อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่754 ผู้อาวุโสเก้าตายแล้ว

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่754 ผู้อาวุโสเก้าตายแล้ว
คนที่แกร่งที่สุดของพวกเขาก็มีแค่ระดับหกเท่านั้น และยังบาดเจ็บสาหัสด้วย จะเป็นคู่ต่อสู้ของเย่จิ่งหานได้ยังไง

กู้ชูหน่วนกำลังจะพุ่งเข้าไป อยากจะปลุกเย่จิ่งหานให้ตื่นหรือห้ามเย่จิ่งหาน ผู้อาวุโสใหญ่ก็วิ่งเข้ามาแล้วพูดว่า

“หัวหน้าเผ่า ฝากท่านดูแลที่นี่ด้วย เจ้ารอง เจ้าหก เจ้าเก้า พวกเจ้าไปจัดการเย่จิ่งหานกับข้า”

กู้ชูหน่วนพูดเตือนว่า “อย่าทำให้ตายถึงตายนะ”

“รับทราบ”

ผู้อาวุโสทั้งสี่คนพุ่งออกไปพร้อมกัน แยกออกเป็นสี่ทิศ ล้อมตัวเย่จิ่งหานเอาไว้

เพราะเย่จิ่งหานอยู่บ้านเล็ก ผู้อาวุโสใหญ่กลัวว่าเย่จิ่งหานจะพุ่งออกไปฆ่าผู้บริสุทธิ์ เสียง ‘ปัง’ ดังขึ้น ประตูบ้านเล็กปิดลง

กู้ชูหน่วนอยากเขาไป แต่นางต้องคุมค่ายกลสองชีวิตไว้ ไม่งั้นถ้าค่ายกลถูกเปิดออก สถานการณ์ที่มั่นคงในตอนนี้ก็จะกลับมาวุ่นวายอีกครั้ง

นางไม่เห็นการต่อสู้ด้านใน ได้ยินแค่เสียงปะทะฝ่ามือกันไม่หยุด รวมไปถึงเสียงโครมครามต่างๆ

บ้านเล็กทนรับการปะทะของพวกเขาไม่ไหว สั่นคลอนจนแทบจะถล่มอยู่แล้ว

กู้ชูหน่วนใจร้อนดั่งไฟ กลัวว่าพวกผู้อาวุโสจะทำร้ายเย่จิ่งหาน และกลัวว่าเย่จิ่งหานจะทำร้ายพวกผู้อาวุโส

ทำได้แค่ภาวนาขอให้ผู้อาวุโสทั้งสี่ท่านควบคุมตัวเย่จิ่งหานให้ได้

ญาติมิตรต่างก็ฆ่าคนอย่างบ้าคลั่งและถูกกัดกร่อนร่างกายจากภายในสู่ภายในเพราะพิษคำสาปเลือดกำเริบ กู้ชูหน่วนปวดใจเหมือนถูกคว้านหัวใจออกมาขยี้

หรือว่านางจะต้องเสียสละพี่เฉินเฟยกับไป๋จิ่นจริงเหรอ?

ไม่……

นางทำไม่ได้

“พลั่ก……”

“เฮือก……”

ประตูกระเด็นออกมา ผู้อาวุโสเก้ากระเด็นออกมาไกล เขาเหมือนว่าวที่สายขาด ล้มลงอย่างหมดแรง สุดท้ายกระอักเลือดออกมา ขนาดคำพูดสั่งลายังไม่ได้พูดเลย ร่างกายของเขาแตกร้าวเส้นเอ็นขาด ตายคาที่เลย

“ผู้อาวุโสเก้า……”

ผู้อาวุโสไป๋เฉ่าโกรธจนตาแดงก่ำ ตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด

ตามด้วยการล้มลงของผู้อาวุโสเก้า ผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสรองรวมไปถึงผู้อาวุโสหกก็กระเด็นออกมาเหมือนกัน ทุกคนบาดเจ็บไม่เท่ากัน นานมากกว่าจะลุกขึ้นมาได้

แต่เย่จิ่งหานกลับยิ่งสู้ยิ่งแกร่ง ยิ่งสู้ยิ่งบ้าคลั่ง

เขาไม่สนใจว่าพวกผู้อาวุโสยังมีแรงสู้ต่อไปไหม ดวงตาที่เต็มไปด้วยเลือดนั้นนอกจากแรงอาฆาตแล้วก็ยังเป็นแรงอาฆาตอยู่ดี

“ท่านอ๋อง ท่านจะฆ่าคนอีกไม่ได้แล้วนะ ท่านรีบตั้งสติเถอะนะ”

เจี่ยงเสวียไม่รู้ว่าบาดเจ็บหรือเปล่า แทบจะคลานตามเย่จิ่งหานอยู่แล้ว

ไป๋เฉ่าดึงตัวเขาออกมา “เจ้าเด็กคนนี้ อยากตายนักหรือไม่? ไม่เห็นเหรอว่าเขาเสียสติไปแล้ว?”

“ทำยังไงดี……ท่านช่วยท่านอ๋องหน่อยเถอะ”

“เจ้าคิดว่าข้าไม่อยากหรือไง?”

เห็นเย่จิ่งหาน ไป๋เฉ่าก็รู้สึกโกรธมากเหมือนกัน

เขาเพิ่งเสียหลานสาวไป และเสียผู้อาวุโสเก้าที่โตมาด้วยกันอีก ในใจรู้สึกแค้นมาก

เย่จิ่งหานเหมือนยมทูต ยกหินก้อนใหญ่ขึ้นมาอย่างไร้ความรู้สึก โยนไปที่พวกผู้อาวุโส

คนอื่นๆเห็นแล้ว ก็ตกใจจนต้องกลั้นหายใจไว้

เพราะเย่จิ่งหานใกล้กับพวกผู้อาวุโสมาก พวกเขาอยากไปช่วยก็ไม่ทันแล้ว จึงต้องมองดูเหตุการณ์สะเทือนใจเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา

พวกผู้อาวุโสอยากจะคลานออกมา คลานได้ครึ่งทางก็หมดแรงล้มลงไปแล้ว

ก่อนหน้านี้บาดเจ็บสาหัสจากเผ่าเทียนเฟิ่น ต่อมาก็เกิดเรื่องคำสาปเลือดอีก กำลังภายในของพวกเขาหมดไปนานแล้ว

ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของเย่จิ่งหานได้เลยด้วยซ้ำ

นึกถึงวิทยายุทธของเย่จิ่งหาน พวกผู้อาวุโสก็ใจวูบกันแล้ว

ถึงแม้พวกเขาอยู่ในระดับสูงสุด ก็ไม่ใช่คู่มือของเขาหรอก

ความตายรออยู่ตรงหน้าพวกเขา

คำสาปเลือดของเผ่าหยกยังไม่ได้รับการถอนออก พวกเขาไม่พอใจ แต่ก็ต้องยอมรับชะตากรรม

“เย่จิ่งหาน……”

กู้ชูหน่วนอยากจะปล่อยค่ายกลสองชีวิตแล้วพุ่งเข้าไปห้ามจริงๆ

นางตะโกนสุดเสียง

สายตาที่เต็มไปด้วยเลือดของเย่จิ่งหานก็กระจ่างขึ้น นัยน์ตาดำประกายออกมา ไม่นานก็มีเลือดเข้ามาแทนที่