อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 583 เมื่อจากกลับเป็นการจากชั่วนิรันดร์
กู้ชูหน่วนมองเวินเส้าหยีอย่างมีความในล้ำลึก ใช้สายตาสื่อความหมาย
“คงไม่ใช่ว่าแม้แต่เด็กสาวอายุน้อยเช่นนี้เจ้าก็เอาด้วยหรอกนะ?”
เวินเส้าหยีเลียนแบบท่าทางของนาง กลอกตาขาวอย่างไร้วาจา
เข้ามาแคว้นคนแคระเมื่อสามปีก่อน นางเพิ่งอายุกี่ขวบ
อีกอย่าง เขาเป็นคนอย่างนั้นหรือ?
“พี่สาว ท่านไม่พูด ข้าจะเข้าไปแล้วนะ”
“แกรบ…”
กู้ชูหน่วนหยิบของที่ปิดปากถ้ำออก สองมือกอดอก มององค์หญิงรัชทายาทตรงต้นขานางจากมุมสูงอย่างเย็นชา
“องค์หญิง ประสงค์จับเรา อาศัยท่านเพียงองค์เดียวเกรงว่าจะไม่พอกระมังเพคะ”
“ข้าไม่ทำร้ายพี่สาวหรอก และข้าก็ไม่อยากให้เสด็จแม่อภิเษกกับเขาเป็นฮองเฮาด้วย เขาตัวสูงอย่างนั้น ถ้าเสด็จแม่อภิเษกกับเขาจริง ตำหนักภูเขาปลอมอะไรของแคว้นคนแคระเรามิต้องสร้างใหม่ ลำบากประชาชนสิ้นเปลืองเงินอีกหรือ?”
“ดูไม่ออก อายุอานามน้อยๆ กลับมีความคิดกว้างไกลเช่นนี้”
“แน่ละสิ อาจารย์ของข้ายังชมว่าข้าเป็นองค์หญิงรัชทายาทที่ดี ต่อไปขึ้นครองราชย์ต้องเป็นราชินีผู้ปรีชาแน่”
“เช่นนั้นขอถามราชินีผู้ปรีชาในอนาคต ไม่ทราบว่าเสด็จมาด้วยเรื่องอันใดเพคะ?”
องค์หญิงรัชทายาทหัวเราะแหะๆ ก้าวเท้าสั้นวิ่งมาอยู่ตรงหน้ากู้ชูหน่วน สื่อความหมายให้นางก้มศีรษะ
กู้ชูหน่วนย่อตัวลงเล็กน้อย อยากดูสิว่านางจะมาไม้ไหน
“พี่สาว ท่านอยากไปจากแคว้นคนแคระใช่หรือไม่?”
“พระองค์จะช่วยข้า?”
“ข้าช่วยท่านได้ แต่ท่านต้องรับปากข้าเรื่องหนึ่ง”
“เชิญตรัสเพคะ”
“เอาไว้ท่านกลับมาจากแดนเหนือสุดแล้ว ท่านจะพาข้าออกไปดูโลกภายนอกได้หรือไม่ ข้าอยู่ในแคว้นคนแคระตั้งแต่เล็กจนโต ไม่รู้ว่าภายนอกเป็นอย่างไร ได้ยินอาจารย์กล่าว ข้างนอกรุ่งเรืองมาก มีตุ๊กตาดินเผาหลากหลาย แล้วยังมีการร้องเล่น อ้อ จริงสิ ยังมีทะเล ข้ายังไม่รู้เลยว่าทะเลเป็นอย่างไร”
“โลกภายนอกไม่ได้สวยงามอย่างที่ทรงจินตนาการขนาดนั้นนะเพคะ”
“ไม่เป็นไร ข้าเป็นคนชอบจดจำเรื่องสวยงาม สำหรับที่ไม่ดีเหล่านั้น ไม่นานข้าก็ลืมหมดแล้ว”
กู้ชูหน่วนลูบศีรษะน้อยๆ ของนาง
แววตาเด็กสาวคนนี้สะอาด ใสแวว บริสุทธิ์จนไม่มีสิ่งเจือปน เห็นแล้วชวนให้ชอบอย่างห้ามใจไม่อยู่
“ได้ เอาไว้ข้ากลับมาจากแดนเหนือสุดแล้ว ข้าจะพาพระองค์ไปข้างนอกรอบหนึ่ง แต่ข้ารับปากอยู่เป็นเพื่อนพระองค์ได้มากสุดเพียงหนึ่งวันเท่านั้น เพราะข้ายังมีธุระต้องทำอีกมาก”
“ได้สิ ขอบคุณพี่สาว พี่สาวดีจริงๆ”
“ให้น้อยหน่อยเถอะเพคะ จะปะปนออกไปอย่างไร ข้าต้องรีบนะเพคะ”
“ประเดี๋ยวข้าจะล่อพวกนางไป ท่านเดินตรงไปจนเห็นทางแยกซ้ายขวา แล้วท่านก็ไปทางซ้าย ถ้าเห็นทางแยกมากกว่าสามทาง ท่านก็ไปทางขวา ข้ารับประกันว่าจะไม่มีใครขวางพวกท่านได้ แต่พวกท่านต้องเร็วหน่อยนะ เพราะแม่ทับิดามารดาฮัวฉลาดมาก ข้ากลัวก็นางจะรู้เข้า ไปฟ้องเสด็จแม่ อย่างนั้นข้าต้องแย่แน่”
กู้ชูหน่วนหยิกหน้าเนื้อตุ่ยๆ ของนาง หัวเราะกล่าว “ทำไมองค์หญิงถึงน่ารักเช่นนี้นะ เวินเส้าหยี ไป”
“ช้าก่อน พี่สาว ท่านยังไม่ได้เกี่ยวก้อยกับข้าเลย”
“ได้”
กู้ชูหน่วนเกี่ยวนิ้วกับนาง ยิ้มเอ่ย “เอาไว้ข้าทำธุระเสร็จ จะพาองค์หญิงไปเที่ยวนะเพคะ”
“เกี่ยวก้อยแล้วท่านจะหลอกข้าไม่ได้นะ ไปจากแคว้นคนแคระ ดูโลกภายนอกเป็นความหวังสูงสุดในชีวิตนี้ของข้าเลย”
“รับรองว่าข้าไม่หลอกองค์หญิง”
องค์หญิงรัชทายาทเผยยิ้มกรุ้มกริ่ม
ส่งนางไปพลางโบกมือน้อยๆ กับพวกเขา
แต่อย่างไรนางก็คิดไม่ถึง จากลาครั้งนี้กลับเป็นการจากลาชั่วนิรันดร์
ด้วยการจัดการขององค์หญิงรัชทายาท ถึงกู้ชูหน่วนจะสะดุดตลอดทาง แต่ก็ออกไปได้อย่างปลอดภัย
หลังจากผ่านบริเวณที่คนแคระค้นหาแล้ว ละแวกนั้นก็ไม่มีคนแคระอีกจริงๆ กู้ชูหน่วนสั่งเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ให้แบกพวกเขาไปแดนเหนือสุดทันที
