อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 535 ปล่อยวางไม่ลง
เย่จิ่งหานจุดที่เป็นปอดของตนเองเอาไว้
ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ฟ้าส่งมาลงโทษเขาแท้ๆ ถือสาหาความนาง เขาเกรงว่าจะถูกทำให้โมโหตาย
“ท่านยังทนไหวกระมัง”
กู้ชูหน่วนนำทาง และหันมามองเย่จิ่งหานที่อดทนต่อความเจ็บปวด พร้อมกับขมวดคิ้วแน่นเป็นระยะ
“วางใจได้ ข้าจะตายอยู่ข้างหลังเจ้าเท่านั้น ”
กู้ชูหน่วนทำปากแบะ เดินต่อไปข้างหน้า
ไม่รู้ว่าเพราะที่นี่อยู่ทนจุดที่ห่างไกลเกินไปหรือไม่ หรือไม่ก็เพราะคนเฝ้ายามถูกย้ายไป ว่างเปล่าจนมองไม่เห็นเงาคนเลยแม้แต่คนเดียว
ยิ่งเป็นเช่นนี้ ยิ่งทำให้พวกเขารู้สึกระแวง
เผ่าเทียนเฟิ่นมีรากฐานมานับพันปี ได้รับการขนานนามว่าเป็นเผ่าอันดับหนึ่งในใต้หล้า การเฝ้ายามย่อมไม่สามารถผ่อนคลายได้เช่นนี้
“หรือว่าจะพบพวกเราเข่าแล้ว อยากจะใช้วิธีจับตะพาบในน้ำไม่ให้หนีรอดไปได้”กู้ชูหน่วนพูด
เย่จิ่งหานส่ายหน้า
เขาบาดเจ็บสาหัส
กู้ชูหน่วนมีวรยุทธธรรมดา เผ่าเทียนเฟิ่นอยากจะจับตัวพวกเขา ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องซับซ้อนเช่นนี้
เดินแล้วเดินอีก พวกกู้ชูหน่วนเดินมาถึงสถานที่ที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง
ที่นี่มีภูเขาจำลองสูงตระหง่าน ดอกไม้เบ่งบาน ตำหนักใหญ่โตเรียงราย แต่ไม่มีคนเฝ้ายามเท่านั้น
ในความคลุมเครือไม่ชัดเจน พวกกู้ชูหน่วนได้ยินเสียงโต้เถียงกัน
“เพื่อเจ้าแล้ว ข้าไม่เสียดายที่จะฆ่าภรรยาคนแรกของข้า เพื่อเจ้า ไม่เสียดายที่จะสละชีวิตตนเอง เพื่อเจ้า ไม่เสียดายที่จะฆ่าลูกของตัวเอง แต่เจ้าก็ยังเลือกเขา ก็เพราะเขาเป็นฮ่องเต้ที่สูงส่งใช่หรือไม่”
“เจ้าปล่อยข้า เจ้ากล้าฆ่าแม้กระทั่งลูกเมียตัวเอง เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาบอกรักข้า เจ้าไม่ได้ทำเพื่อข้า เจ้าทำเพื่อความพอใจของตนเองต่างหาก”
กู้ชูหน่วนฝีเท้าชะงัก
เสียงนี้ ทำไมเสียงนี้จึงได้เหมือนเสียงของรองหัวหน้าเผ่าซือคงกับฮองเฮาแห่งแคว้นฉู่นัก
“ไปเถอะ เรื่องชาวบ้านอย่าไปยุ่ง”เย่จิ่งหานเอ่ยเตือน
กู้ชูหน่วนส่ายหน้า เดินย่องไปทางต้นเสียงอย่างเงียบเชียบ
ถ้าหากเป็นคนอื่น นางจะไม่ยุ่ง แต่นี่เป็นฮองเฮาของแคว้นฉู่ นางจำเป็นต้องยุ่ง นางเป็นมารดาแท้ๆของเย่เฟิง และนางก็ติดค้างหนี้บุญคุณเย่เฟิงอยู่
ยิ่งก้าวเท้าไปก็ยิ่งใกล้มากขึ้น เสียงโต้เถียงยิ่งอยู่ก็ยิ่งชัดเจนขึ้น
มองผ่านช่องว่างของหน้าต่าง
ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็มองเห็นคนที่อยู่ในห้องทั้งสองคน
คนหนึ่งคือรองหัวหน้าเผ่าซือคงที่ได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้เขากำลังอารมณ์พลุกพล่าน สีหน้าโหดเหี้ยม
อีกคนคือฮองเฮาของแคว้นฉู่ ฮองเฮาฉู่ยังคงดูสง่าและสูงส่ง เพียงแต่ใบหน้ากลับมีความร้อนใจและลำบากใจที่ปิดเอาไว้ไม่มิดปรากฏอยู่
“ฮ่องเต้ของแคว้นฉู่มีอะไรดี ทำไมเจ้าจึงเลือกเขาไม่เลือกข้า”
“ข้าชอบเขา ในใจข้า เขาดีทุกอย่าง เจ้ารีบปล่อยข้าเถอะ ถ้าหากไม่ปล่อย ฮ่องเต้จะส่งทหารมาโจมตีเผ่าเทียนเฟิ่นแน่”
“ส่งทหารมาโจมตีเผ่าเทียนเฟิ่น ฮ่าๆๆๆ……อาศัยความสามารถอย่างเขาจะหาทางเขาเผ่าเทียนเฟิ่นเจอหรือ”
“เจ้าจะทำอะไรกันแน่ ยี่สิบกว่าปีแล้ว เจ้ายังปล่อยวางไม่ลงอีกหรือ”
“แน่นอน เจ้าไม่ตาย ข้าก็ไม่ยอมปล่อยวาง”
