อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 620 คนตระกูลเซียวเป็นคนที่ดีมากทั้งนั้น
กู้ชูหน่วนทิ้งเศษเงินไว้หนึ่งตำลึง หันหลังแล้วเดินไปทางจวนแม่ทัพ
จวนของแม่ทัพเซียวไม่ได้งดงามโอ่อ่าเหมือนจวนอื่นๆ แต่กลับน่าเกรงขาม
ที่ประตูมีองครักษ์เฝ้าประตูสองคน นางเพิ่งจะเข้าใกล้ก็ถูกขวางไว้แล้ว
“รบกวนรายงานคุณชายน้อยเซียวหยู่เซวียนสักหน่อย บอกว่าเพื่อนสนิทของเขากู้ชูหน่วนมาหาเขา”
“กู้ชูหน่วน? คุณหนูสามลูกภรรยาหลวงจวนเฉิงเซี่ยง พระชายาหานของท่านอ๋องเทพสงคราม?”
องครักษ์เฝ้าประตูทั้งสองมองซ้ายขวาอย่างละเอียด
ทำไมพระชายาหานถึงแต่งตัวเป็นผู้ชาย?
“แม่นาง ไม่ว่าท่านจะเป็นพระชายาหานจริง ก็ขออภัยเป็นอย่างมาก หมู่นี่คุณชายน้อยไม่พบแขกขอรับ”
“ทำไม?”
“อันนี่……บอกให้ทราบไม่ได้ขอรับ ท่านเชิญเถอะขอรับ”
ท่าทีขององครักษ์เฝ้าประตูยังนับได้ว่าค่อนข้างให้เกียรติ แต่ก็มองออกได้จากแววตาของพวกเขาว่า พวกเขาไม่เชื่อว่านางคือพระชายาหาน
ก็ถูก นางแต่งตัวเช่นนี้ บวกกับไม่มีผู้ติดตามสักคน ใครจะเชื่อ
“กึก”เสียงหนึ่ง ประตูจวนแม่ทัพถูกเปิดออก ชายผู้สุภาพเรียบร้อย ท่าทางถ่อมตัวผู้หนึ่งเดินออกมาช้าๆ
ชายผู้นี้อายุเพียงยี่สิบต้นๆ ในมือถือพัดอันหนึ่ง หน้าตาหล่อเหลา หน้าตาท่าทางอิ่มเอิบ
“คุณชายรอง” ทั้งสองพากันทำความเคารพ
ผู้ชายโบกพัด บอกใบ้ให้พวกเขาลุกขึ้น
ออกจากประตูในพริบตานั้น เขาก็สังเกตเห็นกู้ชูหน่วนแล้ว
บางทีกู้ชูหน่วนอาจจะแต่งตัวเป็นผู้ชายด้วยความรีบร้อน เพียงแค่รวมผมสีดำสนิทไว้อย่างลวกๆเท่านั้น จึงทำให้คนมองออกได้ง่ายว่านางเป็นผู้หญิงที่ปลอมตัวเป็นผู้ชาย
นางสันหลังตรง ดวงตาที่สดใสฟันขาว มีโฉมหน้างดงามเป็นเลิศในปฐพีงามเป็นที่หนึ่งในแคว้น
แม้ว่านางจะไม่ได้พูดจา แต่เพียงแค่นางยืนอยู่ตรงนั้น ก็มีความรู้สึกสูงส่งเหนือกว่าสวรรค์ชั้นเก้า ความสูงศักดิ์ชนิดนี้เป็นเอกลักษณ์เฉพาะบุคคล สลักไว้ในส่วนลึกของกระดูก ไม่ยอมให้คนดูหมิ่น
เซียวหยู่โหลวประสานมือทั้งสองข้างแสดงความเคารพ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ กล่าวอย่างอ่อนโยน “ข้าน้อยเซียวหยู่โหลว ไม่ทราบว่าแม่นางคือ……”
“กู้ชูหน่วน”
เซียวหยู่โหลวตกตะลึงเล็กน้อย แล้วยิ้มต่อ เหมือนดั่งบัวหิมะในภูเขาน้ำแข็งได้ผลิบานในชั่วข้ามคืน
“ที่แท้ก็เป็นท่าน ได้ยินชื่อเสียงมานาน น่าเสียดายที่ตอนจัดงานชุมนุมแข่งขันบุ๋น ข้าน้อยมีธุระ พลาดการต่อสู้ครั้งใหญ่นั่นไป พระชายาหานความสามารถมากล้น ช่างทำให้คนเลื่อมใสจริงๆขอรับ”
“เหอะเหอะ……คุณชายรองเซียวกับอาจารย์ซ่างกวนและคนอื่นๆเป็นสี่อัจฉริยะผู้ยิ่งใหญ่ในใต้หล้า ทักษะอันน้อยนิดของข้าจะกล้าไปสอนจระเข้ว่ายน้ำได้อย่างไร”
กู้ชูหน่วนหัวเราะอย่างไม่เป็นตัวเองเล็กน้อย
ลักษณะหน้าตาของคุณชายรองเซียวและเซียวหยู่เซวียนแทบจะถอดออกมาจากแม่พิมพ์เดียวกัน แต่นิสัยช่างแตกต่างกันเหลือเกิน
ยังไงนางก็ชอบความอิสรเสรีตรงไปตรงมาของเซียวหยู่เซวียนอยู่ดี การพูดจามีการศึกษาเช่นนี้ ถึงตายจริงๆ
“พระชายาหานถ่อมตนแล้ว ความสามารถที่พระชายาหานแสดงออกมาในงานชุมนุมแข่งขันบุ๋น ข้าน้อยละอายใจ แม้ว่าวันนั้นจะเข้าร่วม ก็ต้องแพ้เป็นแน่ ไม่ทราบว่าข้าน้อยจะขอบังอาจถามสักหน่อยได้หรือไม่ว่าวิชาความรู้ของท่านได้มาจากที่ใด ข้าน้อยจะไปเรียนรู้สักหน่อยขอรับ”
“อันนี้……เรียนรู้ด้วยตัวเอง ถูกแล้ว เซียวหยู่เซวียนอยู่บ้านหรือไม่?”
กู้ชูหน่วนไม่อยากคุยกับเขามากมาย จึงรีบเปลี่ยนหัวข้อ
หนอนหนังสือเช่นนี้ หากว่าได้คุยเรื่องวรรณกรรมขึ้นมา ก็คงสลัดไม่หลุดไปหลายวันหลายคืน
“น้องชายของข้าอยู่ในจวน หากว่าพระชายาหานมีธุระมาหาเขา ข้าน้อยก็จะพาท่านเข้าไป”
“เช่นนั้นก็ขอบคุณมาก”
“เกรงใจแล้วขอรับ พระชายาหานมาได้เหมาะเจาะ ได้ยินว่าน้องชายของข้าและท่านสนิทกัน ไม่รู้ว่าพระชายาหานจะเกลี้ยกล่อมเขาได้หรือไม่”
“จะเกลี้ยกล่อมอะไรเขา”
“ฮ่องเต้ออกพระราชโองการ ให้เขาแต่งงานกับกู้ชูหยุนคุณหนูรองของจวนเฉิงเซี่ยง ทว่าน้องชายข้าให้ตายก็ไม่ยอมทำตาม ด้วยเหตุนี้ท่านพ่อกับเขาจึงได้ทะเลาะกันยกใหญ่อยู่หลายครั้งน่ะขอรับ”
กู้ชูหน่วนชะงักครู่หนึ่ง “แต่งงานกับกู้ชูหยุน? ตอนนั้นก็ไม่ใช่ว่าวุ่นวายไปรอบหนึ่งแล้วเหรอ สุดท้ายไม่ใช่ว่ายกเลิกการแต่งงานไปแล้วหรือ?”
“ใช่ขอรับ การแต่งงานครั้งก่อนถูกยกเลิกไปแล้ว แต่คราวนี้เป็นพระราชโองการของฮ่องเต้ พระราชโองการไม่สามารถฝ่าฝืนได้……”
เซียวหยู่โหลวขมวดคิ้วเล็กน้อย
แม้ว่าเขาเองก็ไม่ได้อยากให้เซียวหยู่เซวียนแต่งงานกับคุณหนูรองกู้เช่นกัน
คุณหนูรองกู้ให้ความรู้สึกที่ไม่ดีมากต่อเขา ผู้หญิงคนนี้รอยยิ้มไม่ได้ออกมาจากใจจริง ทั้งร่างแผ่กลิ่นอายความดุร้ายออกมา พวกน้ำนิ่งไหลลึกเช่นนี้ ทำให้คนมองไม่ออกว่านางเป็นคนแบบไหนกันแน่
สิ่งที่เขาสามารถมั่นใจได้คือ คนหนูรองกู้ไม่ได้ซื่อสัตย์เปิดเผย และตรงไปตรงมาเหมือนคุณหนูสามกู้
นางไม่ได้อ่อนโยนจิตใจดีงาม มีความรู้เพียบพร้อมเหมือนคำร่ำลือ
เขาเคยไปขอร้องกับฮ่องเต้มาแล้ว แต่ท่าทีของฮ่องเต้เด็ดเดี่ยว จนเขาทำอะไรไม่ได้
“ท่านต้องการให้ข้าเกลี้ยกล่อมให้เขาแต่งงานกับกู้ชูหยุน?” หากต้องแต่งงานกับกู้ชูหยุนจริงๆ ทั้งชีวิตนี้เซียวหยู่เซวียนก็ไม่ต้องคิดจะใช้ชีวิตดีๆแล้ว
“พบกันหน้ากันครั้งแรก ความจริงแล้วข้าน้อยไม่ควรขออะไรจากพระชายาหาน แต่พระชายาหานสนิทกับน้องชายของข้า คิดว่าก็คงจะไม่ทำให้น้องชายของข้าลำบากใจเกินไป” เซียวหยู่โหลวยิ้มเล็กน้อย
กู้ชูหน่วนก็ยิ้มแล้ว
ผู้ชายคนนี้ สมกับที่เป็นหนึ่งในสี่อัจฉริยะผู้ยิ่งใหญ่ในใต้หล้ากับอาจารย์ซ่างกวน ทั้งมองได้อย่างชัดเจน ทั้งรู้จักพูดจา
กู้ชูหน่วนตามเซียวหยู่โหลวเข้าจวน
ทุกอย่างในจวนทำให้นางรู้สึกเหนือความคาดหมาย
นางคิดว่า จวนแม่ทัพจะมีองครักษ์เฝ้ารักษาหนาแน่น คานแกะสลักเสาภาพวาด ทว่าแต่ตั้งแต่เข้ามา คนรับใช้ในนี้มีน้อยมาก แม้ว่าจะเห็นก็เป็นคนชราที่มีอายุแล้ว
ในนี้ไม่ได้ปลูกดอกไม้ใบหญ้าอะไร และไม่มีภูเขาปลอมน้ำตกอะไร ในสวนมีเพียงผักใบเขียว
อาจจะเป็นเพราะเห็นความสงสัยของกู้ชูหน่วน เซียวหยู่โหลวกล่าวอธิบายว่า “ท่านพ่อรักทหารเหมือนดั่งลูก ทั้งจิตใจคิดถึงแต่ใต้หล้า เขาใช้จ่ายเงินทั้งหมดสำหรับสิ่งของที่กองทัพต้องการ ตัดใจจ้างคนรับใช้ไม่ได้ จึงได้รับคนแก่ที่อยู่เพียงลำพังมาอยู่ในจวนเล็กน้อย อย่างแรกก็ให้สถานที่พักพิงกับคนชราเหล่านั้น อย่างที่สองก็ให้มีคนมาช่วยจัดการเรื่องงานในจวนขอรับ”
จิตใจของกู้ชูหน่วนรู้สึกปวดร้าว ฝืนกล่าวว่า “จวนแม่ทัพช่างมีเอกลักษณ์ไม่เหมือนใครจริงๆ”
“ใช่ขอรับ ท่านพ่อบอกเสมอว่า ปลูกดอกไม้ใบหญ้าเหล่านั้น นอกจากจะสิ้นเปลืองที่ดินแล้ว ก็ไร้ประโยชน์ ปลูกผักผลไม้ยังดีซะกว่า แถมยังสามารถมอบให้ประชาชนที่ทุกข์ยากกินได้ด้วย ไม่กลัวว่าพระชายาหานจะหัวเราะ ผักเหล่านี้ รอจนเก็บได้แล้ว เหลือไว้ที่จวนไม่ถึงหนึ่งส่วน ทั้งหมดก็เอาให้ประชาชนทั้งหมด เงินเดือนของพวกเราสองสามพี่น้องก็ถูกท่านพ่อบังคับเก็บไปแล้ว มักจะหิวจนต้องไปฝากท้องกับพวกพ้อง ตอนนี้เพื่อนของข้าพอได้เห็นข้าแต่ละคนก็หลบอยู่ไกลๆ”
มุมปากของเซียวหยู่โหลวแขวนด้วยรอยยิ้มจางๆ
เขากำลังพูดเรื่องน่าอาย แต่สีหน้ากลับเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ราวกับว่าปลูกผักเหล่านี้ มอบมันให้กับประชาชนที่ยากจน เขาก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง
เมื่อมองดูเนื้อผ้าบนร่างกายของเขา ก็ทำมาจากผ้าหยาบๆเรียบง่ายเพียงเท่านั้น ยากจะจินตนาการได้จริงๆว่าเขาเป็นอัจฉริยะผู้ยิ่งใหญ่ในใต้หล้า
ยิ่งเป็นเช่นนี้ กู้ชูหน่วนก็ยิ่งทุกข์ใจ
หากว่าแม่ทัพใหญ่เซียวเป็นคนชั่วร้ายมากๆ นางก็ยังสามารถควักหัวใจเขาออกมาได้ หลอมเป็นเลือดหัวใจ
แต่บังเอิญแม่ทัพใหญ่เซียว เป็นคนดีมากๆคนหนึ่ง
เป็นคนดีผู้ยิ่งใหญ่ที่จงรักภักดีรักประเทศชาติ รักทหารเหมือนลูก
“ถึงแล้วขอรับ นี่ก็คือห้องนอนน้องชายของข้า พระชายาหานเชิญตามสบายขอรับ” เซียวหยู่โหลวยื่นกุญแจให้กู้ชูหน่วน อมยิ้มมุมปาก จากไปอย่างสง่างาม
ยังไม่ทันถึงห้องนอน ก็ได้ยินเสียงบ่นด่าเสียงคำรามด้วยความโกรธเคืองของเซียวหยู่เซวียนดังมาแต่ไกล
“ไปให้พ้น ไสหัวไปให้หมด ข้าจะบอกพวกท่านให้นะ แม้ว่าข้าจะตาย ข้าก็ไม่แต่งงานกับกู้ชูหยุน พวกท่านตัดใจซะเถอะ”
กู้ชูหน่วนกวาดตามองแม่กุญแจบนประตูของเขา เอากุญแจออก เปิดประตูห้อง
เงยหน้าขึ้นก็เป็นแจกันอันหนึ่งทุบเข้ามา
กู้ชูหน่วนแฉลบตัวทันที พอจะหลบผ่านไปได้ ตบหน้าอกของตัวเอง พูดด้วยความตกใจ “ข้าตกใจแทบตาย เสี่ยวเซวียนเซวียน เจ้าจะทุบลูกพี่ของเจ้าให้ตายหรือไง?”
