อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 450 ต่อยสักยก
“ท่านอ๋อง ท่านเพิ่งสั่งให้ข้าน้อยไปสืบนะพ่ะย่ะค่ะ”
หากทำได้ เจี่ยงเสวียแทบอยากไปจากนายของตัวเองเสียเดี๋ยวนี้
เมื่อก่อนนายของตนฉลาดปราดเปรื่อง เหตุใดเจอเรื่องของพระชายาแล้ว ความฉลาดทางสติปัญญากลับลดลงได้
ถุย…
ความฉลาดทางสติปัญญาของท่านอ๋องจะลดลงได้อย่างไร?
เขาปากพล่อยๆ
“เจ้าไปด้วยตัวเอง ให้พระชายาแก้ไขเนื้อเรื่องสักหน่อย”
“ท่านอ๋อง เราส่งคนไปบอกพระชายาหลายครั้งแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ หลายครั้งก็ไม่เป็นผล แถม…”
แถมท่านอ๋องโมโหด้วยเรื่องใด นางก็จงใจเขียนอย่างนั้น คิดเป็นปรปักษ์กับท่านอ๋องชัดๆ
มิสู้ท่านอ๋องไม่สนใจ ปล่อยให้พระชายาเขียน บางทีจุดจบอาจดีหน่อย
เย่จิ่งหานกุมตราประทับในมือแน่น สีหน้าดำทะมึนน่ากลัว แล้วยังโมโหจนพิษเย็นกำเริบทันทีอีก
เผ่าปีศาจ
จอมมารยิ้มไม่ออก มือที่ทั้งเนียนทั้งนุ่มราวกับหอมขาวพลิกเปิดหน้าแล้วหน้าเล่า จิตใจเปี่ยมด้วยความฉงน
เขาถาม “เสวียซา พี่สาวนางบอกว่าชอบข้า แต่ทำไมถึงเขียนว่าข้ากับนางแตกหักกัน แล้วยังตัดสัมพันธ์สามีภรรยาอีก?”
เสวียซา “เออ…”
จอมมารแน่ใจว่าฉู่หยู่เฉินในเรื่องคือเขาหรือ?
จอมมารคงคิดมากไปแล้วกระมัง?
ถึงเป็นเช่นนี้ เสวียซาก็ยังคงตอบคำถามด้วยความระมัดระวัง “ท่านจอมมาร ตามสายข่าวของข้าน้อย อ๋องหานคิดว่าฉู่หยู่เฉินเป็นเขา ส่งคนไปให้แม่นางกู้เปลี่ยนเนื้อเรื่องไม่หยุด แม่นางกู้อาจหงุดหงิดกระมัง จึงจงใจ…จงใจเขียนเนื้อเรื่องที่แตกหักกับฉู่หยู่เฉิน”
จอมมารเข้าใจพลัน “ที่แท้เป็นเช่นนี้ ข้าก็ว่าอยู่แล้วเชียว พี่สาวจะตัดใจแตกหักกับข้าได้อย่างไร ทั้งยังตัดสัมพันธ์ ไม่ถึงปรโลกไม่พบเจอ”
“ขอรับๆๆ…”
“พี่สาวบอกกับซ่างกวนฉู่ ว่าหยางฉู่ลั่วก็ต้องชอบฉู่หยู่เฉินอยู่แล้ว ถ้อยคำนี้ต้องพูดกับข้าแน่ เสวียซา เจ้าว่าจริงหรือไม่?”
“ขอรับ…”
จอมมารพูดอะไรก็ถูกทั้งนั้น
ความคิดของจอมมาร เขาไม่อาจเข้าใจ และเข้าใจไม่ได้ด้วย
“แต่ตอนหลังเรื่องนี้ก็น่ารังเกียจเสียจริง เป็นเพราะเย่จิ่งหานไอ้คนหยาบกร้านไร้ความรู้ เรื่องดีๆ เรื่องหนึ่งถูกเขาทำจนเละไม่เป็นท่า”
“เช่นนั้นเราต้องส่งคนไปแจ้งแม่นางกู้ ให้เปลี่ยนเรื่องหน่อยไหมขอรับ?”
“เจ้าโง่หรือ? ฮ่องเต้เย่ให้นางแก้ไขเซวียนหยวนจิ่นเจ๋อ สุดท้ายแก้เป็นอย่างไร? เซวียนหยวนจิ่นเจ๋อตายไปเสียเลย เย่จิ่งหานก็อีก หากไม่ใช่เพราะเขา เรื่องจะดำเนินเป็นอย่างตอนนี้หรือ? ตอนที่พี่สาวกำลังรังสรรค์ต้องมีแรงบันดาลใจ เราต้องรู้ใจนาง อย่าไปรบกวน!”
“ขอรับ…”
แบบนี้ดีกว่า เขายังสิ้นเรื่อง
“เจ้าว่า ตอนท้ายพี่สาวจะทำให้เนื้อเรื่องกลับมาสมบูรณ์ไหม?”
“สมบูรณ์…เรื่องไหนขอรับ?”
“ยังจะเรื่องไหนอีก ก็ต้องเป็นพระนางรักใคร่กัน เหมือนอย่างข้าที่รักใคร่กับพี่สาวอย่างไร”
“เรื่องนี้…ต้องทำแน่ขอรับ โดยทั่วไปตอนจบของเรื่อง พระนางก็ต้องมีความสุขอยู่ด้วยกันทั้งนั้นมิใช่หรือขอรับ?”
ใบหน้าเย้ายวนอย่างปีศาจของจอมมารคลี่รอยยิ้มดีใจหนึ่ง “ข้าก็คิดเช่นนั้น เพราะท่านน้าชายของข้ายอมรับข้าเป็นพี่เขยแล้ว การปฏิบัติเช่นนี้ เย่จิ่งหานอย่าแม้แต่จะคิด”
เสวียซามึน
ตราบจนวันนี้เขายังไม่รู้ว่า ‘ท่านน้าชาย’ ที่จอมมารโอ้อวดมาตลอดคือท่านไหนกันแน่
“ข้าเห็นฮ่องเต้เย่กับเย่จิ่งหานแล้วน่าชังนัก ไป ให้คนไปซ้อมพวกเขายกหนึ่ง”
“ท่านจอมมาร ฮ่องเต้เย่ยังพอซ้อมง่าย แต่เย่จิ่งหาน…”
“พวกเจ้าซ้อมไม่ได้ ข้าจะไปลงมือด้วยตนเอง”
“หา…”
จอมมารจะลงมือเอง?
นี่มิใช่ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่หรือ?
“ข้าเห็นเย่จิ่งหานขัดหูขัดตามานานแล้ว ครั้งนี้ส่งผลกระทบกับอารมณ์อ่านหนังสือของข้า บัญชีเก่าบัญชีใหม่ชำระในคราเดียวพอดี!”
“ขอรับ…”
เสวียซาอยากพูด เห็นแล้วขัดหูขัดตามานานที่ไหน?
บัญชีเก่าบัญชีอะไร?
นั่นจอมมารหึงชัดๆ โมโหที่เย่จิ่งหานทำให้เขาอ่านหนังสืออย่างไม่มีความสุข
