อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 693 เกี่ยวข้องอะไรกับเวินเส้าหยี
ใบหน้ารูปงามของอาจารย์ซ่างกวนฉายแววเคร่งขรึม พร้อมพูดขึ้นว่า “ยิ่งอยู่ก็ยิ่งใกล้แล้ว เร่งความเร็วกว่านี้หน่อย”
“นายหญิง ข้ามึน หาทางไม่เจอแล้ว”
“ไม่ใช่เจ้าหาทางไม่เจอ แต่ที่นี่มีค่ายกล ข้าดูก่อนว่าจะทำลายค่ายกลยังไง”
ฝ่ามือกู้ชูหน่วนเหงื่อแตก นัยน์ตาสีดำฉายแวววิตกกังวล ราวกับอยากที่จะทำลายค่ายกลให้ได้ในเวลาอันสั้นที่สุด แต่กลับคิดอะไรไม่ออกเลย ค่ายกลนี้ไม่ธรรมดา
“ข้าทำลายค่ายกลเอง เจ้าหลบไปด้านข้าง”
“ค่ายกลนี้ค่อนข้างแปลกประหลาด เจ้าจะทำลายได้หรือ?”
“ลองดูก่อน”
ไม่รู้ทำไม ซ่างกวนฉู่มักรู้สึกว่าค่ายกลนี้ดูเหมือนคุ้นเคย เหมือนเงาแห่งอาณาเขตพิทักษ์ขุนเขาเผ่าเทียนเฟิ่น
“ได้ งั้นเจ้าไวหน่อย”
พลังอันแข็งแกร่งกดดันพวกเขาจนแทบจะหายใจไม่ออก
พลังอันนี้ พวกเขาคุ้นเคยอย่างมาก เป็นพลังที่มาจากชายแก่ชุดดำคนนั้น แต่นอกจากพลังอันนี้แล้ว ยังมีพลังที่แข็งแกร่งไม่น้อยกว่าชายแก่ชุดดำ
เมื่อถูกตามมาทัน ด้วยพลังของพวกเขาในตอนนี้ จะมีชีวิตรอดได้หรือ
ซ่างกวนฉู่นั่งอยู่บนร่างงู ไม่ว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จะคดเคี้ยวยังไง ก็ยังมั่นคงเหมือนดั่งภูเขา ไม่กระทบกระเทือน
ปากของเขาพูดว่า “ไปทางซ้ายหนึ่งร้อยเมตร ไปทางขวาอีกห้าสิบเมตร เลี้ยวซ้าย หยุด ตรงไปสองพัน เมตร”
กู้ชูหน่วนเหลือบมองดูเส้นผมดำปลิวไสว ความไร้ตัวตนของอาจารย์ซ่างกวน นำขวดยาพิษออกจากแหวนมิติ มือขวาโยกอย่างสง่างาม แล้วโรยยาพิษลงบนพื้น
ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็หยิบอาวุธพิเศษอันน่าสงสารที่ซ่อนเร้นออกมา ซุ่มโจมตีในจุดที่ไม่โดดเด่น
มีอาจารย์ซ่างกวนคอยชี้แนะ ในที่สุดเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ไม่หมุนวนอยู่ที่เดิม วิ่งพรวดไปไม่รู้ว่าห่างไปกี่ไมล์
เสียงตะโกนโกรธจัดดังโวยวายมาจากข้างหลัง คิดว่าพวกเขาของถูกแผนกลของกู้ชูหน่วน
พลังงานอันทรงอำนาจ ในที่สุดก็ไม่ปกคลุมพวกเขาอีก
ความอันตรายกลับยังไม่ผ่านพ้น ด้านหน้ามีนักฆ่าจู่โจมมา แต่ละกระบวนท่าล้วนหมายเอาชีวิต
บนร่างกายของคนพวกนี้ไม่มีความเป็นคน เป็นเหมือนดั่งวิญญาณที่ตายแล้วอย่างเนิ่นนาน รู้จักแต่การโจมตี
หากเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หยุดต่อสู้กับนักฆ่าพวกนี้ ยอดฝีมือที่อยู่ด้านหลังก็จะตามมาไล่ฆ่า
กู้ชูหน่วนทำได้เพียงรวบรวมพลังลมปราณให้แข็งแกร่ง กำดาบไว้แน่น เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้อยู่เสมอ
ทันใดนั้น เสียงพิณไพเราะดังขึ้นในอากาศ เสียงกระทบเป็นเสียงพิณดังขึ้น
เสียงพิณสะอาดบริสุทธิ์ ทำให้ใจที่ท้อแท้อดไม่ได้ที่จะสว่างไสวขึ้นมา แสงแห่งความหวังก็ผุดขึ้นมาในใจ
ตามด้วยเสียงพิณพัดผ่าน พลังอันทรงอำนาจกวาดล้างพวกนักฆ่าชุดดำ ขวางกั้นฝีเท้าของพวกเขาไว้
นักฆ่าหลักสองคน ถูกเสียงพิณผ่านทะลุ ระเบิดเป็นละอองเลือด
“เจิงๆ เจิงๆ …….”
เสียงพิณราวเสียงน้ำไหลดังขึ้น ทุกตัวโน้ตล้วนไพเราะจับใจ เหมือนกำลังเล่าถึงเรื่องความอ่อนโยนที่กล้าหาญ
กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว จ้องมองดูซ่างกวนฉู่
ซ่างกวนฉู่นั่งอยู่บนร่างงู ไม่รู้ว่ามีพิณหิมะวางอยู่ตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ หลับตาสนิท ราวกับดื่มด่ำอยู่ในเสียงพิณของตนเอง นิ้วมือเรียวยาวขาวผ่องของเขาบรรเลงโน้ตเพลงที่ไพเราะบนพิณหิมะ
สายลมพัดผ่าน เส้นผมดำสลวยของเขาปลิวไสวอย่างอิสรภาพ
เสื้อผ้าสีขาวปลิวไสว พัดผ่านเขาราวกับเขาเป็นเทพที่สามารถโบยบินได้ตลอดเวลา
งดงาม
ภาพนี้งดงามอย่างมาก โดยเฉพาะรูปลักษณ์ที่ไร้ที่ติของเขา ยิ่งทำให้เขาดูสง่างามราวกับเทพเซียน
“พัฟๆ พัฟ……..”
เพียงแค่เสียงพิณ แต่เมื่อเสียงดีดพิณดังขึ้น แต่นักฆ่ายอดฝีมือแต่ละคนพวกนั้นกลับระเบิดเป็นละอองเลือด จนตายคาที่
นี่เป็นงานเลี้ยงสังหารที่งดงาม
น่าหวาดกลัวจนทำให้สยดสยอง
พิณหิมะ…..
เสียงฆาตกรรม…..
เมื่อเวินเส้าหยีดีดพิณ ก็สามารถทำให้สถานการณ์เปลี่ยนไป ฆ่าคนได้อย่างไร้ร่องรอย…..
เขา….กับเวินเส้าหยีมีความสัมพันธ์อะไรกัน?
