อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่757 ไป๋จิ่นหายตัวไป
“เย่จิ่งหาน เจ้าจะฆ่าข้าจริงเหรอ?”
กู้ชูหน่วนถูกบีบคอไว้ ทุกคำที่พูดออกมานั้นยากเย็นมาก
นัยน์ตาขาวดำของนางน้ำตาคลอออกมา รอบกายแผ่ซ่านไปด้วยรังสีแห่งความเศร้าโศก
ความเศร้าโศกนี้ไม่รู้เป็นเพราะอี้เฉินเฟยกำลังจะตาย หรือคืนนี้มีคนเผ่าหยกตายเยอะเกินไป หรือเป็นเพราะชายที่ตัวเองรักที่สุดจำตัวเองไม่ได้ ไม่เพียงแต่ฆ่าคนในเผ่าของนาง และยังจะฆ่านางอีกด้วย
ดวงตาที่เต็มไปด้วยเลือดของเย่จิ่งหานก็มีความเสียใจประกายออกมา มือที่บีบคอกู้ชูหน่วนก็เบาลงมาก
มืออีกข้างหนึ่งของเขาก็ตบหัวตัวเองแรงๆไม่หยุด เหมือนสิ่งของพยายามกัดกินสมองของเขา ทำเอาเขาเจ็บจนทนแทบไม่ไหว
ผู้อาวุโสใหญ่พวกเขาก็ตื่นเต้นไปตามๆกัน
เห็นเขาปล่อยมือเล็กน้อย ก็ถึงตกใจจนแผ่นหลังเย็นวาบ
ผู้อาวุโสหกก็อยากจะเข้าไปช่วยกู้ชูหน่วนออกมา
แต่เขากลัวว่าตัวเองไปช่วยแล้ว ถึงเวลาอารมณ์ที่เพิ่งมั่นคงของเย่จิ่งหาน อาจจะปะทุขึ้นมาอีกครั้งก็ได้
รวมไปถึงเวินเส้าหยี สีหน้าที่อ่อนโยนของเขาก็พังทลายลง มือซ้ายที่มีเลือดอาบก็กำหมัดไว้แน่น เตรียมตอบโต้ครั้งสุดท้าย
“เย่จิ่งหาน ข้าคืออาหน่วนไง อาหน่วนคนที่เจ้ารักที่สุดไง เจ้าจำข้าไม่ได้แล้วเหรอ?”
กู้ชูหน่วนอดทนกับความเจ็บปวด พึมพำเสียงเบา พยายามดึงสติของเขากลับมาให้ได้
นัยน์ตาของเย่จิ่งหานเดี๋ยวก็เป็นสีดำ มองดูนางด้วยสีหน้าที่สับสน เดี๋ยวก็มีสีเลือดประกายออกมา เต็มไปด้วยแรงอาฆาตและเยือกเย็นน่ากลัวมาก
กู้ชูหน่วนพูดต่อไป “ยังจำครั้งแรกที่พวกเราเจอกันได้ไหม? บนภูเขาร้างไง ข้าข่มขืนเจ้าต่อหน้าลูกน้องของเจ้าไง”
พรึ่บ……
นัยน์ตาสีเลือดคู่นั้นกลับกลายเป็นสีดำทันทีที่นางพูดแบบนี้
สติของเย่จิ่งหานเหมือนกลับมาอีกครั้ง แต่ก็เหมือนยังไม่กลับมา ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ เหมือนท่อนไม้
เจี่ยงเสวียเบือนหน้าออกไป ไม่อยากเห็นสีหน้าของทุกคน
พระชายาพูดแบบนี้ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ได้ยังไงกัน น่าอับอายยิ่งนัก
พวกผู้อาวุโสไอคอกแคก ปกปิดความอับอาย
แต่มีผู้อาวุโสกับชาวบ้านบางคนกลับโกรธมาก เหมือนดอกไม้งามไปเสียบอยู่ในขี้วัว
เย่จิ่งหานไม่คู่ควรกับหัวหน้าเผ่าพวกเขา
“เจ้าบีบคอข้า……เจ็บมากเลย……ถ้าบีบต่อไป ข้าได้ตายจริงๆแน่……”
“เจ้าบอกข้าแล้วไง ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็จะไม่ทำร้ายข้า……”
มือที่บีบคอของนางไว้ก็เบาลง
แต่ทว่า กู้ชูหน่วนก็ยังหายใจไม่ออกจนสีหน้าแดงก่ำ
ถูกเขาบีบคอไว้แล้วยกตัวขึ้นมา ถึงเขาจะเบาแค่ไหน กู้ชูหน่วนก็ยังถูกบีบคอจนหายใจไม่ออกอยู่ดี
กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้นกวาดตามมองออกไป
สิ่งที่เห็นก็มีแต่ศพและเศษซากของมือและขาที่ขาด ยังมีเสียงร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวดของผู้หญิง
น้ำตาของกู้ชูหน่วนไหลออกมา หยดลงหลังมือของเย่จิ่งหานพอดี
น้ำตาที่มีไอร้อน รวมไปถึงคราบน้ำตาที่หลงเหลืออยู่บนหางตาของกู้ชูหน่วน ทำเอาเย่จิ่งหานดึงสติตัวเองกลับมาได้กว่าครึ่ง
เขาปล่อยมือออก กู้ชูหน่วนก็ถึงร่วงลงพื้น หายใจคำโตๆ
“ปัง……”
ผู้อาวุโสหกใช้โอกาสตอนที่เย่จิ่งหานได้สติกลับมาแล้วเล็กน้อย รีบเอากระทะฟาดไปที่หัวของเขา
เย่จิ่งหานถูกฟาดจนเป็นลมสลบไป
นอกจากเจี่ยงเสวียแล้ว ทุกคนก็ถอนหายใจออกมายาวๆอย่างโล่งอก
ลมหนาวพัดมา พัดกลิ่นคาวเลือดอบอวลไปทั่ว
การสูญเสียของเผ่าหยก คืนนี้คงจะประเมินไม่ได้
โชคดีที่ว่า พวกเขาควบคุมสถานการณ์ได้สักที
พวกชาวบ้านที่ควรถูกขังในกรงเหล็กก็ถูกขังไว้หมดแล้ว
ตอนที่กู้ชูหน่วนกำลังจะจัดการเรื่องราวหลังจากนี้ ฮัวฉีหลัวก็รีบวิ่งเข้ามา
“พี่หน่วน ไม่ได้การแล้ว พี่ไป๋จิ่นพวกนางหายตัวไป”
พรึ่บ……
กู้ชูหน่วนมองค้อนผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสรองอย่างเย็นชา
