อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 513 ยาสำเร็จ
กู้ชูหน่วนยิ้มพูด “ในเมื่อเจ้าชอบเปิดเตาหลอมขนาดนั้น เจ้าก็มาเปิดเถอะ”
“จริงหรือ? ขอบคุณพี่กู้ ข้าเชื่อว่ายาที่ท่านหลอมต้องเป็นประกายแยงตาสุนัขพวกเขาบอดแน่”
“อ้อ…เจ้าเคยเห็นข้าหลอมยา?”
“ก็ต้องเคย…เคยเห็น ตอนนี้ท่านก็ไม่ได้หลอมยาอยู่หรือ?”
ฮัวฉีหลัวอุดปาก เกือบโพล่งถ้อยคำที่ตนคิดอยากพูด หากเผยฐานะของพี่ธิดาเทพออกไปนั่นต้องไม่ค่อยดีแน่
กู้ชูหน่วนลูบคาง ทำไมนางรู้สึกว่าท่าทีของฮัวฉีหลัวจึงหักมุมร้อยแปดสิบองศาได้
หรือว่าเมื่อก่อนนางรู้จักนาง ก็เลย…
กู้ชูหน่วนยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้ มิเช่นนั้นด้วยนิสัยของฮัวฉีหลัวจะดีกับนางขนาดนั้นได้อย่างไร
เพียงแต่เผ่าน้ำแข็งไม่ใช่ตระกูลใหญ่ขึ้นชื่อหรือ จะรู้จักนางได้อย่างไร? แต่ถ้ารู้จัก แล้วทำไมเมื่อคืนนางถึงเกือบจะเอาชีวิตนางแล้วล่ะ?
ด้วยสถานการณ์ที่ไม่เข้าใจในสาเหตุ กู้ชูหน่วนจึงได้แต่ทำท่ามือเชื้อเชิญ ให้นางทำตามใจ
ฮัวฉีหลัวยิ้มเห็นฟันเขี้ยวสองซี่ ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความสดใส
ครั้นนางเปิดเตาหลอม ชี่ทิพย์ฉุนก็พุ่งใส่ปลายจมูกของทุกคนทันที ถึงจะห่างไกลโข ก็ยังได้กลิ่นชัดเจน
ทุกคนตะลึงงัน เท้าราวกับกรอกตะกั่ว อย่างไรก็ขยับไม่ได้ แต่ละคนมองยาเป็นเม็ดๆ ที่วางอยู่ในเตาหลอม
“ชี่ทิพย์แรงมาก…สวรรค์ นี่หากไม่ใช่ระดับสามขึ้นไปจะไม่ส่งกลิ่นชี่ทิพย์แรงขนาดนี้กระมัง?”
“แค่ดม ข้าก็รู้สึกสดชื่นไปทั้งตัว ความอัดอั้นทั้งหมดสลายไปหมดแล้ว”
“ไม่เพียงเท่านั้น ข้ารู้สึกเหมือนข้าจะข้ามขั้นได้ทุกเมื่อ ข้ากล้าพนัน ยาเตานี้ต้องเป็นยาชั้นเลิศแน่นอน”
“ข้าก็รู้สึกเหมือนกัน สวรรค์ ข้าตั้งตารอการเปิดกล่องนัก ดูสิว่าข้างในเป็นยาอะไรกันแน่”
“จะกล่าวเช่นนั้นก็ไม่ได้ เกิดเตานี้ของนางเหมือนกับพี่ชายน้อยเมื่อครู่ท่านนั้น มีแต่ชี่ทิพย์ แต่ไม่มียาล่ะ?”
เจ้าสำนักใหญ่ทั้งหลายที่กำลังคึกคัก ประหนึ่งถูกสาดน้ำเย็นกะละมังหนึ่งทันที
นั่นสิ ถ้าเกิดเหมือนกับพี่ชายน้อยท่านนั้นจะทำอย่างไร?
มิต้องดีใจเก้อหรือ?
คิดถึงตรงนี้ จิตใจก็ตุ้มๆ ต่อมๆ ขึ้นมา
เพราะกู้ชูหน่วนเป็นเพียงมือใหม่ ไม่รู้วิชาหลอมยา นางสามารถหลอมได้ชี่ทิพย์กลิ่นเข้มขนาดนี้ก็หาได้ยากยิ่งแล้ว
สีชิ่นกับไป๋จิ่นแขวนรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า ตั้งตารอยาดีที่กู้ชูหน่วนหลอมอีกครั้ง
ในใจเวินเส้าหยีก็เฝ้ารอถึงที่สุดเหมือนกัน อยากดูว่ากู้ชูหน่วนสามารถทำให้เขาประหลาดใจได้อีกหรือไม่
ผู้อาวุโสเจ็ดเผ่าหยกผู้หัวเราะเอ่ย “คลื่นลูกใหม่ นางหนู ทำได้ดี ข้าชื่นชมเจ้า”
ฟิ้วๆๆ…
เย่จิ่งหานกับจอมมารที่ต่อสู้ฟัดเหวี่ยงอยู่กลางเวหาหยุดปะทะกะทันหัน ขอให้เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันเปิดค่ายกล
เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันรีบให้คนเปิดออก ในใจยังระทึกในพรสวรรค์ของกู้ชูหน่วน
ถ้ายาที่นางหลอมขึ้นรูปได้ ต้องเป็นนักหลอมยาอัจฉริยะในรอบร้อยพันปีแน่
ไม่ว่าอย่างไร เขาต้องช่วยหลิงลั่วสู่ขอนางให้ได้
“พี่สาว ที่ท่านก็หลอมยาเป็นหรือ? อาโม่กลับไม่รู้เสียนี่”
กู้ชูหน่วนกวาดตามองเขาแวบหนึ่ง
ทั้งสองคนล้วนมีบาดแผลบ้างมากบ้างน้อย เพียงแต่ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆ ก็หยุด
เย่จิ่งหานกลับเข้านั่งที่ตัวเอง มองผลงานของนางอย่างสงบ
