อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 697 ลักพาตัวไปแล้ว
“ไม่รู้ว่าคุณหนูสามอยากให้นายท่านของข้าไปฆ่าใครหรือ?” เสวียซาถามขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจ
นายท่านเลอะเลือน แต่เขาไม่เลอะเลือน
กู้ชูหน่วนมองพิจารณาดูเสวียซาอย่างจริงจัง
เสวียซาสวมชุดรัดกุม รูปร่างตัวตรง เต็มไปด้วยรัศมีที่น่าเกรงขาม ดวงตาทั้งคู่สดใส ต่อให้นางเป็นแขกพิเศษของจอมมาร กระทั่งต่อให้นางพูดอะไรจอมมารก็จะทำเช่นนั้น เสวียซาก็ไม่ถ่อมตัวเพราะสถานะของนาง
คนแบบนี้ต้องยอมรับว่า เป็นองครักษ์ที่ซื่อสัตย์
“เผ่าเทียนเฟิ่น”
นางไม่พูดขึ้นมาอย่างดี เมื่อพูดออกมาแล้วเสวียซายิ่งไม่พอใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “นายท่าน ระหว่างเผ่าปีศาจกับเผ่าเทียนเฟิ่นไม่เคยมีเรื่องอะไรต่อกัน เกรงว่า…..”
“ก็แค่เผ่าเทียนเฟิ่น ต่อให้พวกเขาทรงพลังแค่ไหนแล้วยังไง ข้ายังจะต้องกลัวพวกเขาหรือ?” จอมมารยังคงแนบซบอกกู้ชูหน่วน ดวงตาหยาดเยิ้มแฝงไปด้วยการเยาะเย้ย
เสวียซาร้อนใจราวกับมดตกอยู่ในกระทะร้อน
เผ่าปีศาจของพวกเขาไม่มีความจำเป็นต้องกลัวเผ่าเทียนเฟิ่น แต่หากต่อสู้กันขึ้นมาจริงๆ ก็จะบาดเจ็บสาหัสเสียหายทั้งสองฝ่าย
เพียงเพราะคำพูดของกู้ชูหน่วน แล้วทำให้เผ่าปีศาจตกอยู่ในอันตราย นี่ไม่ถือว่าเป็นการกระทำที่ดี
รู้ดีว่านายท่านจะไม่เปลี่ยนแปลงเพียงเพราะคำพูดของเขา เสวียซาจึงทำได้เพียงหันไปมองกู้ชูหน่วน พร้อมพูดเตือนขึ้นว่า “คุณหนูสาม นายท่านของข้าดีกับท่านยังไง ท่านน่าจะรู้ดีที่สุด ความโกรธแค้นระหว่างท่านกับเผ่าเทียนเฟิ่น ไม่ควรที่จะแก้ไขกันเองหรือ”
“เสวียซา เจ้าพูดบ่นอะไรมากมาย ข้าขอสั่งให้เจ้ากลับไปเดี๋ยวนี้ ในช่วงที่ข้าไม่อยู่ เจ้ามีอำนาจดูแลสั่งการเผ่าปีศาจทั้งหมด”
“นายท่าน…..”
“นี่คือคำสั่ง หรือว่าเจ้าอยากที่จะขัดคำสั่ง”
“ข้าน้อยไม่กล้า”
เสวียซาก้มหน้ากำหมัดแน่น ไม่กล้าขัดคำสั่ง แต่ก่อนที่จะจากไปได้พูดกับกู้ชูหน่วนอย่างมีความหมายแฝงว่า
“นายท่านของข้าเห็นท่านเป็นเพื่อนด้วยใจจริง หวังว่าคุณหนูสาม ต่อให้ไม่เห็นนายท่านของข้าเป็นเพื่อน แต่ก็อย่าทำให้นายท่านของข้าลำบากใจ เขาไม่เพียงตัวคนเดียว เขายังเป็นจอมมารแห่งเผ่าปีศาจ”
“ปัง….”
เสวียซาเพิ่งพูดเสร็จ จอมมารก็ตบเขากลับไปยังหน่วยหลัก
จอมมารคว้าจับมือกู้ชูหน่วนไว้ ยิ้มอย่างบริสุทธิ์ใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่สาว เสวียซาก็แบบนี้แหละ เจ้าไม่ต้องสนใจเขา หลายปีมานี้ หูของข้าฟังเขาพูดจนหูด้านชาหมดแล้ว”
“เขา….จงรักภักดีต่อเจ้ามาก”
ลำคอกู้ชูหน่วนเหมือนมีก้างปลาติดคอ อ้วกออกมาก็ไม่ได้ กลืนลงไปก็ไม่ได้
เสวียซาพูดถูก อาโม่ไม่เพียงตัวคนเดียว เขายังเป็นเจ้าแห่งเผ่าปีศาจด้วย
เขาต้องคำนึงถึงชาวเผ่าปีศาจนับหมื่นพันคน
ตนเองไม่ควรที่จะเห็นแก่ตัวขนาดนั้น เพื่อจุดมุ่งหมายของตนเอง แล้วก็ลากเขาเข้าไว้มีส่วนร่วมด้วย
“อาโม่ หากเจ้าไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร ข้า…..”
“อยาก อยากไปแน่นอน สิ่งที่พี่สาวอยากทำก็คือสิ่งที่ข้าอยากทำ”
“แต่เจ้าคิดดูให้ดี ผลจากการที่เจ้าช่วยข้า ก็คือการเป็นศัตรูกับเผ่าเทียนเฟิ่น”
จอมมารโบกมืออย่างไม่แยแส บนร่างกายไม่มีความออดอ้อนแล้ว เหลือเพียงความน่าเกรงขาม ความสูงส่งมีอำนาจเหนือกว่าสิ่งใดในใต้หล้า
“ก็แค่เผ่าเทียนเฟิ่น ข้าหมั่นไส้พวกเขาแต่แรกแล้ว เป็นศัตรูก็เป็นศัตรูสิ อย่างมากเราก็แค่ร่วมมือกันกำจัดพวกเขา พวกเขาจะได้ไม่มาขวางตาพี่สาว”
กู้ชูหน่วนยิ้มหัวเราะ เป็นครั้งแรกที่คว้าจับมือเรียวยาวขาวผ่องของจอมมาร แล้วเดินลงจากเขาไป
จอมมารอึ้ง ตามด้วยรอยยิ้มดีใจ พร้อมคว้าจับมือกู้ชูหน่วนแทน แล้วเดินลงจากเขาไปพร้อมกับนางอย่างมีความสุข
ประชาชนของเผ่าปีศาจบนเขาต่างอึ้ง
จอมมารของพวกเขาถูกลักพาไปแบบนี้แล้วหรือ?
ง่ายเกินไปไหม?
