อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 577 เวินเส้าหยีถูกจับ
อย่างไม่ทันตั้งตัว อยู่ๆ กู้ชูหน่วนก็เอ่ยปาก “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ พาข้ากลับไป”
“ซี่…”
ร่างเขื่องโขของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เอียงกระเท่เร่
“กลับ…กลับไป?”
ผิดหรือเปล่า กว่าจะมาถึงนี่ได้ จะกลับไปเวลานี้ทำไม?
มุกมังกรเม็ดที่หกไม่หาแล้ว?
ไม่ช่วยเผ่าหยกแล้ว?
ไม่ให้หมูย่างมันแล้ว?
“ให้เจ้ากลับก็กลับสิ พูดพล่ามอะไรเยอะแยะ”
ว่าแล้วกู้ชูหน่วนก็ฉุดองครักษ์ทั้งสอง ดึงพวกนางขึ้นหลังงู
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยังคงงุนงง “นายหญิง ท่านไปๆ มาๆ ไม่ให้รางวัลหน่อยไม่ได้นะ”
“ไป เดินทาง”
“จิตใจผู้หญิง ยากแท้หยั่งถึง กล่าวไม่ผิดจริงๆ เลย”
ไม่มีรางวัล ความเร็วของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จึงช้ากว่าเมื่อครู่มาก
กู้ชูหน่วนโมโหจนอยากเอามันมาต้มกิน
สัตว์เลี้ยงคนอื่น ว่าอย่างไรก็ทำอย่างนั้น
ทำไมสัตว์เลี้ยงของนางต้องเอาเนื้อมาต่อรองกับนางทุกที?
ไปๆ มาๆ พลบค่ำวันถัดมาพวกเขาถึงจะถึงแคว้นคนแคระ
องครักษ์สงบกว่าขาไปมาก หากลงจากตัวงูแล้ว สองขายังอ่อนพับ
องครักษ์ที่เฝ้าประตูบอกพวกนาง
เมื่อคืนหลังจากไป คุณชายเวิน หรือก็คือฮองเฮาบาดเจ็บหนักกระอักเลือด หมดสติไม่ฟื้น
กอปรกับพิธีอภิเษกกะทันหัน อย่างไรก็คงจัดงานอภิเษกกลางคืนไม่ได้
ด้วยเช่นนี้วันนี้ถึงจัดงานอภิเษก คืนนี้เข้าห้องหอ
กู้ชูหน่วนถอนหายใจยาว
องครักษ์ทั้งสองกล่าวอย่างนอบน้อม “แม่นางกรุณารอสักครู่ ข้าน้อยจะไปรายงาน”
“รายงานอะไร? คนกันเองทั้งนั้น วันนี้เป็นวันมงคลของน้องชายข้า ข้าจะไปขอดื่มสุรามงคลสักหน่อย”
“แต่…แต่ท่านไม่ได้บอกว่าท่านจะไม่ร่วมงานอภิเษกฮองเฮาหรือ?”
“ตอนนั้นก็ตอนนั้น ตอนนี้ก็ส่วนตอนนี้”
กู้ชูหน่วนสืบเท้ายาวไปข้างหน้า ไม่สนใจการขัดขวางของเหล่าคนรับใช้
กำแพงวังสูงมาก ทว่าสำหรับกู้ชูหน่วน นางยังต้องน้อมเอวถึงจะไปต่อได้
“พวกเจ้าไม่ต้องตามข้า ข้าจะไปเดินเล่นเท่านั้น พระราชวังของแคว้นคนแคระไม่เลวนี่ ทิวทัศน์งามคนก็งาม”
“แม่นาง นี่…เกรงกว่าจะไม่ค่อยดีกระมัง?”
“เช่นนั้นเจ้าพาข้าไปพบราชินี ข้าก็อยากจะถามพระนางสักหน่อย ข้าเป็นพี่สาวแท้ๆ ของฮองเฮาของนาง ยังจะเดินเล่นในวังไม่ได้หรือ?”
“เออ…ราชินีมีคำสั่งนานแล้ว คืนนี้พระนางจะเข้าห้องหอกับฮองเฮา ไม่พบใครทั้งนั้น”
“เช่นนั้นก็ไปหาองค์หญิงรัชทายาท”
“เออ…”
“ข้าเป็นนักโทษหรือ?” กู้ชูหน่วนเสียงเข้ม ความสูงศักดิ์และบารมีอันมีมาแต่ช้านานเผยออกมาจนหมด
“มิกล้า มิกล้า ข้าน้อยจะไปรายงานองค์หญิงรัชทายาทประเดี๋ยวนี้”
ครั้นองครักษ์ย่างเท้าไป กู้ชูหน่วนก็หายแวบ
สำหรับนางพระราชวังของแคว้นคนแคระแปลกตามาก
แต่ทิศทางคร่าวๆ นางยังคลำได้ถูก ที่สำคัญคือ เฉลียงทางเดินตำหนักเหล่านี้เตี้ยเกินไป นางเบี่ยงตัวค้อมตัวยังยากจะผ่าน
บวกกับนางตัวใหญ่ เป็นเป้าชิ้นโต ถูกพบได้ง่าย
“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ มีทางทำให้ตัวข้าหดเล็กลงไหม?”
“มี ชาติหน้าก็เป็นลูกงูของข้าก็ได้แล้วนี่”
“…”
กู้ชูหน่วนโยนตาขาวให้มันทีหนึ่ง ให้มันไปสัมผัสด้วยตัวเอง
พุ่งเข้าคลองจักษุ ในจุดไม่ไกลมีตำหนักหลังหนึ่งตั้งตระหง่านโดดอยู่ท่ามกลางพระราชวัง แลดูเด่นชัด
ขนาดของตำหนัก ไม่เหมือนขนาดแคว้นคนแคระของพวกเขา กลับเหมือนขนาดแคว้นเย่ของพวกนาง
กู้ชูหน่วนแวบทางขวางไม่กี่ที ก็มาถึงตำหนักนั้นแล้ว
แง้มเปิดกระเบื้อง นางเห็นมือเท้าเวินเส้าหยีถูกมัดแขนขาไว้ ถูกโซ่ทองดำมัดอยู่กับสี่มุมเตียง
ราชินีลูบไม้ลูบมือ น้ำลายในปากไหลย้อย มองเวินเส้าหยีด้วยสายตาลามก
