อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่771 ชินชา

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่771 ชินชา
“พี่ไป๋จิ่น……ฮื่อๆ……ทำไม……ทำไมถึงต้องโหดร้ายเช่นนี้……ทำไมกัน……”

“เด็กน้อย ไม่ร้องนะ ข้ามองออกว่า แม่นางไป๋พวกนางเป็นห่วงเจ้ามาก เจ้าเป็นแบบนี้ พวกนางอยู่บนสวรรค์จะสบายใจได้ยังไง”

ผู้อาวุโสหกกอดฮัวฉีหลัวเอาไว้ กดหัวของนางลงไปยังอ้อมกอดของตัวเอง ยื่นมือไปลูบหลังและปลอบใจนาง

“ฮื่อๆ……พี่น้องมากมายของเผ่าน้ำแข็งต้องตายไป ตายไปหลายคนมาก ทำไมการมาเผ่าหยกครั้งเดียว ถึงมีคนตายเยอะขนาดนี้ ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ข้าอยากได้พี่ไป๋จิ่นคืน”

“เด็กดีนะ……”

ผู้อาวุโสหกน้ำตาไหลออกมา มองดูกู้ชูหน่วนอย่างกังวล

แต่กลับเห็นกู้ชูหน่วนลุกขึ้น และเดินไปข้างนอกอย่างโซเซ

สีหน้าของนางซีดเซียว ร่างกายสั่นเทา ใบหน้าไม่มีความรู้สึกใดๆ ร่างกายเดินออกไปอย่างไร้วิญญาณ

จอมมารเดินตามติดๆ

เขาไม่พูดอะไรสักคำ แค่คอยอยู่เคียงข้างกู้ชูหน่วนเงียบๆ

เวินเส้าหยีลังเลสักพัก ก็ตามนางออกไปเหมือนกัน

นอกแดนต้องห้าม ดวงอาทิตย์ที่แผดเผาเหมือนไฟ พระอาทิตย์ส่องแสงจ้า แสงสะท้อนเข้าดวงตาพวกเขาจนลืมตาไม่ขึ้น

แต่ถึงพระอาทิตย์จะใหญ่แค่ไหน ก็ไม่สามารถทำให้หัวใจที่มืดมนของทุกคนสว่างขึ้นมาได้

ผู้อาวุโสใหญ่พวกเขาตามมา

มาถึงก็เห็นพวกกู้ชูหน่วนที่เดินออกมาอย่างเศร้าสลด

ผู้อาวุโสรองยกมือขึ้น ให้คนไปจับตัวเวินเส้าหยีไว้

เวินเส้าหยีไม่ได้ขัดขืน ปล่อยให้พวกเขามัดตัวของเขาไว้

“หัวหน้าเผ่า เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ผู้อาวุโสเจ็ดถาม

คำตอบที่ผู้อาวุโสเจ็ดได้ มีเพียงแผ่นหลังที่หดหู่ของกู้ชูหน่วน

ทุกคนสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ผิดปกติ และรับรู้ได้ถึง ปมภายในใจของกู้ชูหน่วน ความโศกเศร้าครอบงำนางไว้

ผู้อาวุโสเจ็ดมองไปยังผู้อาวุโสใหญ่

ผู้อาวุโสใหญ่ถอนหายใจ “ข้าก็ไม่ชัดเจนเหมือนกัน แม่นางไป๋จิ่นคงจะสังเวยไปแล้วล่ะ”

“แม่นางไป๋จิ่น……”

“เรื่องนี้ค่อยพูดทีหลัง กลับไปกับหัวหน้าเผ่าก่อน”

กู้ชูหน่วนเดินโซเซ หลายครั้งเกือบสะดุดล้ม ก็มีจอมมารคอยพยุงไม่ห่าง

คลอดทางที่เดินผ่านเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้คร่ำครวญอย่างทุกข์ทรมาน

พื้นเต็มไปด้วยคนตาย และคนบาดเจ็บ

ยังมีชาวบ้านมากมายที่กอดคนรักของตัวเองร้องไห้ใจจะขาด

บ้านของเผ่าหยกส่วนใหญ่ถูกเผ่าจนหมด เหลือไว้แค่เศษซากของบ้านเท่านั้น

เหมือนกันกับเมื่อก่อน ชาวบ้านมากมายที่รับไม่ได้กับการที่ตัวเองเสียสติ ฆ่าคนที่ตัวเองรักไป แต่ละคนยกดาบขึ้น ปาดคอตัวเอง ตายตามคนรักของพวกเขาไป

ลูกศิษย์ที่เห็นก็เข้าไปห้าม แต่ก็ห้ามไว้ไม่ทัน

จอมมารขมวดคิ้ว

เขาเคยเห็นความอนาถมาเยอะ แต่ก็ไม่เคยเห็นที่ไหนอนาถเท่าที่นี่มาก่อน

ถึงว่าเมื่อก่อนพี่สาวถึงทำทุกอย่าง เพื่อเอามุกมังกรมาให้ได้

ถ้ายังลบล้างคำสาปเลือดไม่ได้อีก โลกนี้ก็ไม่ยุติธรรมเกินไปแล้ว

เวินเส้าหยีหายใจลำบาก

สิ่งที่เห็นทั้งหมดในเผ่าหยกล้มล้างความคิดทั้งหมดของเขาไป

คำสาปเลือดช่างโหดร้ายเกินคนจริงๆ

ภาพที่น่าสลดใจตอนที่พิษคำสาปเลือดกำเริบไม่ค่อยเท่าไหร่

แต่หลังจากที่ได้สตินี่สิ ความรู้สึกเสียใจที่รู้ว่าตัวเองฆ่าคนรักไป ความรู้สึกผิดนี้จะอยู่กับพวกเขาไปตลอดชีวิต

เขาไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนเจ็บปวดใจถึงขั้นไหน ถึงได้ชินชาถึงเพียงนั้น

เขารู้แค่ว่าตัวเองทำผิดต่อกู้ชูหน่วน

เผ่าเทียนเฟิ่นอันกว้างใหญ่ทำผิดต่อเผ่าหยก ติดค้างคำขอโทษเผ่าหยก

ไม่สิ……

ขอโทษไปก็แก้ไขอะไรไม่ได้

เดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ

พวกเขาเห็นผู้อาวุโสไป๋เฉ่าเฝ้าอยู่ข้างศพอินเอ๋อร์ ปาดน้ำตาเงียบๆ ใบหน้าที่แก่อยู่ก็แก่ลงไปอีกสิบปี เพราะการตายของอินเอ๋อร์

เวินเส้าหยีฝีเท้าชะงัก

เมื่อคืนภาพที่อินเอ๋อร์ช่วยเขา และโดนชาวบ้านฆ่าตายก็ลอยขึ้นมาในสมองของเขา