อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 411 น่าสงสาร
“โอ้พระเจ้า ช่างกลับตาลปัตรเกินไป ยังไงข้าก็ไม่เชื่อ”
“เจ้าลองคิดดู อ๋องเทพสงครามอยู่ในสถานะอะไร อายุก็ไม่น้อยแล้ว ข้างกายจะไม่มีสาวอุ่นเตียงสักคนได้อย่างไร แต่อ๋องเทพสงคราม นอกจากคุณหนูสามกู้แล้ว ก็ไม่มีสาวอุ่นเตียงเลยสักคน”
“เมื่อก่อนข้ายังข้องใจ ตอนนี้เข้าใจแล้ว ที่แท้ท่านอ๋องเป็นฝ่ายรับ และก็ชอบไม่เหมือนคนอื่น ก็ถูก เป็นถึงเทพสงคราม ชอบผู้หญิงตัวเตี้ยทั้งอ้วนทั้งอัปลักษณ์ เป็นเลื่องลือออกไป อับอายขายหน้าที่สุด”
“เทพสงครามของข้า ภาพลักษณ์ของอ๋องเทพสงครามในใจข้า แตกสลายแล้ว”
“ใช่ๆ ใครจะไปคิดว่าเขาคือเทพสงครามที่มีความเฉียบขาด เคร่งครัดว่องไว โหดเหี้ยมไร้ความปรานีคนนั้น”
“แต่ตอนนี้คุณหนูสามกู้สวยขึ้นว่า อ๋องเทพสงครามยังชอบนางไหม?”
“พูดถึงตรงนี้ ข้าได้ข่าวมาใหม่ล่าสุด ท่านอ๋องของเราไม่ชอบพระชายาคนนี้ จึงคอยหาเรื่องกลั่นแกล้งพระชายาตลอด แน่นอนว่าพระชายาของเราก็ไม่ใช่คนที่จะยอมถูกรังแกได้ง่ายๆ ดังนั้นพวกเขาจึงเป็นเหมือนดั่งภูเขาน้ำแข็งกระทบภูเขาไฟ ในทุกๆวันมีแต่เรื่องอลม่านวุ่นวาย”
“พูดเหมือนอย่างกับเป็นความจริง เจ้าไม่เพียงไม่ใช่คนในจวนอ๋อง เจ้าจะรู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร”
“ข้าไม่ใช่คนในจวนหวังเฟยจริงๆ แต่ญาติของญาติของญาติของข้าทำงานในจวนอ๋อง ข้าได้ยินพวกเขาพูดมา”
“พระชายากล้ามากจริงๆ นางไม่กลัวถูกท่านอ๋องฆ่าหรือ?”
“กลัวสิ ดังนั้นมีบางครั้งพระชายาก็จะแต่งเป็นคนอัปลักษณ์ ท่านอ๋องก็จะฆ่านางไม่ลง อีกอย่างท่านอ๋องยังประทานทรัพย์สินเงินทองให้อย่างมากมาย ทำให้คุณหนูสามกู้แต่งเป็นคนอัปลักษณ์ทุกวัน”
“ข่าวนี้กระเทือนใจมาก ข้าต้องใช้เวลาในการย่อย ไม่ได้ไม่ได้ ข้ายังคงรับไม่ได้”
“ไอหยา ตอนนี้สิ่งที่เจ้าต้องสนใจไม่ใช่ตนเองรับได้หรือไม่ แต่เจ้ามีลูกสาวหน้าพี่น้องหน้าตาอัปลักษณ์หรือไม่ ถ้ามีให้รีบไปสมัครงานที่จวนอ๋อง ตอนนี้จวนอ๋องกำลังรับสมัครผู้หญิงหน้าตาอัปลักษณ์ ยิ่งอัปลักษณ์ยิ่งอ้วนยิ่งเตี้ยยิ่งดี หากถูกเลือก ก็จะสบายไปทั้งชีวิต ยังได้เป็นเชื้อพระวงศ์ มีคนไปต่อแถวสมัครงานเยอะมาก”
“อ้อ…ไม่ใช่มั้ง จริงๆหรือ ข้ามีน้องสาวคนหนึ่งหน้าตาอัปลักษณ์อย่างที่สุด ถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครมาสู่ขอ ข้าให้นางไปลองดู บางทีอาจจะถูกเลือก”
“ข้าก็มีพี่สาวคนหนึ่ง รูปร่างอ้วนมาก แม้แต่เดินยังเดินไม่ตรง ข้าก็ให้นางไปลองดูดีกว่า”
“ลอง ต้องไปลอง ยิ่งอ้วนยิ่งดี ท่านอ๋องชอบแบบนี้”
ในเมืองหลวง ผู้หญิงขี้เหร่ ผู้หญิงอ้วน ผู้หญิงเตี้ยต่างมาในเมืองหลวงกันหมด เบียดกันแน่นแออัดอยู่เต็มจวนอ๋อง
จวนอ๋องหานอยู่ในห้องหนังสือ
สีหน้าเย่จิ่งหานเคร่งเครียด ยับยั้งไฟแห่งความโกรธจัดไว้ แทบจะระเบิดได้ทุกเวลา
ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียต่างสีหน้าเศร้า ยืนอยู่ด้านข้างอย่างกล้าๆกลัว
“ปัง….”
ทันใดนั้น เย่จิ่งหานทุบของบนโต๊ะเสียหายหมด พร้อมพูดขึ้นอย่างโกรธจัดว่า “สั่งให้พวกเจ้าเอาภาพวาดไปเผาทิ้งทั้งหมด ไปจับตัวคนที่พูดร่ำลือมาไม่ใช่หรือ ทำไมยังมีชาวบ้านเผยแพร่ภาพวาด?”
“ท่าน…ท่านอ๋อง ข้าน้อยรับประกันว่า นี่เป็นภาพสุดท้ายแล้ว ส่วนเรื่องร่ำลือ….อันนี้…เหมือนมีคนคอยเติมไฟให้เปลวเพลิงลุกไหม้”
เย่จิ่งหานจ้องมองดูชิงเฟิง บนหลังมือปรากฏเส้นเอ็นสีเขียว
“ภาพวาดพระชายาเป็นคนปล่อยออกไป คอยเติมไฟให้เปลวเพลิงลุกไหม้เป็นคนสำนักอสุรา คนเผ่าเทียนเฟิ่น และก็ฮ่องเต้ ข้าน้อยมีความผิด ข้าน้อยจะรีบไปจับตัวคนที่พูดร่ำลือทั้งหมด”
“คนทั่วทั้งเมืองหลวงต่างร่ำลือกัน เจ้าจับได้หมดหรือ?”
ชิงเฟิงก้มหัวลงอย่างน่าสงสาร
