อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 813 ไม่อาจเชื่อฟังท่านได้
นางไม่ได้หลอกเขา นางช่วยไม่ได้จริงๆ
เส้นเอ็นและชีพจรสุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่ขาดสะบั้น อวัยวะก็ทะลุหมดแล้ว หนำซ้ำยังถูกหมื่นกระบี่แทงทะลวงอีก
ถึงจะเป็นเทพเซียนทั้งหลายก็ช่วยไม่ได้
เวินเส้าหยีปวดใจ มองกู้ชูหน่วนด้วยความผิดหวังเล็กน้อย
สุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่กุมมือของเวินเส้าหยี เอ่ยอย่างไร้เรี่ยวแรง “อย่า…อย่าไปขอร้องพวกมัน…”
“เส้าหยี ในใจข้า เจ้ามีค่าและเป็นที่ภาคภูมิใจที่สุดเสมอ ข้า…แคกๆ…”
“อย่าพูดอีกเลย ข้าจะทำแผลให้ท่าน”
หยู่เย่คล้ายมีถ้อยคำนับพันนับหมื่นจะพูดกับเวินเส้าหยี แต่จนใจที่ตนเองบาดเจ็บหนักเกินไป ไม่สามารถเอ่ยได้
ทิ้งไว้เพียงประโยคสุดท้าย “ข้าอายุปูนนี้แล้ว ตายก็ไม่เสียดาย แต่…แต่ยังห่วงเจ้าเท่านั้น เจ้าต้องอยู่…อยู่ต่อ…ให้ดี”
“ฟืบ…”
มือของสุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่หมดกำลังร่วงลงพื้น ดวงตาของเขาเบิกโพลง คล้ายตายนอนตาไม่หลับ
เวินเส้าหยีกอดร่างของสุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่แน่น ร้องไห้ไร้เสียง
คนของเผ่าเทียนเฟิ่นที่อยู่อีกทางพากันคุกเข่าลง “สุดยอดผู้อาวุโสหยู่เย่…”
กู้ชูหน่วนปวดใจเล็กน้อย
แม้ไม่เข้าใจในความสัมพันธ์ระหว่างเวินเส้าหยีกับเขา แต่ก่อนสิ้นลมหยู่เย่ก็ยังเป็นห่วงเวินเส้าหยี เพื่อเขาแล้วยอมผลาญพลังยุทธ์จนสิ้น แม้ต้องเสี่ยงอันตรายสละชีวิตก็ต้องช่วยเวินเส้าหยี
ไมตรีระหว่างพวกเขาต้องไม่ธรรมดาแน่
นางราวกับรู้สึกได้ถึงความเศร้าโศกของเวินเส้าหยี
ผู้อาวุโสใหญ่ออกคำสั่ง “เด็กๆ ฆ่าเผ่าเทียนเฟิ่นให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว”
“หยุดนะ ห้ามฆ่าพวกเขา”
ทุกคนในเผ่าหยกมองผู้อาวุโสใหญ่แล้วก็มองหัวหน้าเผ่า ไม่ทราบว่าควรฟังใครดี
ในตอนนี้เอง สุดยอดผู้อาวุโสก็ค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา สีหน้าซีดขาว ฝืนกลั้นลมหายใจหนึ่งสั่งเสียงเย็น “ฆ่า อย่าให้รอดไปได้แม้แต่คนเดียว”
“ขอรับ”
เมื่อสิ้นเสียง การโรมรันระหว่างเผ่าหยกและเผ่าเทียนเฟิ่นก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือด
เสียงฟาดฟัน เสียงร้องหวีดหวิว เสียงคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว เสียงก่นด่าสาปแช่งสาดใส่กัน
ผู้อาวุโสเผ่าหยกต่างบาดเจ็บหนัก แต่คนอื่นๆ กลับบาดเจ็บไม่มาก อีกทั้งยังมีกำลังเสริมมาร่วมต่อสู้ด้วยไม่ขาดสาย
ด้วยเพราะศัตรูมีมากกว่า เผ่าเทียนเฟิ่นจึงเริ่มมีทีท่าปราชัย
พวกเขาล้มตายไปทีละคน
ท่ามกลางในนั้นยังเป็นเผ่าเทียนเฟิ่นที่เป็นส่วนมาก
ทว่าพวกเขายังคงปกป้องเวินเส้าหยีสุดชีวิต ไม่ให้เขาได้รับอันตรายแม้แต่น้อย
กู้ชูหน่วนจ้องสุดยอดผู้อาวุโสด้วยความโกรธ “ท่านไม่ได้ยินคำพูดข้าหรือ? บอกให้พวกเขาหยุด”
สุดยอดผู้อาวุโสแปรเปลี่ยนดวงตาอันเมตตาการุณย์นที่นี่กในแต่เดิมเป็นความอาฆาตควบแน่น
“ท่านเป็นหัวหน้าเผ่า ตามหลักแล้วเราควรเชื่อฟัง แต่ครั้งนี้ โปรดอภัยที่พวกเราไม่สามารถฟังคำสั่งของท่านได้ ความแค้นระหว่างเผ่าหยกและเผ่าเทียนเฟิ่นไม่มีทางสลาย หากไม่ใช่พวกมันตายก็คือพวกเราม้วย”
“ตอนนี้พวกมันรู้ทางเข้าของเผ่าหยกเราแล้ว ปล่อยพวกเขาไปต้องเป็นภัยในสักวันหนึ่ง มิสู้กำจัดทิ้งเสีย จะได้ไม่เหลือเป็นภัย”
“ท่าน…”
กู้ชูหน่วนเดือดดาลยิ่ง นางตะโกนเสียงดัง”หยุด หยุดกันให้หมด”
อาจเป็นเพราะเผ่าหยกถูกรังแกมากเกินไป
เผ่าหยกอันกว้างใหญ่จึงไม่มีผู้ใดยอมฟังนาง
รวมถึงเหล่าผู้อาวุโสเหล่านั้นและผู้อาวุโสหกด้วย
ผู้อาวุโสหกเอ่ย “หัวหน้าเผ่า ตั้งแต่พวกเขาเข้าเผ่าหยกมาก็กวาดล้างคนของพวกเขาไปเท่าไรแล้ว ศพของพวกเขายังไม่ทันได้ฝังเลย แค้นนี้หากไม่ชำระ ก็…ยากจะบรรเทาจิตใจทุกคนได้ เจ้า…มิเช่นนั้นก็อย่าได้ยุ่งเลย”
“หัวหน้าเผ่า ท่านจะลงโทษพวกเราอย่างไรก็ได้ มีเพียงครั้งนี้ที่พวกเราไม่อาจเชื่อฟังท่าน โปรดอภัยให้ด้วย”
เมื่อนั้นผู้อาวุโสเผ่าหยกทั้งหลายก็คุกเข่าลงกับพื้นอย่างพร้อมเพรียง
แม้แต่สุดยอดผู้อาวุโสและผู้อาวุโสใหญ่ที่บาดเจ็บหนักลมหายใจรวยรินก็คุกเข่าด้วย
บทที่ 812 ช่วยไม่ได้
บทที่ 814 น่าเศร้า
