อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 747 คำสาปโลหิตกำเริบ
ครืน…..
ความเปลี่ยนแปลงที่มาโดยไม่ทันตั้งตัว แทบจะทำให้กู้ชูหน่วนตกใจจนอึ้งไป
ในเผ่าหยก สิ่งที่นางกลัวที่สุดคือการได้เห็นคำสาปโลหิตของเหล่าประชาชนกำเริบ……
และตอนนี้……
“ปึง……”
อี้เฉินเฟยล้มลงไปแล้ว
กู้ชูหน่วนแทบจะประคองเขาไว้ด้วยสัญชาตญาณ
เพิ่งจะสัมผัสโดนร่างกายของเขา ม่านตาของกู้ชูหน่วนก็เบิกโพลง
“พี่เฉินเฟย……”
เกิดอะไรขึ้น…..ทำไมพลังชีวิตของเขาถึงหายไปตลอดเวลา ชีพจรก็ยิ่งอ่อนแอลงเรื่อยๆ อ่อนจนแทบจะไม่รู้สึกถึงชีพจรและการเต้นของหัวใจแล้ว
กู้ชูหน่วนรีบถ่ายเทลมปราณของตัวเองเข้าสู่ร่างกายของอี้เฉินเฟยทันที ในใจมีลางสังหรณ์ไม่ดีชนิดหนึ่งแวบผ่าน
“ทำไมถึงเป็นเช่นนี้……ทำไม…….”
ราวกับว่าพลังทั้งร่างกายของอี้เฉินเฟยถูกดูดไปจนแห้ง เหลือเพียงร่างกายร่างหนึ่งที่แห้งเฉาเท่านั้น เขายิ้มอย่างไร้เรี่ยวแรง “ขอ……ขอโทษ พี่ไม่……ไม่สามารถจะอยู่เคียงข้างเจ้าได้อีกแล้ว”
“ท่านทำอะไรลงไป?”
ที่ตอบกู้ชูหน่วนคืออี้เฉินเฟยที่มีเลือดไหลล้นทะลักออกมาจากมุมปาก
ไม่ว่านางจะถ่ายเทลมปราณให้มากเพียงใด ถ่ายเทไปถึงร่างกายของอี้เฉินเฟยก็เหมือนกับหายเข้ากลีบเมฆไปเช่นนั้น ไม่ได้ผลโดยสิ้นเชิง
แต่นางดึงดันไม่ลดละ กลับยังถ่ายเทลมปราณให้มากขึ้นเรื่อยๆอีก
จอมมารกล่าว “เปล่าประโยชน์……เขามีชีวิตอยู่ไม่พ้นคืนนี้แล้ว”
กู้ชูหน่วนมองไปทางจอมมารอย่างฉับพลัน
กลับเห็นม่านตาสีฟ้าข้างหนึ่งสีม่วงข้างหนึ่งของจอมมารมีความทนดูไม่ได้และความปวดใจแวบผ่าน
แต่สีหน้าท่าทางของเขาเห็นได้ชัดว่ารู้ล่วงหน้าแล้วว่าอี้เฉินเฟยจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น
แล้วเมื่อรวมกับความผิดปกติของจอมมารในช่วงสองวันที่ผ่านมา แม้กู้ชูหน่วนจะโง่แค่ไหนก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
กู้ชูหน่วนไม่ใช่คนที่จะร้องไห้ง่ายๆ แต่ในนาทีนี้น้ำตาของนางร่วงหล่นลงมาแล้ว กอดอี้เฉินเฟยไว้แน่น กล่าวสะอึกสะอื้น “ไม่ ท่านเคยรับปากข้าแล้ว ท่านจะอยู่เป็นเพื่อนข้าไปตลอด ท่านจะโกหกข้าได้ยังไง ท่านลุกขึ้น รีบลุกขึ้น”
“ติ๋ง…..”
หางตาของอี้เฉินเฟยมีน้ำตาใสๆร่วงไหลลงมา เขาอยากเช็ดน้ำตาของกู้ชูหน่วน ทว่าแม้แต่จะยกมือก็ไม่มีแรง ร่างกายนั้นเพราะการกำเริบของคำสาปโลหิตจึงทำให้เขาเจ็บปวดจนเหมือนตายทั้งเป็น
หากไม่ใช่เพราะพยายามฝืนระงับอย่างถึงที่สุด เกรงว่าคงจะสูญเสียสติสัมปชัญญะไปนานแล้ว
“อย่า…..อย่าร้อง…..เจ้าเป็นแบบนี้ พี่เฉินเฟยก็รู้สึกปวดใจ….”
“เช่นนั้นก็มีชีวิตขึ้นมา หากว่าท่านตาย แล้วข้าควรจะทำเช่นไร ข้าควรจะทำเช่นไร…….อาโม่ เจ้าเป็นจอมมาร ความสามารถค้ำฟ้า เจ้ารีบช่วยข้าช่วยเหลือเขาที”
กู้ชูหน่วนแทบจะคุกเข่าลง น้ำตาตรงหางตากลิ้งไหลลงมาทีละหยดราวกับไข่มุกเช่นนั้น
โดยปกติแล้วจอมมารก็ประคบประหงมนางไว้ในอุ้งมือ เห็นนางโดนทำร้ายไม่ได้แม้แต่น้อย
ตอนนี้ผู้หญิงสุดที่รักแทบจะคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อขอร้องเขา ความสิ้นหวังและหมดหนทางในดวงตาที่ชัดเจนเช่นนั้น จอมมารจะไม่ปวดใจได้อย่างไร
“พี่สาว อาโม่ก็อยากช่วยเขา แต่เขา…..ร่างกายของเขาอ่อนแอมากเกินไป ไม่มีทางช่วยให้ฟื้นคืนมาได้โดยสิ้นเชิง ข้า….ข้าก็ช่วยเขาไม่ได้เช่นกัน”
“ไร้สาระ เมื่อครู่เจ้าไม่ได้ทำให้เขาฟื้นขึ้นมาได้แล้วหรือ? ข้ารู้ว่าที่เขาสามารถฟื้นจากอาการป่วยได้เดิมทีก็ไม่ใช่สุดยอดผู้อาวุโสเป็นผู้รักษา แต่เป็นเจ้าถูกต้องหรือไม่?”
“นั่นคือวิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้ง มัน……มันไม่ได้รักษาอี้เฉินเฟยให้หายโดยสมบูรณ์ แต่กลับยังทำให้เขาตายเร็วขึ้นด้วย”
“อะ……อะไร……..”
“ที่เรียกว่าวิชาดอกไม้ผลิบานอีกครั้งก็คือการสูบลมปราณที่เหลือเพียงน้อยนิดในร่างกายของเขาออกมา รวบรวมไว้ที่จุดๆหนึ่ง ช่วยให้เขาฟื้นคืนมาได้ชั่วคราว แต่เมื่อเวลาผ่านไปแล้ว แม้ว่าจะเป็นเทพเซียนอมตะก็ช่วยเขาไม่ได้”
กู้ชูหน่วนทรุดตัวลงบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
อี้เฉินเฟยไอเบาๆสองสามที กล่าวอย่างเรี่ยวแรง “อย่า……อย่าโทษเขา เป็นข้าที่ขอร้องเขา……เดิมทีข้า…..ก็ไม่มียาที่จะรักษาได้แล้ว สามารถพอจะฟื้นตัวได้ชั่วขณะ ชมจันทร์และพูดคุยความในใจกับเจ้าได้ พี่ก็พอ…….พอใจมากแล้ว”
