อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่776 อย่าฝืนเลย

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่776 อย่าฝืนเลย
พวกผู้อาวุโสมองไปยังมือของกู้ชูหน่วน

มือที่เนียนขาวคู่นั้น ตอนนี้เต็มไปด้วยบาดแผล และยังมีเลือดไหลออกจากบาดแผลไม่หยุด ไม่รู้ว่านางกรีดไปเท่าไหร่แล้ว

พวกผู้อาวุโสเห็นแล้วก็รู้สึกสงสาร

ผู้อาวุโสหกพูด “อาหน่วน ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ อย่าฝืนตัวเองเลย”

เหอะ……

อย่าฝืนงั้นเหรอ?

ชาวบ้านมากมายเฝ้ารออยู่นอกห้องหลอมยาหลายวันหลายคืน เพื่อรอข่าวดีของการหลอมมุกมังกรสำเร็จของนาง

ทุกคนในเผ่าฝากความหวังไว้กับนาง

เสียสละชีวิตของเผ่าน้ำแข็งไปเยอะขนาดนั้น

หรือว่าจะตายไปเปล่าๆเหรอ?

ถึงแม้จะไม่ทำเพื่อชาวบ้าน ก็ต้องทำเพื่อเผ่าน้ำแข็งกับพี่เฉินเฟยนะ นางต้องทำสำเร็จเท่านั้น ห้ามล้มเหลวเด็ดขาด

“ผู้อาวุโสใหญ่ ข้าขอถามท่านหน่อย ใช้เลือดของนางหยกลงในเบ้าหลอมยา และใช้ลมปราณหลอมยา จะหลอมมุกมังกรได้จริงเหรอ”

“จริงแท้แน่นอน……”

ผู้อาวุโสใหญ่ไม่เข้าใจ ทำไมนางถึงถามซ้ำๆ

นี่เป็นวิธีที่บรรพบุรุษสืบทอดต่อกันมา เขาทำผิดได้ทุกเรื่อง เว้นแต่เรื่องนี้เรื่องเดียวที่ไม่มีทางผิดแน่นอน

“เป็นไปได้หรือเปล่าว่าต้องใช้เลือดจากหัวใจของข้า?”

ซี๊ด……

ทุกคนตกใจกันหมด

“พี่สาวหลอมมุกมังกรจนบ้าไปแล้วหรือเปล่า ถ้าคว้านเลือดจากหัวใจออกมา พี่ก็ต้องตายน่ะสิ อย่าพูดเล่นสิ เรื่องนี้ไม่ขำเลยนะ”

ผู้อาวุโสหกก็พูดอย่างร้อนใจว่า “อาหน่วน เจ้าอย่าทำอะไรบ้าๆนะ ม้วนหนังแกะโบราณที่สืบทอดมาไม่ได้บันทึกไว้อย่างชัดเจนว่าจะต้องใช้เลือดจากหัวใจ ถ้าเจ้าใจร้อนคว้านเลือดจากหัวใจออกมาจริงๆ แล้วหลอมมุกมังกรไม่ได้ล่ะ งั้นโลกนี้ก็จะไม่มีใครหลอมมุกมังกรได้อีกแล้วนะ เพราะการหลอมมุกมังกรจะต้องเป็นลูกสาวแท้ๆของหัวหน้าเผ่าเท่านั้น และจะต้องเป็นธิดาเทพของเผ่าหยกเท่านั้นด้วย แต่เชื้อสายของเจ้า ตอนนี้เหลือแค่เจ้าคนเดียวแล้วนะ”

“หัวหน้าเผ่า ใจเย็นก่อน พวกเรามาคิดก่อนว่ามีขั้นตอนไหนที่ทำผิดหรือเปล่า” ผู้อาวุโสใหญ่เกลี้ยกล่อม

กู้ชูหน่วนแสยะยิ้มอย่างขมขื่น

ไม่รู้ว่าทำไม สัมผัสที่หกของผู้หญิงให้ความรู้สึกว่าการหลอมมุกมังกรจะต้องใช้เลือดจากหัวใจของนางเท่านั้น ไม่งั้นถึงจะปล่อยเลือดบนตัวทั้งหมดไป ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

ผู้อาวุโสใหญ่เรียกรวมตัวผู้อาวุโสประชุมในห้องหลอมยา หาสาเหตุที่หลอมมุกมังกรไม่ได้

พวกเขาประชุมกันทั้งวัน ก็ไม่มีข้อสรุปออกมาเลย

จอมมารไม่รู้ว่าเอาซุปตับหมูมาจากไหน ยกมาให้นางอย่างกับลูกสมุน นวดหลังให้นางพลางพูดปลอบใจไปว่า “พี่สาวเสียเลือดไปมาก ต้องกินเพื่อบำรุงเลือดนะ ซุปตับหมูนี้บำรุงเลือดได้ดีมาก พี่รีบกินตอนร้อนๆนะ”

กู้ชูหน่วนที่ใจเย็นลงแล้วก็เห็นว่า หลายวันมานี้จอมมารส่งยาบำรุงเลือดมาให้นางตลอดไม่ขาดสาย ขนาดแผลบนมือ เขายังทำให้ทั้งหมดเลย

ถึงแม้จะพันผ้าพันแผลบิดๆเบี้ยวๆ ทั้งซื่อและบื้อ แต่เขาก็ตั้งใจทำแผลให้อย่างละเอียดอ่อน

“อาโม่ เจ้าไม่ได้นอนมาหลายวันแล้วสินะ ดูขอบตาเจ้าสิ ดำอย่างกับหมีแพนด้าเลย”

“อาโม่จะอยู่เป็นเพื่อนพี่สาว พี่สาวนอน อาโม่ค่อยนอน”

“นี่เป็นเรื่องของเผ่าหยก เจ้าไม่จำเป็นต้องเข้ามาเกี่ยวข้องเลยนะ และไม่จำเป็นต้อง……”

“ข้าไม่สนเผ่าหยกหรอกนะ ข้าอยู่ที่นี่เพราะพี่สาวเท่านั้น”

“เจ้าทึ่ม ทำแบบนี้คุ้มเหรอ? พวกเราก็แค่พบกันโดยบังเอิญเท่านั้นเอง”

“ก็ต้องคุ้มอยู่แล้ว พี่สาวเป็นคนสนิทคนเดียวในชีวิตของข้า บนโลกนี้มีแค่พี่สาวที่ไม่รังเกียจอาโม่”

กู้ชูหน่วนถอนหายใจ พูดพึมพำว่า “คนที่อยู่กับข้าไม่ได้ตายดีเลยนะ ทางที่ดีอย่าอยู่กับข้าเลยจะดีกว่า”

นางกลัวว่าภาพในทะเลโลหิตจะเป็นจริง

จอมมารเห็นกู้ชูหน่วนดื่มซุปตับหมูทั้งหมด ก็ซบลงไปในอ้อมกอดของนาง สูดดมกลิ่นยาสมุนไพรบนตัวของนาง และคอยอยู่เคียงข้างนางเงียบๆ

ท่าทางเจ้าเล่ห์แบบนี้ นี่มันตั้งใจชัดๆ