อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 561 ไม่รู้สิ
“ข้าไปกับท่าน?”
“ถูกต้อง ข้าเป็นพี่สาวของเจ้านี่ ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่า เพียงแค่ข้าต้องการ เจ้าจะพยายามทำให้ข้าทุกอย่าง ทำไม เพิ่งจะผ่านไปไม่นาน เจ้าก็เสียใจแล้ว? ผู้ชายไม่มีคนดีจริงๆ”
จอมมารรู้สึกว่ามีตรงไหนที่ถูกต้อง และก็รู้สึกว่ามีตรงไหนที่ไม่ถูกต้องอีก
“ท่านไม่ใช่เจ้าสำนักอสุราหรือ? ไม่ใช่ว่าความสามารถของท่านค้ำฟ้าหรือ? ไม่ใช่ว่าท่านหยิ่งยโสใช้อำนาจบาตรใหญ่หรือ?”
“งั้นเจ้าดู ข้ากับเจ้าสำนักอสุราที่เจ้ารู้จักในอดีตนั่นเหมือนกันหรือไม่?”
ดวงตาโตๆของกู้ชูหน่วนน้ำตาคลอกะพริบตาอย่างน่าสงสาร ราวกับเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆขี้อ้อนคนหนึ่ง
“นี่…..ไม่เหมือนจริงๆ”
กู้ชูหน่วนจงใจกดเสียงต่ำลง “ดังนั้นเนี่ย บางทีพวกเขาอาจจะจำผิดก็ได้ ยังไงซะข้าก็ไม่มีความทรงจำสักนิดเดียว พวกเขาอยากจะจำให้ข้าเป็นอะไรก็จำให้ข้าเป็นอย่างนั้น”
จอมมารตระหนักได้อย่างฉับพลัน
เขาก็ว่าแล้ว หากนางเป็นเจ้าสำนักอสุรา ทำไมแม้แต่บุคลิกท่าทาง คำพูดพฤติกรรมก็แตกต่างกันหมด
“ได้ ข้าจะไปกับท่าน”
“ห้ามไป”
สีหน้าของเย่จิ่งหานกลายเป็นสีตับหมู
ผู้หญิงคนนี้ คิดไม่ถึงว่าจะกะพริบตา ออดอ้อนซือโม่เฟยต่อหน้าเขาได้
“ข้าว่านะเสี่ยวหานหาน ท่านได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว ก็อย่าตื่นตระหนกเลย หากท่านควบคุมไว้ไม่อยู่ ทันทีที่คอยืด สองขาเหยียด ชีวิตน้อยๆเล่นหมดแล้วจะจบอย่างไร? เด็กดี นอนหลับดีๆสักตื่น ตื่นแล้วอะไรๆก็ผ่านไปแล้ว”
กู้ชูหน่วนยื่นมือออกไปโบกมือไปมาเบื้องหน้าเขา ยาผงกำหนึ่งกระจายออกมา
เย่จิ่งหานกลั้นหายใจโดยปริยาย แต่ก็ยังสายเกินไป
ขณะที่ยังไม่ได้เข้าใกล้เขาผู้หญิงคนนี้เริ่มวางยาพิษแล้ว
ก่อนที่จะสลบไป เย่จิ่งหานกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า “ผู้หญิง ถ้าเจ้ายังกล้าเข้าไปในเผ่าเทียนเฟิ่นกับเขาอีก ระวังข้าจะถลกหนังเจ้า”
กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นกลัว ฝ่ามือสั่นเทา ร้องไห้อย่างโศกเศร้าแล้วกล่าว “ท่านอ๋องวางใจ ข้าน้อยไม่กล้าอย่างแน่นอนเพคะ”
โกรธ……
ความโกรธพุ่งเข้าจิตใจ
ไม่รู้ว่าเย่จิ่งหานล้มไปเพราะถูกยาพิษ หรือว่าถูกทำให้โมโหจนล้มไป
กู้ชูหน่วนปรบมือ สั่งการอย่างจริงจัง “จำไว้ส่งเขากลับไปที่จวนอ๋องเย่อย่างปลอดภัย”
“ขอรับ เจ้าสำนัก ไม่เช่นนั้นให้ข้าน้อยรอรับพวกท่านเถอะขอรับ ข้าน้อยอยู่ที่เผ่าเทียนเฟิ่นมาสี่สิบกว่าปี ยังรู้จักที่นี่โดยประมาณอยู่บ้าง”
“ก็ได้”
“นายหญิง พวกเราก็จะอยู่ด้วย”
“พวกเจ้าพาเย่จิ่งหานถอยไป เย่จิ่งหานเป็นเทพสงครามของแคว้นเย่ อาณาจักรของแคว้นเย่จะสงบสุขได้หรือไม่ ก็ยังต้องพึ่งพาเขา ห้ามขัดคำสั่งนี้”
แม้ว่าไป๋จิ่นและสีชิ่นจะเป็นกังวล ก็ทำได้เพียงรับคำสั่งเท่านั้น
“หัวหน้าเผ่า ไป๋จิ่นจะรอท่านด้านนอก เผ่าน้ำแข็งกำลังรอการกลับมาของหัวหน้าเผ่านะเจ้าคะ”
“รู้แล้ว”
หลังจากเตรียมการเสร็จ สีชิ่นและคนอื่นๆก็ถอยไป เหลือเพียงกู้ชูหน่วน จอมมารและผู้อาวุโสสวี
ผู้อาวุโสสวีวาดแผนที่ภูมิประเทศแล้วยื่นให้กู้ชูหน่วนกับจอมมาร เอ่ยว่า “รองหัวหน้าเผ่าซือคงชอบฮองเฮาฉู่ ลานจิ้งหยุนนี้รองหัวหน้าเผ่าซือคงสร้างคนที่อยู่ในใจ โดยปกติไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้า หากข้าน้อยเดาไม่ผิด ฮองเฮาฉู่น่าจะถูกเคลื่อนย้ายไปที่ลานจิ้งหยุนแล้ว”
“เพียงแค่เจ้าสำนักไปถึงลานจิ้งหยุน หลังจากที่หาฮองเฮาฉู่พบ ก็กลับมาตามเส้นทางนี้ที่ข้าน้อยวาด หากว่าเร็ว ก็น่าจะไม่มีอันตรายอะไร”
“เส้นนี้คือถนนอะไร?”
“เป็นเส้นทางเปลี่ยวเล็กๆ ปกติจะไม่มีคน การเฝ้าระวังก็ค่อนข้างหลวม”
“ได้ เจ้าลูกหมา เจ้าจำแผนที่ได้ชัดเจนแล้วหรือไม่?”
จอมมารยักไหล่
เขาจำทางไม่ได้ตั้งแต่ยังเด็ก
เส้นเยอะแยะมากมายนี้ ใครจะรู้ว่าวาดอะไร?
