อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 666 ทำลายเจ้า
“แม่ทัพใหญ่เซียวตายยังไง? ใช่เจ้าฆ่าหรือเปล่า?” สีหน้ากู้ชูหน่วนเย็นชา น้ำเสียงเยือกเย็น ไม่รู้ว่าความเกียจคร้านอย่างก่อนหน้านี้หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่
กู้ชูหยุนเหล่ตามองดูกู้ชูหน่วน หัวเราะเหมือนอย่างดอกไม้บานสะพรั่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าก็อยากที่จะฆ่าเขา เสียดายที่ตาแก่คนนั้นตายเร็วเกินไป รอเมื่อข้าไปถึง เขาก็ตายแล้ว”
“เจ้าไปถึงก่อนข้า หรือว่าไปถึงทีหลังข้า?”
“ทีหลัง”
“งั้นเจ้าไปหาแม่ทัพใหญ่เซียวก่อนหน้าข้า ด้วยเรื่องอะไร”
ดูจากใบหน้าของกู้ชูหน่วน ดูไม่ออกว่านางเชื่อหรือไม่ แต่สามารถดูออกว่า อารมณ์ของนางตอนนี้ ไม่ดีอย่างที่สุด….
กู้ชูหยุนเงียบ นานสักพักที่ไม่พูดไม่จา
“ความอดทนของข้าในตอนนี้มีจำกัด เจ้าอยากทำอะไรที่ทำให้ตนเองต้องเสียใจ” กู้ชูหน่วนพูดขึ้นอย่างเย็นชา
กู้ชูหยุนกัดฟันพูดขึ้นว่า “ข้าไปที่จวนแม่ทัพ เพื่ออยากถามเรื่องเกี่ยวกับเผ่าหยก กลับคิดไม่ถึงว่า แม่ทัพใหญ่เซียวรู้ว่าข้าไม่ใช่ลูกสาวของพระชายายู่ ท่าทีที่มีต่อข้าย่ำแย่อย่างมาก ยังขับไล่ข้าออกมา”
“แค่นี้หรือ?”
“ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ นี่ก็คือความจริง”
“พลังวิทยายุทธของเจ้า จะอธิบายว่าอย่างไร?”
“เจอเรื่องอัศจรรย์ในงานชุมนุมสวินหลง จึงได้เรียนรู้วิชาวิทยายุทธมาบ้าง”
“เจอเรื่องอัศจรรย์ แล้วก็สามารถฝึกฝนจนมีพลังวิทยายุทธสูงส่งขนาดนี้เลยหรือ? กู้ชูหยุน เจ้าเห็นว่าตนเองโง่ หรือเห็นว่าคนอื่นโง่?”
“ไม่อย่างนั้นเจ้าเห็นว่าอย่างไรล่ะ”
“ข้าไม่อยากรู้ว่าทำไม จู้เจ้าถึงมีพลังวิทยายุทธเพิ่มมากขึ้นขนาดนี้ ข้าเพียงแค่อยากรู้ อำนาจเบื้องหลังของเจ้าคืออะไร?”
“อำนาจเบื้องหลังของข้า….ฮ่าๆ …..เจ้านึกว่าข้าเป็นเหมือนเจ้า มีที่พึ่งที่แข็งแกร่งขนาดนั้นหรือ? ข้าเป็นเพียงคุณหนูรองของจวนเฉิงเซี่ยงเท่านั้นเอง”
“เพียงแค่จวนเฉิงเซี่ยง สามารถรู้เรื่องเกี่ยวกับเผ่าหยกหรือ?”
“เรื่องของเผ่าหยก ข้ารู้มาจากหนังสือเลือด”
กู้ชูหน่วนหัวเราะ
พวกเย่จิ่งหานก็หัวเราะเย้ย
เหตุผลแบบนี้ ง่อยเกินไป
คนปกติหรือจะรู้เรื่องของเผ่าหยก
ความลับของกู้ชูหยุนนั้นมีเยอะมาก
และแล้ว….
ตอนนี้สิ่งที่กู้ชูหน่วนกับเย่จิ่งหานอยากรู้ที่สุดก็คือ ใครเป็นคนฆ่าแม่ทัพใหญ่เซียว ใครเป็นคนแย่งมุกมังกรไป ตลอดจนพวกเขาเป็นพี่น้องกันหรือไม่
หากพวกเขาเป็นพี่น้องกัน พวกเขาไม่อยากที่จะเชื่อ และก็ไม่สามารถยอมรับได้
กู้ชูหน่วนจับปลายคางของนางเงยขึ้น บีบบังคับให้กู้ชูหยุนมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “มุกมังกรทั้งเจ็ดอยู่ที่ไหน?”
“ข้าไม่รู้”
“ดีมาก ใบหน้าใบนี้ของเจ้างดงามดี ลูบคลำดูแล้วทั้งเรียบเนียนทั้งนุ่มนวล แต่ข้าเกลียดใบหน้าใบนี้ของเจ้า ดังนั้น…..”
กู้ชูหน่วนพลิกฝ่ามือ มีดแวววาวเล่มหนึ่งปรากฏอยู่ในมือ
นางหัวเราะอย่างชั่วร้าย พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่ต้องใช้งูพิษกัดเจ้า ข้าทำลายเจ้าด้วยมือของข้าเองก็ไม่เลว”
