อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 659 งูพิษ
“ใครซื้อสืบได้ชัดเจนหรือไม่?” กู้ชูหน่วนหรี่ตาแล้วเอ่ยถาม
“สืบแล้วขอรับ คนที่ซื้อเป็นประชาชนไม่กี่คนที่มีพื้นภูมิสะอาด และคนหนึ่งก็ซื้อยาคนละอย่าง ในหมู่พวกเขาเหล่านั้นมีบางคนโดนพิษงูเข้า จำเป็นต้องใช้พิษถอนพิษ มีที่ได้รับบาดเจ็บหนัก จำเป็นต้องใช้สมุนไพรปรุงยาเหล่านั้นรักษาขอรับ”
มือที่เห็นข้อต่อกระดูกได้อย่างชัดเจนของกู้ชูหน่วนเคาะโต๊ะครั้งแล้วครั้งเล่า
ใช้พิษถอนพิษก็ยังพอพูดได้อย่างสมเหตุสมผล
ป่วยจำเป็นต้องใช้สมุนไพรปรุงยาเหล่านั้นหรือ? สมุนไพรปรุงยาเหล่านั้นล้วนเป็นสมุนไพรปรุงยาพิษ โดยปกติสองสามปีก็ขายไม่ออก
อีกทั้งจู่ๆก็ดันมีคนมาซื้อยาไม่กี่ชนิดนั่นที่มีขายแต่ไม่มีคนซื้อมากที่สุดในเวลาอันสั้น แม้ว่าจะซื้อแยกกัน ก็สมควรให้สงสัย
“จับตาดูคนเหล่านั้น ตรวจสอบให้กระจ่างว่าเบื้องหลังมีคนขอให้พวกเขาซื้อหรือไม่”
“ขอรับ”
“กู้ชูหยุนยังไม่สารภาพผิดอีกหรือ?”
“ยังขอรับ นางปากแข็งมาก ไม่ยอมพูดอะไรเลย”
“ไม่ยอมพูดสินะ สิ่งที่ข้ากู้ชูหน่วนไม่กลัวที่สุด ก็คือคนปากแข็ง”
ชิงเฟิงและเจี่ยงเสวียที่เฝ้าอยู่ด้านข้างล้วนรู้สึกสันหลังเย็นวาบไปตามๆกัน
พระชายาของพวกเขาจะเป็นปีศาจอีกแล้ว
ชิวเอ๋อร์ดึงแขนเสื้อของกู้ชูหน่วน เอ่ยถามเสียงเบาๆ “คุณหนู ท่านสงสัยว่าคุณหนูรองเป็นฆาตกรตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังในการสังหารแม่ทัพใหญ่เซียว เช่นนั้นท่านแอบสืบก็ได้แล้วนี่เพคะ ทำไมตอนนี้…..ตอนนี้ถึงได้จับมาอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ล่ะเจ้าคะ หากว่านายท่านไปฟ้องฮ่องเต้ หรือคุณหนูรองยืนกรานไม่ยอมรับแล้วจะทำอย่างไรเจ้าคะ?”
“ข้าจัดการเรื่อง จะต้องมีจุดประสงค์ของข้าเอง”
สิ่งที่ชิวเอ๋อร์กล่าว นางจะไม่เคยคิดได้อย่างไร แต่เป็นเช่นนี้ถูกกระทำเกินไปแล้ว
พวกเขาสามารถรอได้ นางรอไม่ได้
นางจำเป็นต้องแย่งชิงมุกมังกรกลับมาให้เร็วหน่อย เวลาของพี่เฉินเฟยมีไม่มากแล้ว ความแค้นของท่านแม่ทัพใหญ่เซียวก็ต้องล้าง เผ่าหยกก็รอไม่ได้แล้ว นางไม่มีเวลามาสิ้นเปลืองไปกับนาง
เย่จิ่งหานหมุนพู่กันหางหมาป่าด้วยความเบื่อหน่าย ปล่อยให้กู้ชูหน่วนตัดสินใจ
ในห้องลับ
มือและเท้าทั้งสองข้างของกู้ชูหยุนถูกมัดไว้ คนรับใช้สองสามคนจั๊กจี้รักแร้และฝ่าเท้าของนางอย่างต่อเนื่อง จั๊กจี้จนกู้ชูหยุนหัวเราะยกใหญ่
เพียงแต่เสียงหัวเราะนั่น ปะปนไปด้วยความทรมานไม่รู้จบ
“กู้ชูหน่วน เจ้ามีความสามารถก็ออกมา ข้าไม่ได้ฆ่าแม่ทัพใหญ่เซียว อ้า…..ฮ่าฮ่าฮ่า…… จั๊กจี้จะตายอยู่แล้ว หยุด รีบหยุด”
กู้ชูหน่วนและเย่จิ่งหานเดินเคียงบ่าเคียงไหล่มาถึงที่ห้องลับ ทั้งสองนั่งลงบนเก้าอี้ มองดูกู้ชูหยุนที่ถูกจั๊กจี้จนทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ด้วยความเย็นชา
ชิงเฟิงขนหัวลุก
วิธีทรมานคนของพระชายา ร้ายกาจมากจริงๆ
กู้ชูหยุนเป็นหญิงสาวที่อ่อนโยนเพียบพร้อมเพียงใด ก็ถูกนางทรมานจนกลายเป็นแบบนี้ได้
“กู้ชูหน่วน เจ้ารีบปล่อยข้า อ้า……ปล่อยข้า…..หยุดจั๊กจี้ข้าได้แล้ว”
กู้ชูหน่วนเกาหูของที่ถูกเสียงดังรบกวนจนหูอื้อของตัวเอง กล่าวอย่างเกียจคร้าน “พอแล้ว หยุด”
คำว่าหยุดหนึ่งคำ อารมณ์จิตใจที่ตึงเครียดของกู้ชูหยุนจึงได้คลายลง นางเพิ่งจะพบว่า ตัวเองหัวเราะจนน้ำตาไหลออกมาแล้ว
“พี่รอง วันนั้นที่ท่านไปจวนแม่ทัพ ได้พูดอะไรกับแม่ทัพใหญ่กันแน่?”
“ไม่ได้พูดอะไร ก็แค่พูดเรื่องชีวิตครอบครัวทั่วไป ไม่รู้ว่าทำไมวันนั้นแม่ทัพใหญ่ถึงได้อารมณ์ไม่ดี ข้าก็บังเอิญทำแจกันดอกไม้แตกไปใบหนึ่ง ท่านแม่ทัพใหญ่ก็ไล่ข้าออกมาแล้ว”
กู้ชูหน่วนหัวเราะอย่างเย็นชาคำหนึ่ง
เหตุผลนี้ เห็นนางเป็นเด็กสามขวบหรือไง?
“ข้าน่ะชอบใช้ยาพิษ และชอบศึกษาสัตว์มีพิษ หมู่นี้ที่ผ่านมาก็คลั่งไคล้การจับงูพิษมาเล่นอยู่บ้างอีกซะด้วย”
