อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 598 ไม่สู้ไม่รู้จัก
กู้ชูหน่วนไม่รู้จะลงมือรักษาอย่างไรดี บาดแผลถี่ยิบนี้ น่าสะพรึงเกินไปโดยแท้
“ที่นี่ไม่มียาชา จัดการบาดแผลย่อมเจ็บ ยาเม็ดนี้เจ้ากินลงไป มากน้อยยังผ่อนเบาได้บ้าง”
ชายหนุ่มชุดดำไม่ได้รับยาของนาง แต่มองนางนิ่งๆ
กู้ชูหน่วนทำท่าตรงลำคอตัวเอง เป็นการบอกให้เขากินยาลงไป
ชายหนุ่มชุดดำยังนิ่งเฉย กู้ชูหน่วนจึงจับคอเขาฉับ แล้วบังคับป้อนยาลงไป
ชายหนุ่มชุดดำขัดขืนเล็กน้อย แต่ด้วยไร้เรี่ยวแรงจึงได้แต่ถูกบังคับให้กินยาเม็ดนั้นลงไป
“วางใจเถอะ แค่ยาระงับปวด ไม่ตายหรอก ผ้าผืนนี้ให้เจ้า ถ้าเจ้าเจ็บมากก็กัดไว้”
ชายหนุ่มชุดดำเบือนหน้าไปอีกทางหนึ่ง ปฏิเสธความประสงค์ของกู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนก็ไม่ฝืนใจ เริ่มทำแผลของเขา ทุกครั้งที่นางลงมือ ล้วนต้องถามว่าเขาเจ็บไหม
ชายหนุ่มชุดดำหากไม่ทำหน้าปราศจากอารมณ์ เจ็บถึงที่สุดแล้วก็กัดฟันแน่น ไม่ส่งเสียงร้องออกมาสักแอะ
“เมื่อก่อนข้ามีเพื่อนคนหนึ่ง แผลบนตัวเขาหนักพอๆ กับเจ้า เนื้อตัวเน่าเละเป็นหนอง แผลเก่าบวกแผลใหม่ ตอนที่ข้าทำแผลให้เขา เขาก็อดทนทั้งอย่างนั้น ไม่ส่งเสียงร้องสักนิดเหมือนกัน”
“หลายๆ ครั้ง ข้าเห็นเขาแอบเลียบาดแผลตัวเองอยู่ในมุมลับๆ เพียงคนเดียว”
“ตอนนั้นข้าข้องใจมาก ต้องเจอกับอะไรถึงทำให้คนคนหนึ่งอดกลั้นได้ถึงเพียงนี้”
“ภายหลังข้าถึงรู้ว่า ที่แท้เขาถูกใช้เป็นทาสบำเรอมาแต่เล็ก เติบโตท่ามกลางการด่าทอตบตีและการเหยียดหยามไร้ที่สิ้นสุด ขอเพียงเขาขอร้องสักนิด หรือร้องไห้ เช่นนั้นสิ่งที่รอเขาอยู่ก็คือการทรมานที่อำมหิตมากกว่าเดิม”
ชายหนุ่มชุดดำไม่รู้ว่านางอยากพูดอะไรกันแน่
“เขาไม่มีเพื่อน กระทั่งหลังจากรู้จักกับข้าและเซียวหยู่เซวียน ถึงมีเพื่อนสองคน”
“ระหว่างการคลุกคลีช้าๆ เขาถึงพบว่า ที่แท้ขณะที่เขาเจ็บปวด ร้องไห้กับบ่าเพื่อนสักหน่อยก็สามารถลดทอนได้มาก”
“มีเพื่อนอยู่ ก็เท่ากับมีผู้ช่วยสุดแกร่ง”
“เจ้าก็เห็นข้าเป็นเพื่อนเจ้าได้นะ ขอเพียงเจ้าต้องการ ก็มาหาข้าได้เสมอ แน่นอน ถ้าเจ้าเจ็บจนอดรนทนไม่ไหว อยากร้องก็ร้องเสียงดังออกมาได้เลย”
ชายหนุ่มชุดดำกระจ่างใจสักทีว่านางอยากพูดอะไร
เขาเบือนหน้าไปอย่างเย็นชา ไม่ลงความเห็นด้วยกับถ้อยคำของนาง
“เอาล่ะ ทำแผลพอประมาณแล้ว แต่ช่วงนี้เจ้าจะถูกน้ำไม่ได้ แล้วก็ใช้วรยุทธ์ไม่ได้ด้วย ไม่อย่างนั้นแผลเจ้าจะปริเน่าได้ตลอดเวลา จากนั้นก็จะอักเสบ พออักเสบ ก็จะเป็นปัญหาใหญ่แล้ว”
“เออ…พิษแมงมุมขจัดจวนจะหมดแล้ว ลองดูก็ได้ กำลังกลับมาแล้วหรือยัง”
ชายหนุ่มชุดดำพยายามลุกขึ้น
กำลังในกายเขากลับมาไม่น้อยแล้วจริง กำลังภายในก็ฟื้นฟูมากแล้ว
มือซ้ายชายหนุ่มชุดดำขยับ ดาบโค้งกำอยู่ในมือหมับ ดาบโค้งออกจากฝักสองสามส่วน เผยประกายเย็นยะเยียบ
กู้ชูหน่วนถอยหลังหลายก้าว “นี่ ข้าช่วยเจ้ากี่ครั้งแล้ว ถึงเจ้าจะเป็นนักฆ่า ก็ควรมีมโนธรรมบ้าง ดูสิเพื่อรักษาแผลเจ้า ข้าเสียเวลาอยู่ที่นี่ตั้งเท่าไร แล้วยังต้องเปลืองแรงอีกเท่าไร”
ได้ยินดังนั้น ดาบโค้งในมือซ้ายของชายหนุ่มชุดดำก็ค่อยๆ กลับเข้าฝัก
ในพ่นเสียงแข็งประโยคหนึ่ง “พบกันครั้งนี้ ต้องเอาชีวิตแน่”
“เจ้าไม่ใบ้?”
โถ่!
ผู้ชายคนนี้ กลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือไร
เงาดำแวบ มือสังหารชุดดำนั้นหายไปจากโพรงน้ำแข็งแล้ว เหลือเพียงรอยเลือดแดงสดบนพื้นกองหนึ่ง
กู้ชูหน่วนถอดถอนใจ มองเงาดำที่หายไปนานแล้ว หวังแต่ชะตาของเขาจะดีกว่าเย่เฟิงหน่อย
