อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่775 ใส่เลือดน้อยไปหรือเปล่า

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่775 ใส่เลือดน้อยไปหรือเปล่า
คว้านเลือดในหัวใจ นางจะมีชีวิตอยู่ได้เหรอ?

ถ้านางตายไป ใครจะหลอมมุกมังกรล่ะ?

ยังมีซือโม่เฟย……

ในทะเลโลหิตเพื่อช่วยนาง ผมของเขากลายเป็นสีขาวโพลนในชั่วข้ามคืน……ไม่เพียงแต่พลังหมดไป เขายังเกือบตายอีกด้วย……

ยังมีเย่จิ่งหาน……

นางเหมือนจะมีความแค้นกับเย่จิ่งหาน……นางยังแทงเย่จิ่งหานเองกับมือด้วย

นึกถึงเรื่องในทะเลโลหิตอาจจะเป็นจริงทุกเรื่อง กู้ชูหน่วนก็อดไม่ได้ใจสั่น

ทันใดนั้นเอง มีมืออันอบอุ่นมาจับไหล่ของนางไว้ จอมมารพูดกระซิบข้างหูนางด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า

“พี่สาวอย่าเสียใจไปเลยนะ ของดีก็ต้องใช้เวลานานหน่อย พวกเรามาลองกันอีกครั้งนะ อาโม่จะอยู่เคียงข้างพี่สาวตลอดไป”

เห็นแววตาที่เป็นห่วงของเขา นึกถึงเรื่องราวที่จอมมารเคยทำให้นาง

กู้ชูหน่วนพยักหน้า ความเศร้าในใจก็หายไปบ้างเล็กน้อย

นางปล่อยเลือดอีกครั้ง และกระตุ้นเบ้าหลอมยาอีกครั้ง

จอมมารร้องเอะอะข้างๆ

“เยอะไปแล้วๆ พี่สาวปล่อยเลือดเยอะไปแล้ว นิดเดียวก็พอ”

กู้ชูหน่วนไม่สนใจ

ขอแค่เรื่องนี้สำเร็จ ให้นางปล่อยเลือดเท่าไหร่ก็ได้

หวังก็แต่ว่าภาพในทะเลโลหิตจะไม่เกิดขึ้นจริงๆ

นางเสียคนรักไปเยอะมากแล้ว จะเสียคนรักเพิ่มอีกไม่ได้แล้ว

เริ่มทำการหลอมมุกมังกรอีกครั้ง แต่ทว่าครั้งนี้ ในตอนที่กำลังจะสำเร็จ มุกมังกรก็กระจายร่วงลงพื้นอีกครั้ง ไม่สามารถหลอมได้เลย

กู้ชูหน่วนหัวใจเย็นเฉียบ

จอมมารก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ

แต่พวกเขาก็ไม่อยากคิดในแง่ร้าย จึงต้องพยายามทดลองอีกครั้ง

สุดท้ายก็ล้มเหลวเหมือนทุกๆครั้ง

ในที่สุด……

จอมมารก็ทนดูต่อไปไม่ได้

“พี่สาว พี่จะปล่อยเลือดต่อไปไม่ได้นะ พี่ปล่อยมากไปแล้ว จะปล่อยก็ให้คนอื่นของเผ่าหยกมาปล่อยสิ ทำไมถึงต้องให้พี่ปล่อยอยู่คนเดียวด้วยล่ะ”

“พวกคนข้างนอกน่ะ พวกเจ้ายังไม่รีบเข้ามาอีก……”

กู้ชูหน่วนก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ความหวังในใจพังทลายลงทั้งหมด

นางแหงนหน้ากรีดร้องออกมา “ทำไม……ทำไมถึงล้มเหลวอีกแล้ว มีปัญหาตรงไหนกัน ทำไม……”

พวกผู้อาวุโสที่รีบเข้ามาก็มีสีหน้าซีดเซียว ใจตกลงไปอยู่ตาตุ่ม

พวกเขามองมุกมังกรที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นด้วยความอึ้ง

“หลอมไม่ได้……ทำไมถึงหลอมไม่ได้……ไม่มีเหตุผลนะ บรรพบุรุษบอกไว้แล้ว ขอแค่คนที่มีร่างหยินหยางบริสุทธิ์สังเวย มุกมังกรก็จะหลอมได้นี่……”

“เฉินเฟยกับพวกนางแม่นางไป๋จิ่นจะไม่ใช่คนที่มีร่างหยินหยางบริสุทธิ์หรือเปล่า?”

“เป็นไปไม่ได้ ถ้าพวกเขาไม่ใช่ เบ้าหลอมยาก็คงแตกไปนานแล้ว เจ้าคิดว่าทุกคนจะกระโดดลงเบ้าหลอมยาได้หรือไง?”

“หรือว่าวิธีการหลอมผิดหรือเปล่า?”

“วิธีการหลอมข้าดูมาเป็นพันครั้งแล้ว ไม่มีปัญหานะ หัวหน้าเผ่าก็ดูมาหลายรอบแล้วนี่? ทุกอย่างทำตามที่บรรพบุรุษได้กล่าวไว้ทั้งหมดแล้วนะ”

“หรือว่าบรรพบุรุษผิดหรือเปล่า?”

“วิชาลับที่เผ่าหยกสืบทอดกันมาจะผิดได้ยังไง? เรื่องใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของเผ่าหยกจะผิดได้ยังไง? นี่มันเป็นไปไม่ได้……”

ทุกคนคิดเหตุผลต่างๆนานา แต่ก็หาเหตุผลจริงๆไม่ได้ จึงต้องร้อนรนเหมือนมดบนกระทะร้อน

นานมาก ผู้อาวุโสไป๋เฉ่าก็พูดว่า “เลือดของหัวหน้าเผ่ามีปัญหาหรือเปล่า?”

ไม่รอทุกคนพูด จอมมารก็ตอบโต้กลับไปคนแรก “เจ้าแก่ เจ้าพูดให้มันดีหน่อยนะ พี่สาวนิสัยดี ข้าไม่ใช่คนนิสัยดีนะ”

“ข้าหมายความว่า หัวหน้าเผ่าปล่อยเลือดน้อยไปหรือเปล่า ดังนั้น……มุกมังกรถึงได้กระจายตัวออกในตอนสุดท้าย”

“ปล่อยเลือดน้อยไปงั้นเหรอ? เจ้าก็พูดได้นี่ เจ้าดูพี่สาวกรีดมือตัวเองไปกี่แผลแล้ว ปล่อยเลือดไปเท่าไหร่ เจ้ามาลองดูไหมล่ะ?”