อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 473 ใครกล้าหัวเราะเยาะเจ้า ข้าจะทำลายให้สิ้นเหมือนกัน
กู้ชูหน่วนก้มหน้า มองเขาด้วยความกระสับกระส่าย “อย่างเช่นสถานที่ต้องห้าม”
“สถานที่ต้องห้าม”
“ใช่แล้ว ข้าได้ยินว่าภูเขาหยุนฉีมีสถานที่ต้องห้ามแห่งหนึ่ง เนื่องจากเมื่อก่อนเคยเป็นหน่วยหลักของเผ่าปีศาจ ข้าอยากจะเข้าไปดู เจ้าพาข้าเข้าไปดูได้หรือไม่”
จอมมารที่แต่ไหนแต่ไรก็ตามใจนางมาตลอด ก็ปฏิเสธทันทีอย่างไม่ต้องคิด “สถานที่ผุพังแห่งนั้นนอกจากโครงกระดูกแล้วก็มีแต่โครงกระดูก มีอะไรน่าดู ให้ข้าพาไปเที่ยวที่อื่นดีกว่า”
สีหน้าของกู้ชูหน่วนบึ้งตึงทันที
“ไหนบอกว่าให้ความสำคัญกับข้า หลอกกันทั้งเพ ข้ารู้ว่าเจ้าไม่มีทางพาข้าไปแน่ เสียทีที่ข้าพนันกับคนอื่นเอาไว้”
“พนันกับคนอื่นหรือ”
“ก็ใช่น่ะสิ ข้าบอกว่าเจ้าดีกับข้ามาก ขอเพียงเป็นสถานที่ที่ข้าอยากจะไป เจ้าต้องพาข้าไปแน่ พวกเขาไม่เชื่อ ด้วยเหตุนี้พวกเราจึงเอาสถานที่ต้องห้ามมาพนันกัน ตอนนี้รู้แล้ว ข้าแพ้พนัน ไม่มีแล้วศักดิ์ศรีหน้าตา ไม่สู้ให้ข้าปวดจนตายซะดีกว่า ”
“นอกจากที่นี่ เจ้ายังอยากจะไปที่ไหน ข้าพาไปได้ทุกที่”
“นอกจากสถานที่ต้องห้าม ข้าก็ไม่อยากไปที่ไหนทั้งสิ้น”
กู้ชูหน่วนอดทนต่อความเจ็บ ดึงผ้าห่มขึ้นมา ปิดหัวของตัวเองเอาไว้
“ตั้งแต่เล็กจนโต ข้าไม่เคยแพ้อย่างน่าสมเพชเช่นนี้มาก่อน ข้าไม่มีหน้าไปเจอใครแล้ว ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว”
ดวงตาหรี่ยาวเป็นประกายของจอมมารขมวดขึ้นมาเล็กน้อย เขาใช้ท่าทีอ่อนโยนดึงผ้าห่มของกู้ชูหน่วนลงมา เกรงว่านางจะอุดอู้เกินไป
แต่กู้ชูหน่วนกำไว้แน่น จอมมารเกรงว่าแรงของตนเองจะหนักเกินไป ทำให้นางเจ็บอีก
ได้แต่ใช้เสียงที่อบอุ่นพูดขึ้นมาว่า “ในสถานที่ต้องห้ามอันตรายมาก ที่นั่นถูกขนานนามว่าเป็นที่ฝังศพของเผ่าปีศาจ จอมมารนับไม่ถ้วนตั้งแต่อดีตต่างก็ฝังที่นั่น สามารถพูดได้ว่า ที่นั่นคือฝันร้ายของจอมมาร ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าของเผ่าปีศาจคนใดก็ไม่อยากจะย่างเท้าเข้าไป”
เขาอยากจะบอกนางว่า
ที่นั่นอันตรายมาก
แม้ว่าเขาจะเป็นจอมมาร แต่ถ้าไม่ระวังตัว ก็คงต้องถูกฝังที่นั่น
อย่าว่าแต่นางที่เป็นแค่ระดับสามเท่านั้น
“ถ้าหากข้าไม่ได้เข้าไป ข้าก็คงจะเสียหน้ามาก”
“ท่านพนันไว้กับใคร ข้าจะไปทำลายเขาซะ ใครกล้าหัวเราะเยาะเจ้า ข้าจะทำลายให้สิ้น ”
“ข้าดูถูกตัวข้าเอง หรือเจ้าจะทำลายข้า”
“พี่สาว……”
จอมมารจนใจ ลองอยู่หลายครั้งก็ไม่สามารถดึงผ้าห่มที่นางคลุมหน้าเอาไว้แน่นได้
ทันใดนั้น กู้ชูหน่วนก็เปิดผ้าห่มออก มองจอมมารอย่างน้อยใจ เอ่ยอย่างออดอ้อนว่า “อาโม่ ข้ารู้ว่าเจ้าดีกับข้าที่สุด ต้องทนไม่ได้แน่หากต้องทำให้ข้าเสียใจใช่หรือไม่”
“เจ้ามีวรยุทธสูงส่ง ไม่มีใครสู้ได้ ใต้หล้านี้ขอเพียงเป็นที่ที่เจ้าอยากไป ข้าเชื่อว่าไม่มีใครสามารถขัดขวางเจ้าได้ เจ้าพาข้าไปเถอะ ข้ารับรองว่าจะติดตามเจ้าอย่างเชื่อฟัง จะไม่ทำตัววุ่นวายอย่างเด็ดขาด”
จอมมารชอบที่นางออดอ้อน และชอบท่าทีที่นางเลื่อมใสในตัวเขา
แต่สถานที่ต้องห้าม เขาไม่อยากจะเข้าไปจริงๆ
“คนในดวงใจของข้าต้องเป็นสุดยอดฝีมือในใต้หล้าแน่ ถ้าหากเจ้าไม่สามารถปกป้องข้าในสถานที่ต้องห้ามได้ เช่นนั้นไม่สู้ให้ข้าไปอยู่กับเย่จิ่งหานจะดีกว่า อย่างน้อยเย่จิ่งหานก็สามารถปกป้องข้าได้”
“เย่จิ่งหานสูญเสียพลังภายในไปมาก ตอนนี้แม้แต่ข้าเขาก็ยังสู้ไม่ได้ จะปกป้องเจ้าได้อย่างไร”
“แม้ว่าเย่จิ่งหานจะสูญเสียพลังภายในไป พิษเย็นก็กำเริบ แต่ก็ไม่เหมือนเจ้าที่กลัวไปหมดทุกสิ่ง เจ้าเป็นถึงจอมมาร แม้แต่สถานที่ต้องห้ามก็ไม่กล้าพาข้าไป เจ้ามีอะไรน่าพึ่งพา”
คำพูดประโยคนี้ ทำร้ายจิตใจของจอมมารอย่างไม่ต้องสงสัย
และกระตุ้นเขาได้ด้วย
“ก็แค่สถานที่ต้องห้าม เจ้าอยากไปข้าพาไปก็ได้”
พูดจบ จอมมารก็รู้สึกเสียใจอยู่บ้าง กู้ชูหน่วนกลับแย่งพูดขึ้นก่อน
“ท่านพูดเองนะ ท่านอย่ากลับคำเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นท่านก็เป็นพวกคนเลว”
ชั่วพริบตา จอมมารรู้สึกว่าตนเองหลงกลเข้าแล้ว
ช่างเถอะ แม้จะหลงกล เขาก็ยอมรับ
ใครใช้ให้เขาชื่นชอบนาง
“สถานที่ต้องห้ามอันตรายมาก เจ้ารักษาตัวให้หายดีก่อน ข้าค่อยพาเจ้าเข้าไป”
“บาดเจ็บแค่นี้ไม่เป็นอุปสรรค พรุ่งนี้พวกเราเดินทางไปกัน”
“พรุ่งนี้”
นางบาดเจ็บไปทั้งร่าง มีบาดแผลอยู่เต็มตัวไปหมด และบาดแผลไม่น้อยก็เน่าเปื่อย หมอก็บอกแล้ว อย่างน้อยต้องนอนพักรักษาตัวหนึ่งเดือน
ในระยะเวลาสั้นๆเช่นนี้ นางจะลุกขึ้นมาได้อย่างไร
กู้ชูหน่วนพูดว่า “ใช่ พรุ่งนี้อาการบาดเจ็บของข้าก็ดีขึ้นแล้ว ตัวข้าเป็นหมอ วางใจได้ ข้ารู้ตัวเองดี”
ถ้าหากไม่ใช่เพราะเจ็บอย่างรุนแรง ถ้าหากไม่ใช่เพราะตอนนี้แม้แต่เตียงยังลงไปไม่ได้ นางแทบไม่อยากจะเสียเวลาเลยแม้แต่น้อย อยากจะไปที่สถานที่ต้องห้ามตั้งแต่ตอนนี้
“รอให้ผ่านไปสักระยะก่อนเถอะ สถานที่ต้องห้ามไม่ได้หนีหายไปไหน รอให้แผลของเจ้าหายดีทั้งหมดแล้ว เจ้าอยากจะไปตอนไหน ข้าพาเจ้าไปได้ตลอดเวลา”
สถานที่ต้องห้ามไม่หนีไปไหน
แต่ประชาชนเผ่าหยกรอไม่ได้
“ทำไมเจ้าจึงเหมือนพวกผู้หญิงที่ขี้บ่น ข้าได้รับบาดเจ็บ ยังไม่ร้องสักนิด เจ้าจะบ่นอะไรหนักหนา”
จอมมาร “……”
นางเข้าไปในสถานที่ต้องห้าม แค่เพราะพนันกับคนอื่นจริงหรือ
ก็แค่การพนันขันต่อธรรมดา ถึงกับต้องรีบร้อนขนาดนี้เชียวหรือ
ข่าวที่ท่านจอมมารพาหญิงสาวคนหนึ่งกลับมา ทำแผลใส่ยา และต้มรังนกให้นางด้วยตนเอง ถูกแพร่กระจายไปทั่วภูเขาหยุนฉีในชั่วพริบตา คนในภูเขาหยุนฉีต่างก็วิจารณ์กันต่างๆนานา คาดเดาถึงสถานะของกู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนใช้ยาที่ดีที่สุดทั้งหมดที่มีอยู่ในแหวนมิติ ก็แค่สามารถทำให้บาดแผลไม่เจ็บปวดไปมากกว่าที่เป็นอยู่เท่านั้น
นางพยายามฝืนลุกขึ้นจากเตียง เพิ่งเดินได้ไม่กี่ก้าวก็ล้มลง
น่าตายนัก
ร่างกายที่ไม่รักดีทำไมจึงได้บาดเจ็บรุนแรงเช่นนี้
เป็นเช่นนี้จะเข้าไปในสถานที่ต้องห้ามอย่างไร
กู้ชูหน่วนผลักประตู สูดอากาศที่บริสุทธิ์
กวาดตามองไปรอบๆ ที่นี่ตั้งอยู่บนยอดเขา รอบข้างรายล้อมด้วยตำหนักเก้าหลัง ดูทรงพลังยิ่งใหญ่ มีลายแกะสลักและทาสี สูงตระหง่านเสียดฟ้า
เพราะสถานที่ที่นางอยู่ มีตำแหน่งอยู่บนจุดยอดสุดของภูเขา ฉะนั้นเมื่อมองไปล้วนเป็นเทือกเขาที่ทอดยาวอย่างไม่มีที่สิ้นสุด และมีเมฆขาวปกคลุมไปทั่ว
ไม่รู้ว่าทำไม นางจึงรู้สึกว่าภูมิศาสตร์ของที่นี่จึงเหมือนตั้งอยู่อย่างมีกฎเกณฑ์ ระยะห่างระหว่างภูเขาแต่ละลูกก็แตกต่างกันไม่มาก
ตำหนักทั้งเก้ามีตำหนักที่นางอาศัยอยู่เป็นจุดศูนย์กลาง ราวกับรายล้อมป้องกันตำหนักที่นางอาศัยอยู่
ที่ตั้งเรียงกันอยู่กับตำหนักที่นางอยู่ คือภูเขาลูกใหญ่ที่ทำการป้องกันได้ง่ายแต่โจมตีได้ยาก
เพียงแต่บนยอดเขาลูกใหญ่นี้ไม่มีตำหนักใดๆเลย
หรือว่า ที่นั่นก็คือสถานที่ต้องห้าม
กู้ชูหน่วนไล่บ่าวไพร่ทุกคนออกไป ตนเองกลับเดินขึ้นไปบนตำหนักที่อยู่บนยอดสุดของภูเขา
ที่นี่ทิวทัศน์งดงามมาก อากาศสดชื่น เป็นสถานที่ที่ไม่เลวเลย
เพียงแต่สูงจากน้ำทะเลเกินไป หนาวจนทำให้นางตัวสั่น
มองดูรอบๆไร้ผู้คน กู้ชูหน่วนจึงผลักประตูบานหนึ่งออกอย่างตามใจ อยากจะเข้าไปเอาเสื้อสักหน่อย
แต่ยังไม่ทันที่จะผลักประตู ด้านในก็มีเสียงสนทนาดังขึ้น ทำให้มือที่ยื่นออกไปชะงักค้างอยู่กับที่
“ท่านจอมมาร ผู้หญิงคนนั้นเป็นภรรยาของเย่จิ่งหาน การที่นางมาภูเขาหยุนฉีต้องมีแผนการอะไรแน่ ขอร้องท่านจอมมารลงโทษตายแก่นาง หรือไม่ก็ไล่นางไปเสีย”
“ใช่แล้ว ท่านจอมมาร ได้ยินมาว่าหญิงคนนั้นยังจะให้ท่านพาไปที่สถานที่ต้องห้าม สถานที่ต้องห้ามมีเพียงผู้ที่เคยเป็นหัวหน้าเผ่าปีศาจจึงจะเข้าไปได้ แม้แต่ฮูหยินของหัวหน้าเผ่าปีศาจยังไม่มีสิทธิ์เข้าไป ขอให้ท่านจอมมารทบทวนให้ดี อย่าได้พานางเข้าไปอย่างเด็ดขาด”
ให้ตายเถอะ
คนเหล่านี้ คาดไม่ถึงว่าจะยุยงให้ซือโม่เฟยปฏิเสธที่จะพานางเข้าไปในสถานที่ต้องห้าม
กู้ชูหน่วนที่ไม่ค่อยจะรู้สึกดีกับคนของเผ่าปีศาจสักเท่าไหร่ แม้จะเป็นซือโม่เฟย หัวใจนางก็มีปมอยู่ตลอด
เพราะการกระทำของหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ ช่างทำน่าโมโหจริงๆ
