อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 390 รอดไปได้

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่390 รอดไปได้
สีหน้าที่มืดมนของเย่จิ่งหานก็ดีขึ้น น้ำเสียงอ่อนลง

“ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

หมอบอกว่าลมปราณในร่างกายนางฉีกขาด หรือว่าพลังของผลึกเกล็ดหิมะยังไม่ถูกนางดูดซึมเข้าไปทั้งหมด?

นึกถึงวันนั้นที่กู้ชูหน่วนกินผลึกเกล็ดหิมะเข้าไป ลมปราณในร่างกายพุ่งชนในร่างกายนางไม่หยุด เขารักษาให้นาง สุดท้ายก็ถูกนางดูดซับกำลังภายในไปเกือบครึ่ง จึงทำให้พลังของเขาถดถอยลงไปมาก

เย่จิ่งหานอดไม่ได้เชื่อคำพูดของหมอ

เขาตัดสินใจว่า รอนางตื่นขึ้นมาในเช้าวันที่สอง ค่อยให้หมอมาวัดชีพจรให้นางอีกครั้ง

กู้ชูหน่วนบิดขี้เกียจ พูดอย่างไม่พอใจว่า “ก็ต้องไม่สบายอยู่แล้ว ไม่สบายตั้งแต่หัวจรดเท้าและในสู่นอก โดยเฉพาะหัวใจดวงนี้ ไม่สบายอย่างมาก”

“ข้าเข้าใจเจ้าผิดเอง แต่ต่อไปเจ้าต้องกินเยอะหน่อยนะ ดูท้องเจ้าสิ แบนเกินไปแล้ว คนที่ไม่รู้คงคิดว่าข้าทรมานเจ้าเสียอีก”

เย่จิ่งหานมองท้องนางอีกครั้ง ในใจก็ยังสงสัยเหมือนเดิม

กู้ชูหน่วนดึงเสื้อขึ้น เปิดให้เขาได้เห็นชัดๆ “เขากินแล้วไม่โตเอง ข้าจะทำอะไรได้ ถ้าเจ้าเก่งจริง เจ้าก็มุดเข้าไปในท้องข้าแล้วถามเขาดูสิ”

ชิงเฟิงปาดเหงื่อ

พระชายาพูดจาแรงจริงๆ

ยังไงเจ้านายก็เป็นถึงเทพสงคราม ไม่ไว้หน้ากันเลยสักนิด

“ในเมื่อลูกในท้องของเจ้ายังอยู่ดี ทำไมถึงกลัวหมอมาวัดชีพจรล่ะ?”

“ไร้สาระ หมอตั้งสามสี่สิบคน เข้ามาวัดทีละคนทีละคน ก็ต้องเสียเวลามากน่ะสิ? ห้องก็ไม่ได้ใหญ่มาก เจ้าไม่อึดอัด แต่ข้าอึดอัด”

กู้ชูหน่วนกลอกตามองบนให้เขา แล้วผลักเขาออกไป จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องนอนตัวเองทันที

ยังดีที่นางมียาอย่างอื่นในแหวนมิติ ใช้ยาปะปนกันหลายชนิด จะทำให้ชีพจรในร่างกายวุ่นวายจนคนที่วัดชีพจรเข้าใจผิด ไม่งั้น นางคงไม่ผ่านด่านนี้มาง่ายๆแน่

นางจะต้องรีบหาเวลา หาข้ออ้างทำให้ตัวเองแท้ง ไม่งั้น ไม่ช้าก็เร็วนางจะต้องตายในคำโกหกนี้แน่

เย่จิ่งหานมองดูแผ่นหลังที่เดินจากไปของนางอย่างรู้สึกปวดใจ

“สั่งลงไป ดูแลพระชายาให้ดี ขอแค่นางต้องการ ก็ตามใจนางทั้งหมด”

“ขอรับ”

ภายในเรือนอุ่น

กู้ชูหน่วนแช่น้ำดอกไม้

ชิวเอ๋อร์พูดบ่นไม่หยุด

“คุณหนู ท่านรู้ไหม ท่านอ๋องดีกับท่านมากเลยนะ ตอนที่ท่านไม่อยู่ ท่านอ๋องสั่งคนมากมายให้ออกไปตามหาท่าน ทำเอาท่านอ๋องเป็นห่วงแทบแย่”

“เรือนอุ่นที่ท่านอยู่ วันหนึ่งท่านอ๋องเข้ามาดูหลายรอบมาก ท่านอ๋องยังถามชิวเอ๋อร์หลายครั้ง เกี่ยวกับเรื่องสนุกๆตอนเด็กของคุณหนู”

“เมื่อก่อนชิวเอ๋อร์รู้สึกว่าอ๋องเจ๋อดีมาก ตอนนี้ชิวเอ๋อร์รู้สึกว่า อ๋องหานดีกว่าอ๋องเจ๋อหลายเท่าเลย อ๋องหานภายนอกดูเย็นชาแต่ภายในกลับอบอุ่นมาก ภายนอกดูโหดเหี้ยม แต่ที่จริงอ๋องหานใจดีมากเลยนะเจ้าคะ”

“คุณหนูได้ฟังที่ชิวเอ๋อร์พูดหรือเปล่าเจ้าคะ?”

กู้ชูหน่วนตกใจและรู้สึกตัวขึ้นมา

“เจ้าว่าอะไรนะ?”

“คุณหนูเป็นอะไรไปเจ้าคะ ทำไมชิวเอ๋อร์รู้สึกว่าคุณหนูกลับมาครั้งนี้ดูมีเรื่องหนักใจมาก แถมยังดูกังวลใจอีก คุณหนูมีเรื่องในใจอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ?”

“ชิวเอ๋อร์ เจ้ารู้ไหมว่าปกติท่านอ๋องจะเอาสมบัติมีค่าไว้ที่ไหน?”

“อันนี้……ชิวเอ๋อร์ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ชิวเอ๋อร์เคยได้ยินมาว่า ของมีค่าในจวนอ๋องหาน ไม่อยู่ในหอเก็บสมบัติ ก็อยู่ในห้องหนังสือ หรือไม่ก็อยู่ในห้องนอนของท่านอ๋อง คุณหนูถามเรื่องนี้ทำไมเหรอเจ้าคะ? หรือว่าอยากได้สมบัติชิ้นไหนของท่านอ๋องเหรอเจ้าคะ? ตอนนี้ท่านอ๋องตามใจท่านมาก ขอแค่ท่านเอ่ยปากขอ ไม่แน่ท่านอ๋องอาจจะให้ท่านก็ได้นะเจ้าคะ”

กู้ชูหน่วนมองไปยังทิศทางห้องนอนของเย่จิ่งหาน

ขอแค่นางเอ่ยปากขอก็จะให้งั้นเหรอ?

ตอนนั้นนางเคยขอม้วนหนังแกะโบราณกับเย่จิ่งหานตอนอยู่ในงานประมูลเฟิงเซียง แต่เย่จิ่งหานกลับปฏิเสธเสียก่อน