อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 422 ลดอีกไม่ได้แล้ว
เสี่ยวลู่มองดูจนตาค้าง
มือเย่จิ่งหานที่ถือถ้วยชาไว้สั่นไหว
พวกเขาเคยเห็นยาอายุวัฒนะมาไม่น้อย กลับไม่เคยเห็นยายาอายุวัฒนะเยอะแยะมากมายขนาดนี้
แม้แต่หุบเขาตันหุย ก็ไม่สามารถเอาออกมาได้เยอะขนาดนี้ในทีเดียว
อีกอย่างแค่ดมกลิ่นที่อุดมไปด้วยชี่ทิพย์ พวกเขาก็รู้สึกสบายไปทั้งตัว รู้สึกเหมือนมีการก้าวหน้าพัฒนาขึ้น
เป็นยาอะไรกันแน่ ที่สามารถคลายความแข็งแกร่งของชี่ทิพย์ออกมาได้มากมายขนาดนี้
เสี่ยวลู่หยิบเอามาหนึ่งขวด เปิดฝาดู ขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมพูดขึ้นว่า “ยาชะไขกระดูก? แม้จะเป็นเพียงชนิดระดับกลาง แต่ดีที่มีปริมาณมาก ก็ถือว่าไม่เลว”
กู้ชูหน่วนเอามือเท้าคาง มุมปากอมยิ้ม
“สามารถขายได้ไหม?” กู้ชูหน่วนไม่กล้าพูดออกมาว่า ยาชะไขกระดูกพวกนี้ ล้วนเป็นยาที่นางทำมาจากเศษยาสมุนไพรเหลือใช้อย่างไม่ได้ตั้งใจ
เดิมนางคิดที่จะโยนทิ้งไปแล้ว แต่คิดดูอีกที ถือเป็นเศษเอามาใช้ฝึกฝน ถือเป็นการไม่สิ้นเปลืองเศษวัสดุ
“ได้แน่นอน แต่งานประมูลของเราเก็บค่าใช้จ่าย20% ข้อนี้แม่นางกู้รู้ใช่ไหม”
“เมื่อก่อนไม่รู้ ตอนนี้รู้แล้ว พี่เสี่ยวลู่ ข้าเห็นเจ้าเป็นพี่สาวที่แท้จริง เจ้าดูสิ เราเองก็มีวาสนาต่อกันขนาดนี้ เจ้าลดราคาบ้างสิ”
“10% พวกเราเก็บ10%”
“10%เยอะเกินไป ลดอีกหน่อย”
“ลดอีกไม่ได้แล้ว”
“เจ้าดูสิ เต็มโต๊ะนี้ล้วนเป็นยาอายุวัฒนะชั้นดี และก็เต็มทุกขวด เจ้าเองก็เจอแขกที่ดีอย่างข้าน้อยคนเหมือนกัน”
เสี่ยวลู่อดกลั้นไว้ไม่หัวเราะออกมา หยิบขวดยาแถวที่สองมาเปิดดู กลิ่นหอมของยาชี่ทิพย์เล็ดลอดออกมา เข้มข้นยิ่งกว่ายาชะไขกระดูก
ยาเผยหยวน ระดับสูงสุด ยาหลอมพวกนี้ไม่เลว สามารถขายได้ในราคาดี และยังมีปริมาณมาก
“นั่นเป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้ว ถือว่าข้าเอาสิ่งของที่ดีมากมายมาให้เจ้าใช่ไหม”
เสี่ยวลู่เปิดอย่างที่สาม แล้วก็มีกลิ่นเข้มข้นของชี่ทิพย์โชยมาแตะจมูก นางตกใจอีกครั้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ยาเสียดฟ้านี่ถือเป็นยาหลอมระดับสอง”
เย่จิ่งหานขมวดคิ้ว
บนโต๊ะมีขวดยาวางเรียงเป็นแถว ขวดยาแบ่งออกเป็นหลายชนิด ยาแต่ละชนิดอย่างน้อยล้วนมีหนึ่งแถว นั่นก็หมายความว่า ขวดยาแต่ละสี ล้วนเป็นยาหลอมที่แตกต่างกัน
นางเอายาหลอมมาจากไหนมากมายขนาดนี้
“พี่เสี่ยวลู่ ลดให้อีกหน่อยสิ”
เสี่ยวลู่หัวเราะ บนใบหน้ายังเต็มไปด้วยความตกตะลึง พร้อมพูดขึ้นว่า “สิ่งของดีมากมายขนาดนี้ พวกเราก็ยอมที่จะลดราคาได้ แม่นางกู้ พวกเราลดอีก5% ราคานี้ ในที่จัดประมูลเฟิงเซียง ยังไม่เคยมีมาก่อน”
กู้ชูหน่วนดึงแขนเสื้อเสี่ยวลู่ พร้อมพูดขึ้นอย่างอ้อนวอนว่า “ไอหยา พี่เสี่ยวลู่ เจ้าดูยาหลอมอย่างอื่นอีกสิ ไม่ต้องตัดสินใจเร็วขนาดนั้น”
เสี่ยวลู่สงสัย
สามารถทำยาหลอมระดับสองออกมาได้ ก็ถือว่าอัศจรรย์แล้ว หรือว่านางยังมียาหลอมระดับสาม?
เมื่อเปิดฝาขวดดู เสี่ยวลู่ตกตะลึงจนพูดไม่ออก
ระดับสาม เป็นระดับสามจริงๆ….. และยังเป็นชนิดกลางด้วย
นางเปิดอีกขวดด้วยมือที่สั่นเทา แล้วก็เจอระดับสามชนิดสูงสุด
ถึงแม้จะเป็นยาหลอมระดับสามเหมือนกัน แต่ชนิดสูงสุดกับชนิดกลางนั้นแตกต่างกันมาก
เสี่ยวลู่เปิดดูอีก แล้วก็เจอ…..
ระดับสี่…..
โอ้พระเจ้า……
ไม่เคยเห็นยาหลอมระดับสี่มานานแค่ไหนแล้ว?
บนโลกนี้ก็มีนักหลอมยาเพียงไม่กี่คน ที่สามารถล้อมยาระดับสี่ออกมาได้?
อย่าว่าแต่เสี่ยวลู่ตกใจจนพูดไม่ออก
ถ้วยชาในมือเย่จิ่งหานก็เกือบหล่น
นางมียาหลอมอย่างดีติดตัวมากมายขนาดนี้ นางรู้ตัวไหมว่าหากเป็นที่เลื่องลือออกไป คนทั้งหมดในใต้หล้า ล้วนจะไปแย่งยาหลอมของนาง ถึงตอนนั้นชีวิตของนางก็จะไม่ปลอดภัย
ยาหลอมพวกนี้ ใครเป็นคนให้นาง?
หรือว่าหลายวันก่อน ยาสมุนไพรที่นางเล่นมาตลอด ล้วนเพื่อหลอมยาพวกนี้?
เป็นไปไม่ได้มั้ง ใช่ว่าใครก็จะสามารถหลอมยาออกมาได้ ส่วนนาง ไม่มีแม้แต่อาจารย์ อาศัยเพียงสูตรโบราณในม้วนหนังแกะโบราณแผ่นหนึ่งเท่านั้น
