อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 526 หลุมพราง
เย่จิ่งหานกับจอมมารลงมือพร้อมกัน ใช้กำลังภายในทำเป็นปราการ คุ้มครองกู้ชูหน่วน
มีดแหลมไม่รู้ทำจากวัสดุอะไร ดุดันเหลือแสน มีแหลมพันหมื่นเล่มรวมเข้าด้วยกัน พลังมิอาจมองข้าม มีความเป็นไปได้นิดๆ ที่จะทะลุปราการ
จอมมารด่าทอเสียงหนึ่ง “บ้าเอ๊ย! นี่มันค่ายกลมีดแหลมอะไร พลังจึงแกร่งนัก!”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หดคอ มันก็บอกแล้วว่าบนนี้อันตรายมาก นายหญิงจะขึ้นมาให้ได้เอง
เย่จิ่งหานหัวเราะเยาะ “ถ้าเจ้าไม่ไหว ก็ฉวยโอกาสไสหัวไปเถอะ”
“ใครกล้าพูดว่าข้าไม่ไหว?”
ไม่รู้เพราะถูกกระตุ้นหรืออย่างไร ครั้นมือขวาจอมมารยกขึ้น ก็เคลื่อนกำลังภายในทั้งหมด ขยับตามนิ้วของเขา ดอกลำโพงสดใสเบ่งบานเป็นดอกๆ กลายเป็นหัวกะโหลกกัดมีดแหลมแกรกๆ
มีดแหลมแข็งหาใดเทียม ฟันคมของหัวกะโหลกจำนวนไม่น้อยแทะขาด
มีดแหลมถูกแทะไปไม่น้อย ใบหน้าพวกกู้ชูหน่วนกลับไม่มีความยินดี หนำซ้ำยังเคร่งเครียดมากกว่าเดิม
มีดแหลมมาอย่างล้นหลาม ราวกับไม่มีที่สิ้นสุด หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ช้าเร็วพวกเขาต้องหมดแรงแน่
เบื้องล่าง มีร่างเงาหลายสายกระโดดปีนขึ้นมาถึงหนามต้นไม้อีก
กู้ชูหน่วนก้มหน้า ผู้ที่กำลังปีนขึ้นมามิใช่ใครอื่น แต่เป็นคนของเผ่าเทียนเฟิ่น
มุมปากแดงของนางคลี่รอยยิ้มหนึ่ง
นางรวมกำลังภายในไว้ที่ฝ่ามือ ทันใดนั้นก็เปิดปากตะโกน “มุกมังกร! เป็นมุกมังกรแน่ะ! อาโม่ เร็ว ทำลายค่ายกลมีดแหลมอย่าให้คนอื่นได้มุกมังกรไปเด็ดขาด!”
“ข้างในค่ายกลมีดแหลมมีมุกมังกร?”
ทำไมเขาไม่เห็นล่ะ?
จอมมารยังคงสงสัย
เย่จิ่งหานเห็นแผนการในดวงตากู้ชูหน่วน เข้าใจบางอย่างฉับพลัน
เมื่อคนของเผ่าเทียนเฟิ่นได้ยินว่ามุกมังกร การเคลื่อนไหวก็เร็วกว่าเดิม
ผู้อาวุโสสองคนในนั้นพุ่งขึ้นมาอย่างไม่คำนึงถึงสิ่งใด ปรารถนาเข้าค่ายกลมีดแหลมค้นหามุกมังกร
เวินเส้าหยีตะโกน “ระวังกลลวง!”
ยังไม่ทันขาดคำ ผู้อาวุโสทั้งสองก็ดาหน้าเข้าไปแล้ว เวินเส้าหยีอยากห้ามก็ไม่ทันเสียแล้ว
แทบจะขณะเดียวกัน กู้ชูหน่วนกับเย่จิ่งหานก็ดึงพลังกลับพร้อมกัน
ครั้นกู้ชูหน่วนดึงพลังกลับแล้ว ก็ฉุดเสื้อจอมมารในแวบแรก “เจ้าโง่หรือ รีบไปเร็ว!”
ฟิ่วๆๆๆ…
หากมิใช่พวกเราว่องไว มีดแหลมของค่ายกลมีดแหลมก็เพียงพอที่จะทะลุพวกเขาจนกลายเป็นหมอกโลหิต
ผู้อาวุโสทั้งสองของเผ่าเทียนเฟิ่นยังไม่ทันบุกเข้าค่ายกลมีดแหลมก็ถูกมีดแหลมนับพันนับหมื่นฟันตายแล้ว
ผู้อาวุโสคนอื่นๆ ของเผ่าเทียนเฟิ่นถลึงตาโตจนแทบจะแตก โพล่งคำราม “เจ้าพวกเด็กน้อย พวกเจ้ากลับกล้าหลอกฆ่าผู้อาวุโสเผ่าเทียนเฟิ่นเรา พวกเราเผ่าเทียนเฟิ่นจะไม่ปล่อยพวกเจ้าไว้แน่!”
พวกกู้ชูหน่วนอาศัยหนามไม้ปีนขึ้นด้านบนไม่หยุด และพยายามหลบค่ายกลมีดแหลมที่เหลืออย่างสุดความสามารถ
พร้อมกันนั้นก็หัวเราะเย็นกล่าว “ถ้าเทียบกับการข่มขู่ข้าที่นี่ มิสู้คิดให้ดีๆ ว่าจะทำลายค่ายกลมีดแหลมนี้อย่างไรดีกว่ากระมัง?”
ผู้อาวุโสเผ่าเทียนเฟิ่นโมโหจนอกจะแตก กลับจนด้วยหนทาง ได้แต่รวมพลังต่อกรกับค่ายกลมีดแหลม มองแผ่นหลังที่จากไปของพวกเขา แค้นฝังลึก
จอมมารเอ่ย “พี่สาว ท่านใช้เผ่าเทียนเฟิ่นมารับการลงทัณฑ์แทนหรือ?”
“อย่างไร? เจ้ามีความคิดเห็น? หรือว่าเจ้าทำไม่ลง? ถ้าเจ้าทำไม่ลง เจ้าก็ไปช่วยสิ ข้าไม่ได้ห้ามเจ้าสักหน่อย”
“จะเป็นไปได้อย่างไร ศัตรูของพี่สาว ก็คือศัตรูของอาโม่เช่นกัน”
เย่จิ่งหานเอ่ย “ข้างหน้ามีถ้ำแห่งหนึ่ง ข้าจะเข้าไปดูก่อนแล้วกัน”
ทุกคนเงยหน้าขึ้นมอง ตรงหน้าไม่ไกลมีถ้ำเล็กๆ แห่งหนึ่งจริงๆ ปากถ้ำเล็กมาก
