู่ใต้การปกครองของนิกายสวรรค์หยกแท้สิ้น
หนึ่งเดือนต่อมาพวกเย่หยวนก็เดินทางมาถึงชายแดนของอาณาจักรตะวันออกที่เชื่อมกับอาณาจักรอุษาโบราณ
เบื้องหน้าของพวกเขานั้นมันเป็นดินแดนรกร้างไร้ผู้คน
“เย่หยวน เจ้าใช้พิษควบคุมเรานี้เจ้าไม่กลัวหรือว่าเหล่าผู้อาวุโสในนิกายจะรู้เข้า?” จ้าวคุนกล่าวขึ้นมา
เขานั้นเป็นคนโอหังอวดดีมีหรือที่จะยอมตามเย่หยวนไปสุดหล้า?
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “เจ้าเองก็จะดูถูกพิษของยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกอันดับหนึ่งมากไปแล้ว! ที่ข้าเลือกเจ็ดต่อเจ็ดเรียกวิญญาณนี้มาก็เพราะว่ามันเป็นพิษที่ซ่อนเร้น! ตราบเท่าที่พวกเจ้าได้รับยาแก้จากข้าตรงตามเวลาแล้วต่อให้จะเป็นนักหลอมโอสถสวรรค์ระดับสามมาดูเองมันก็คงไม่มีทางตรวจพบได้! เว้นเสียแต่ว่ายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกของนิกายสวรรค์หยกแท้จะลงมาตรวจดูพวกเจ้าเอง! แต่มันจะเป็นไปได้หรือ?”
จ้าวคุนผงะไปทันทีด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง
เมื่อคิดถึงชีวิตที่ต้องอยู่ใต้เท้าเย่หยวนจากนี้ตลอดไปแล้วเขาก็แทบจะคลั่งไป!
แต่คลั่งแล้วมันจะทำอะไรได้?
เดิมทีเขานั้นคิดว่าเดินทางออกมาครั้งนี้คงได้ประโยชน์ติดมือกลับไปไม่น้อย
ใครจะไปคิดว่าสุดท้ายแล้วมันกลับจะกลายเป็นหลุมทรายดูดตัวเขาลงจนแทบโงหัวไม่ขึ้น!
คิดมาถึงตรงนี้ความโกรธของเขามันก็ไปลงที่ร่างของเฉิงฉงชานเข้าทันที เตะเฉิงฉงชานจนปลิวลิ่วไป
“มันเพราะหมูอย่างพวกเจ้า! หากมิใช่เพราะพวกเจ้าแล้วมีหรือที่ข้าจะยังมาถูกคนอื่นจับไว้เช่นนี้!” จ้าวคุนร้องลั่น
ระหว่างทางมานั้นเรื่องราวเช่นนี้มันเกิดขึ้นมาหลายต่อหลายครั้ง
เฉิงฉงชานคลานขึ้นมายิ้มตอบ “หากข้าเป็นหมูแล้วเจ้าเองก็คงไม่ต่างมิใช่หรือ? ยอดศิษย์นิกายในที่ติดอันดับหนึ่งในสิบนั้นกลับถูกคนอื่นจัดการลงโดยที่ไม่อาจตอบโต้ใดๆ ได้แม้แต่น้อย!”
เมื่อจ้าวคุนได้ยินเขาก็กัดฟันแน่นขึ้นมา “ให้ตายสิวะ พ่อเจ้าจะสังหารเจ้าลงเสีย!”
แต่วินาทีต่อมาร่างของเขาก็ต้องหยุดชะงักลง
เพราะเขานั้นได้เห็นว่าเบื้องหลังของเฉิงฉงชานมันได้มีชายหนุ่มในชุดขาวเดินมือไพล่หลังเข้ามาหา!
สายตาของเขาเบิกกว้างขึ้นมาทันที “ผ-ผู้บรรลุสวรรค์! ยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำ! เจ้า… เจ้าคือนักดาบหน้าหยก หลัวหยุนชิง!”
…………………..
