อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 517 แดนต้องห้ามอันตรายมาก
มองแผ่นหลังที่พวกเขาจากไป ทุกคนสับสนวุ่นวายท่ามกลางสายลม
แค่นี้…
ทิ้งพวกเขาทั้งหมดไว้?
หัวข้อหลักของงานชื่นชมยาชั้นเลิศ เนื้อแท้แล้วเป็นการหลอมยาดี แบ่งปันกับทุกคน แล้วพวกเขาก็ให้ราคาประมูล หรือว่าเพื่อไปแดนต้องห้ามกัน?
รอจนขณะพวกเขารู้สึกตัว เบื้องหน้าไหนเลยยังเป็นเงาร่างของพวกเขา ทุกคนได้แต่ฝากความหวังทั้งหมดไว้กับเจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลัน
แต่ละคนชิงพูดก่อนกลัวรั้งท้าย “เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลัน หัวข้อหลักของานชื่นชมยาชั้นเลิศเป็นการประมูลยากระมัง? ท่านจะยกเลิกการประมูลไม่ได้นะ”
“นั่นสิ พวกเราดั้นด้นจากแดนไกล หรือเพื่อมาดูว่าพวกท่านหลอมยาดีได้อย่างไรหรือ? นี่จะคับอกไปหน่อยกระมัง?”
“ทุกท่านอย่าเพิ่งร้อนใจ งานประมูลยังคงดำเนินตามปกติ ไม่ยกเลิก”
ครั้นได้ยินดังนั้นทุกคนก็ดีใจ แต่ละคนพะเน้าพะนอเอาใจเจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันกระชับสัมพันธ์
เวินเส้าหยีกับเย่จิ่งหานหรี่นัยน์ตาคิดลึก
กู้ชูหน่วนรีบไปแดนต้องห้ามขนาดนั้นทำไม?
หรือว่าแดนต้องห้ามมีอะไร?
ก่อนหน้านี้มุกมังกรเม็ดที่ห้าถูกนางพบแล้ว หรือว่าครั้งนี้เม็ดที่หกจะอยู่ที่แดนต้องห้าม?
ทั้งสองยิ่งคิดก็ยิ่งเห็นว่าเป็นไปได้
พวกเขากวาดส่องสนามประลองทีหนึ่ง ก้มศีรษะสั่งคนรับใช้บางอย่าง จากนั้นก็พากันหาเหตุกล่าวลา
ก่อนที่พวกเขาจะไป ถึงพบว่าจอมมารไปจากตรงนี้เมื่อใดก็สุดจะรู้ คิดแล้วน่าจะตามกู้ชูหน่วนไปแล้ว
ฮัวฉีหลัวพูดขึ้น “พี่ไป๋จิ่น พี่กู้ไปแล้ว เช่นนั้นเราจะไปด้วยหรือไม่?”
ไป๋จิ่นยิ้มสวย เปล่งเสียง “เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลัน พวกเราเผ่าน้ำแข็งไม่สนใจเรื่องการประมูลยา ในเมื่อท่านจะจัดงานประมูลยา พวกเราก็ขอตัวกลับไปพักก่อนแล้ว”
“ได้ๆๆ เช่นนั้นข้าจะให้คนไปส่งพวกเจ้ากลับไป”
เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันปากยิ้ม แต่ในใจกลับสงสัยนิดๆ
เย่จิ่งหานกับเวินเส้าหยีจากไปก็ช่างเถอะ เหตุใดเผ่าน้ำแข็งก็จะจากไปด้วย?
แม้แต่จอมมารก็ไร้ร่องรอย
คนตระกูลใหญ่พวกนี้ดูแคลนยาเช่นนี้เชียวหรือ?
ความคิดนี้ยังไม่ทันหักเห สีชิ่นแห่งหอหนึ่งในหล้าก็ยิ้มพรายเอ่ย “พวกเราหอหนึ่งในหล้าให้ความสำคัญกับการฝึกบำเพ็ญ ปกติก็อาศัยยาน้อยนัก พวกเราไม่สนใจงานประมูลเช่นกัน ขอลาแล้ว”
ผู้อาวุโสเจ็ดโซเซขึ้นมา ถือป้านสุราว่างเปล่า งึมงำเอ่ยด้วยความเมามาย “ไม่มีเหล้าแล้ว ข้าจะไปหาเหล้าข้างนอกดื่มสักหน่อย”
เออ…
พวกเขาหุบเขาตันหุยกว่าจะได้ยาดีขนาดนี้
พวกเขาไม่สนใจสักนิดเชียวหรือ?
เดิมทีเจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันเปี่ยมด้วยความภาคภูมิ บัดนี้กลับอีหลักอีเหลื่อเล็กน้อย
ลูกตาน่าหลันหลิงลั่วกลอกกลิ้ง
ประสานหมัด “พ่อบุญธรรม ตระกูลใหญ่เหล่านี้ไปก่อนเวลา หลิงลั่วจะไปจัดการที่พักให้พวกเขา พวกเขาจะได้ไม่รู้สึกว่าพวกเราหุบเขาตันหุยไม่เห็นพวกเขาเป็นสำคัญ”
ไม่รอให้เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันอนุญาต น่าหลันหลิงลั่วก็จากไปแล้ว
ความสงสัยแล่นปราดในใจเขา แต่น่าเสียดายที่คนล้อมเขาพูดคุยด้วยมากเกินไป ไม่ให้เขามีเวลาคิดสาเหตุที่พวกเขาจากไปก่อนเวลา
…
ด้านหน้าแดนต้องห้าม
สุดยอดผู้อาวุโสชี้ภูเขารูปดาบที่อยู่เบื้องหน้า ลูบเคราขาวยิ้มเอ่ย “นี่ก็คือแดนต้องห้ามของเราหุบเขาตันหุย มีประวัติยาวนานถึงหลายพันปีแล้ว”
“ขอบคุณผู้อาวุโสมาก ขอเชิญผู้อาวุโสช่วยเปิดประตู ให้ผู้น้อยเข้าไปด้วย”
“แม่นางอาหน่วน เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้างในแดนต้องห้ามมีอะไร?”
“ไม่ทราบ”
“ข้างในแดนต้องห้ามมีค่ายกลสังหารชั้นยอดโบราณ ค่ายกลมากเล่ห์ร้ายกาจ หลายพันปีมานี้พวกเราหุบเขาตันหุยไม่มีผู้ใดทำลายได้ หากเจ้าเข้าไป ชะล่าใจสักนิด ก็เป็นไปได้มากว่าจะทิ้งชีวิตไว้ที่นั่น”
ค่ายกลสังหารชั้นยอดโบราณหรือ? เคยพบที่จวนอ๋องของเย่จิ่งหานหนหนึ่ง ร้ายกาจจริงๆ
แต่ไม่เข้าถ้ำเสือหรือจะได้ลูกเสือ
“ผู้อาวุโสโปรดวางใจ คนชั่วอายุยาวพันปี ข้ายังอยากก่อกวนหุบเขาตันหุยอีก ยังไม่อยากมอดม้วยเร็วเช่นนั้น”
สุดยอดผู้อาวุโสอารมณ์ดียิ่ง หัวเราะร่อ “อยากไปก็ไปเถอะ แต่อย่าบุกเข้าไปเรื่อย โดยเฉพาะค่ายกลตรงกลางนั่น พวกเราคนรุ่นก่อนได้บุกเบิกไว้เส้นทางหนึ่ง ข้างในแดนต้องห้ามล้วนมีบอก เจ้าเดินไปตามเส้นทางนั้น จะได้เรียนวิธีการหลอมยาที่เกี่ยวกับเคล็ดหลอมยามากมาย ถ้าโชคดี ยังได้เรียนวรยุทธ์ล้ำเลิศอีกไม่น้อยด้วย”
