อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 504 เป็นศัตรูกับใต้หล้าแล้วจะอย่างไร
ไม่รอให้เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันกล่าวจบ เย่จิ่งหานก็ตัดบทอย่างเย็นชาแล้ว ไม่ไว้หน้าให้เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันสักนิด
น่าหลันหลิงลั่วกวาดมองเย่จิ่งหานสายตาหนึ่ง แล้วหันไปกล่าวกับจอมมาร “นอกจากตำแหน่งแรกทางขวาแล้ว ก็เหลือเพียงตำแหน่งที่สองทางซ้าย จอมมาร ท่านก็ตามสบายเถอะ ได้เวลางานชื่นชมยาชั้นเลิศแล้ว คนมากมายที่นี่ จะให้ทุกคนรอท่านคนเดียวไม่ได้”
จอมมารกางมือออก “ฉะนั้น นี่ก็คือหลักการรับแขกของพวกเจ้าหุบเขาตันหุยหรือ? เช่นนั้นข้าก็ขอบอกเอาไว้ วันนี้หากพวกเจ้าหุบเขาตันหุยให้จัดการที่นั่งที่ดีให้ข้าไม่ได้ งานชื่นชมยาชั้นเลิศก็ไม่ต้องจัดแล้ว”
ซี้ด…
ทุกคนตะลึงทันที
ตามความหมายของจอมมาร หากหุบเขาตันหุยจัดที่นั่งดีให้เขาไม่ได้ เขาก็จะท้าทายคนจากอิทธิพลใหญ่ต่างๆ เช่นนั้นหรือ?
จอมมารจะกำแหงไปแล้วกระมัง
ถึงอิทธิพลของเผ่าปีศาจจะยิ่งใหญ่ แต่กับคนทั่วหล้าก็คงไม่ได้ผลดีอะไรกระมัง
กลับเห็นท่าทีจอมมารเด่นชัด ไม่แยแสทั้งแผ่นดิน ตั้งตนเป็นเอกะ กล่าวถ้อยคำทรงพลังเหลือล้น
“ถ้ามีคนกล้าช่วยหุบเขาตันหุยก็จะเป็นศัตรูกับเผ่าปีศาจด้วย ถ้าพวกเจ้าทั้งหมดช่วยหุบเขาตันหุย ข้าก็จะกำจัดพวกเจ้าทีละหนึ่ง”
บ้า…
บ้าไปแล้ว
สำนักขนาดกลางและขนาดเล็กย่อมไม่พอใจอยู่แล้ว แต่กลับไม่มีผู้ใดนำหน้า ได้แต่อดกลั้นอยู่ในใจ
ฮัวฉีหลัวบุ้ยปาก ฉุดแขนเสื้อของไป๋จิ่น เอ่ยด้วยความขุ่นเคืองใจ “พี่ไป๋ ท่านดูสิ เขาจะโอหังมากเกินไปแล้วกระมัง”
“อย่าพูดเพ้อเจ้อ อย่าลืมจุดประสงค์การมาหุบเขาตันหุยครั้งนี้ของเรา”
ยิ่งไม่ต้องพูดถึง หากกู้ชูหน่วนเป็นธิดาเทพของพวกนางจริง เช่นนั้นจอมมารก็คือสหายของธิดาเทพ ย่อมเป็นสหายของพวกนางด้วย
จอมมารเป็นศัตรูของใต้หล้า พวกเขาเผ่าน้ำแข็งก็ไม่กลัวที่จะเป็นอริกับใต้หล้าเช่นกัน
น่าหลันหลิงลั่วกำหมัดแน่น อดกลับเพลิงโทสะมหึมาในใจ
เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันรู้นิสัยของเขา กระซิบ “หลิงลั่ว ที่นี่มีพ่อบุญธรรมอยู่ เจ้าจัดการเหล่านักหลอมยาก็พอ”
น่าหลันหลิงลั่วเปล่งเสียง “งานชื่นชมยาชั้นเลิศเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ”
ครั้นถ้อยคำนี้กล่าวออกมา ก็เท่ากับไม่ไว้หน้าจอมมารสักนิด
เหล่านักหลอมยาออกมาอย่างชำนาญทาง กู้ชูหน่วนลงชื่องานประเดิมหลอมยาด้วย ดังนั้นต้องอยู่ในนั้นอยู่แล้ว
นางปะปนนักหลอมยาเดินออกมา
แม้จะคลุมผ้าปิดหน้า เปลี่ยนเป็นชุดนักหลอมยาของหุบเขาตันหุย แต่ก็ยังถูกเวินเส้าหยี เย่จิ่งหาน จอมมาร รวมไปถึงน่าหลันหลิงลั่วรู้
ครั้นจอมมารที่กำลังระเบิดโทสะเห็นกู้ชูหน่วน ความสนใจก็ถูกเบี่ยงเบนทันที
“พี่สาว…”
จอมมารดีใจ ตะโกนออกไป ขณะจะวิ่งออกไปหากู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนก็ถูกเย่จิ่งหานดึงมาอยู่ตรงที่นั่งของเขาก่อนแล้ว
“พระชายา เจ้าให้ข้าหานักนะ”
จอมมารเอ่ยด้วยโทสะ “เย่จิ่งหาน ปล่อยนาง นางเป็นผู้หญิงของข้า!”
น่าหลันหลิงลั่วอดกลั้นความโกรธไว้ในใจหนัก
เขาไม่คิดเล็กคิดน้อยกับพวกปัญญานิ่ม ถึงอย่างไรอาหน่วนก็ไม่ชอบพวกเขา
“อ้อ…ข้าไม่ยักรู้ ชายาข้าเป็นผู้หญิงของจอมมารตั้งแต่เมื่อไร หรือเจ้าจะบอกข้ามาโดยละเอียด ถ้าเจ้าชอบจอมมารจริง บางทีข้าอาจพิจารณาหย่ากับเจ้าก็ได้”
เย่จิ่งหานกำลังยิ้ม แต่ในรอยยิ้มล้วนเป็นการเตือน
กู้ชูหน่วนอยู่ข้างตัวเขา รู้สึกถึงจิตสังหารแผ่ซ่านทั่วตัวเขาเหมือนกัน
ขอเพียงนางกล้าพูดคำหนึ่ง เชื่อเลย เย่จิ่งหานต้องฉีกนางเป็นชิ้นๆ แน่
“พี่สาว รีบบอกเขาเร็ว ท่านรับปากออกเรือนกับข้าแล้ว”
กู้ชูหน่วนถลึงตาใส่เขา บุ้ยปากเอ่ย “เจ้าหุบปากเถอะ ข้ารับปากออกเรือนกับเจ้าตั้งแต่เมื่อไร เจ้านี่มันลูกสุนัขหน้าไม่อาย”
ซี้ด…
ทั้งงานล้วนเป็นเสียงสูดลมเย็น
พระ…พระชายาหานเรียกจอมมารว่าอะไรนะ?
ลูกสุนัข?
