อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 409 ให้กับชายอื่นหรือ?
“ท่านอ๋องประทานเครื่องประดับหอชุ่ยอวี้สิบสองลัง อักษรและภาพวาดโบราณหกลัง เรือนพักร้อนที่เฉิงหนานแปดหลัง ร้านค้าเฉิงเป่ยสามสิบหกห้อง”
โห….
ทุกคนต่างส่งเสียงหายใจออกมาเสียงดัง
เครื่องประดับหอชุ่ยอวี้ ถือเป็นเครื่องประดับที่ดีที่สุดในใต้หล้า นั่นเป็นสัญลักษณ์บ่งบอกถึงสถานะ คนในใต้หล้า ล้วนสวมเครื่องประดับหอชุ่ยอวี้แสดงถึงความมีเกียรติ
ส่วนเครื่องประดับของหอชุ่ยอวี้ ก็ราคาแพงอย่างมาก ท่านอ๋องกลับยกให้สิบสองลัง
นี่ร่ำรวยเกินไปไหม
ยังมีเรือนแปดหลัง ร้านค้าสามสิบหกห้อง พวกเขาฟังไม่ผิดใช่ไหม?
ร้านค้าที่เฉิงเป่ยเป็นศูนย์กลางความรุ่งเรืองที่สุดของเมืองหลวง หนึ่งร้านมีมูลค่าเป็นพันตำลึง
ท่านอ๋องยกให้ตั้งสามสิบหกห้อง
นี่เกินไปมากแล้วจริงๆ
ฮ่องเต้อภิเษกกับฮองเฮาก็ไม่ได้ประทานสินสอดมากขนาดนี้
เห็นที พระชายาอยู่ในใจท่านอ๋องนั้นมีความสำคัญมาก น่าประทับใจมากจริงๆ
ถึงแม้กู้ชูหน่วนจะตกตะลึงที่เย่จิ่งหานส่งของขวัญให้นางมากมายขนาดนี้ แต่สิ่งที่นางอยากได้มากที่สุดคือม้วนหนังแกะโบราณ
นางก้าวยาวๆเดินไปเปิดดูกล่องอักษรภาพวาดโบราณ
อักษรภาพวาดโบราณล้วนเป็นผลงานบุคคลมีชื่อเสียง แต่ล่ะชิ้นมูลค่าไม่ต่ำกว่าเรือนหนึ่งหลัง
แต่กู้ชูหน่วนกลับไม่สนใจสิ่งของโบราณพวกนี้ รื้อแล้วหยิบอักษรภาพวาดโบราณออกมา เปิดดูแต่ละชิ้น แล้วก็โยนทิ้งไปทีละชิ้น
โห….
ทุกคนดูจนลูกตาแทบกระเด็นออกมา
หากทำเสียไปจะทำยังไง?
แม้แต่ชิงเฟิงยังเป็นห่วง เขารีบพูดขึ้นว่า “พระชายา ท่านระวังหน่อย ภาพวาดพวกนี้มีหนึ่งเดียวในโลก มูลค่า…..”
“สิ่งของที่ข้าอยากได้ล่ะ?”
“อ๋า….พระชายาอยากได้อะไร?”
“……”
กู้ชูหน่วนแทบอยากเขกหัวเขา
“ก็ม้วนหนังแกะโบราณไง”
ไม่งั้นนางจะอยากได้อะไร?
นางชอบทรัพย์สินของมีค่า แต่เทียบกับประชาชนเผ่าหยกพันหมื่นคน พวกนั้นจะมีค่าอะไร?
นางไม่อยากเห็นประชาชนเผ่าหยก ทุกข์ทรมานจากพิษคำสาปโลหิตนั่นอีก
ไม่อยากเลยสักนิด
ชิงเฟิงดูในใบรายการ เขาส่ายหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “เรียนพระชายา ในรายการสิ่งที่ท่านอ๋องประทาน ไม่มีม้วนหนังแกะโบราณ”
“เป็นไปได้ยังไง เจ้าดูให้ดีอีกครั้ง?”
ชิงเฟิงดูตั้งแต่ต้นจนจบอย่างละเอียดอีกครั้งหลายรอบ เขาส่ายหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่มีขอรับ ไม่มีม้วนหนังแกะโบราณ”
กู้ชูหน่วนแย่งใบรายการมา หลังจากตั้งใจดูแล้วหนึ่งรอบ ก็โยนใบรายการทิ้งไป สีหน้าดำอย่างก้นหม้อ พร้อมพูดขึ้นว่า “โกหก คนโกหก ข้าไปหาเขาเอง”
“คุณหนู ทำไมคุณหนูถึงโกรธโมโหขนาดนี้ ท่านอ๋องประทานให้ท่านเยอะมากแล้วนะ ท่านควรที่จะขอบพระคุณ ยังจะไปขอท่านอ๋องอีกได้อย่างไร”
“หลีกไป อย่าขี้บ่นเหมือนคนแก่”
คนในจวนต่างมองดูอย่างนิ่งอึ้ง
ท่านอ๋องประทานสิ่งของให้พระชายามากมายขนาดนี้ พระชายากลับยังไม่พอใจ?
โอ้พระเจ้า พระชายารู้จักคำว่าพอเพียงไหม
ชิงเฟิงก็คิดไม่ถึง พระชายาไม่เพียงไม่พอใจ กลับโกรธจัดอย่างมาก
เขาไล่ตามไป กู้ชูหน่วนก็มาถึงห้องหนังสือแล้ว และใช้เท้าถีบประตูห้องหนังสืออย่างแรง
พูดขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “เย่จิ่งหาน ของที่เจ้ารับปากว่าจะให้ข้าล่ะ?”
เย่จิ่งหานวางแผนที่ในมือลง แปลกใจว่าทำไมสีหน้ากู้ชูหน่วนถึงได้แย่ขนาดนี้
“ข้าให้ชิงเฟิงเอาไปให้เจ้าแล้วไม่ใช่หรือ?”
“เจ้าอย่ามาทำเป็นไขสือ ข้างในไม่มีสิ่งของที่ข้าต้องการ”
“ของที่เจ้าต้องการ?” เย่จิ่งหานอึ้ง
หรือว่าเขายังคิดไม่รอบคอบ ละเลยอะไรไป
“ม้วนหนังแกะโบราณไง เจ้ารับปากข้าว่าจะเอาม้วนหนังแกะโบราณยกให้ข้า เจ้าเป็นถึงท่านอ๋อง จะไม่รักษาคำพูดไม่ได้นะ”
เย่จิ่งหานค่อยคิดขึ้นมาได้
“เจ้าจะร้อนใจอยากได้ม้วนหนังแกะโบราณไปทำอะไร หรือในม้วนโบราณนั่นมีความลับอะไร?” หรืออี้เฉินเฟยอยากได้ม้วนโบราณนั่น ?
นางจะเอาไปให้อี้เฉินเฟยหนุ่มไอ่หน้าจื่อคนนั้น?
