อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่778 บีบสุดยอดผู้อาวุโสออกมา

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่778 บีบสุดยอดผู้อาวุโสออกมา
“หลอมไม่ได้ ข้าหลอมมุกมังกรไม่ได้……”

หลังจากที่ดาบถูกยึดไปแล้ว กู้ชูหน่วนก็ทรุดตัวลงไปกองอยู่กับพื้น นางจะบ้าตายอยู่แล้ว ปลดปล่อยความเสียใจที่อัดอั้นตันใจมานานออกไปจนหมด

จอมมารกอดนางไว้แน่น ตบหลังของนางไม่หยุด

“เจ้าทำเต็มที่แล้ว ทุกคนรู้ว่าเจ้าทำเต็มที่แล้ว”

“พี่เฉินเฟยตายแล้ว พี่น้องของเผ่าน้ำแข็งก็ตายกันหมดแล้ว ทั้งหมดหนึ่งร้อยเก้าคนตายไปหมดแล้ว ข้าจะทำผิดต่อพวกเขาไม่ได้……แต่ข้าหลอมมุกมังกรไม่ได้จริงๆ ทำไม……ทำไมถึงเป็นแบบนี้……”

จอมมารเจ็บปวดใจ ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้นาง และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ถึงเจ้าจะหลอมมุกมังกรไม่ได้ พวกนางก็ไม่โทษเจ้าหรอกนะ”

“พี่สาว พวกเขาไม่ได้ยอมสังเวยเพื่อเผ่าหยกอย่างเดียว พวกเขาสังเวยเพราะพี่สาวคนเดียว ถ้าพวกเขารู้ว่าพี่สาวฝืนและทำให้ตัวเองลำบากขนาดนี้ พวกเขาคงจะเสียใจมากแน่ๆ”

“งั้นข้าควรจะทำยังไงดี? ข้าควรทำยังไง……”

กู้ชูหน่วนมองดูเบ้าหลอมยาที่มีไฟปะทุสองตัวนั้นอย่างสับสน รู้สึกใจสู้แต่ไม่มีกำลังสู้และทำอะไรไม่ถูกเป็นครั้งแรก

“หลอมไม่ได้ พวกเราก็หยุดหลอมเถอะ นี่อาจจะเป็นชะตาของเผ่าหยกก็ได้”

และเป็นชะตาชีวิตของนาง

แต่เขาจะไม่ให้พี่สาวต้องเจ็บปาดเพราะพิษคำสาปเลือดไปตลอดชีวิตแน่นอน ถึงจะต้องเสียสละทั้งหมด เขาก็จะผนึกพิษในตัวของพี่สาวให้ได้

รู้จักกันมาตั้งนาน นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาเห็นกู้ชูหน่วนร้องไห้

ครั้งแรกคือตอนที่อี้เฉินเฟยกับไป๋จิ่นสังเวย ครั้งที่สองก็คือตอนนี้……

เขารู้สึกปวดใจมากทุกครั้งที่เห็นนางร้องไห้……

“โครมคราม……”

ด้านนอกมีเสียงทะเลาะดังขึ้น

คนที่เฝ้านอกประตูเข้ามารายงานว่า “หัวหน้าเผ่า ไม่ดีแล้ว เย่จิ่งหานตีกับสุดยอดผู้อาวุโสแล้ว”

คำพูดเดียวดึงกู้ชูหน่วนกลับมาจากความโศกเศร้า

นางปาดน้ำตา ออกจากอ้อมกอดของจอมมาร ถึงแม้จะเสียใจและหมดหวังมากแค่ไหน นางก็ต้องเก็บซ่อนมันไว้ในใจ

“สุดยอดผู้อาวุโสออกจากการจำศีลแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่ขอรับ แต่เย่จิ่งหานบุกเข้าไปในที่จำศีลของสุดยอดผู้อาวุโสกะทันหัน เชิญสุดยอดผู้อาวุโสออกมา”

เขาบอกว่าเชิญ แต่กู้ชูหน่วนกับจอมมารต่างก็ฟังออก

นี่มันเชิญที่ไหนกัน บังคับกันมากกว่า

จอมมารตบขาตัวเอง

“ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย โดนเย่จิ่งหานตัดหน้าอีกแล้ว”

ตอนแรกเขาก็คิดว่าจะบุกเข้าไปบังคับสุดยอดผู้อาวุโสออกจากการจำศีล ถามเรื่องการหลอมมุกมังกรอย่างละเอียด

แต่เขาไม่วางใจพี่สาว จึงต้องคอยเฝ้าพี่สาวไม่ห่าง

เขากลัวว่าถ้าเขาไปแล้ว พี่สาวจะทำร้ายตัวเอง

กู้ชูหน่วนถาม “ตอนนี้ล่ะ……?”

“เอ่อ……คือ……น่าจะยังตีกันอยู่ขอรับ”

ลูกศิษย์อีกคนในเผ่ารีบวิ่งเข้ามา เขารีบตอบว่า “ตอบหัวหน้าเผ่า อ๋องหานกับสุดยอดผู้อาวุโสไม่ได้ตีกัน พวกผู้อาวุโสล้อมตัวอ๋องหานไว้ อ๋องหานไม่ตอบโต้ ยอมให้ผู้อาวุโสจับตัวเขาไว้ ตอนนี้ขังอยู่กับเจ้าหมาของเผ่าเทียนเฟิ่นขอรับ”

เผ่าหยกเรียกเวินเส้าหยีว่าเจ้าหมา

กู้ชูหน่วนฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ

เกี่ยวกับการกระทำทุกอย่างของเย่จิ่งหาน นางก็พอเข้าใจได้

เย่จิ่งหานน่าจะรู้ว่านางหลอมมุกมังกรไม่ได้ กลัวว่านางจะทำร้ายร่างกายตัวเอง ดังนั้นถึงบุกเข้าไปในที่จำศีลของสุดยอดผู้อาวุโส บีบบังคับเขาออกมา

จอมมารทำเสียงจิ๊ๆ “ขังเย่จิ่งหานกับเวินเส้าหยีไว้ด้วยกัน ไม่รู้ว่าตาแก่เผ่าหยกพวกนั้นคิดอะไรกันอยู่ สองคนอยู่ด้วยกันคงได้ตีกันจนคุกแตกแน่”