อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่879 ถูกขวาง
ผู้อาวุโสหกวิ่งไปถึงจวนอ๋องหานด้วยพลังทั้งหมดที่มี
เขาลงจากม้า ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหนื่อยหรือขี่ม้ามา ยืนแทบไม่ไหว จนต้องพยุงม้าไว้ และหายใจหอบ
“ไป…ไปเรียกเย่จิ่งหานออกมา”
“เจ้าเป็นใคร ท่านอ๋องของเราไม่ใช่คนที่เจ้าจะเจอได้ง่ายๆนะ”
“ข้ามีเรื่องใหญ่มากๆ บอกให้เขาออกมาเร็วๆ ไม่งั้นอาหน่วนจะเป็นอันตราย”
ผู้อาวุโสหกปกติแต่งตัวธรรมดา บวกกับที่เดินทางไกลมา บนตัวเลยเต็มไปด้วยฝุ่นควัน แถมยังโดนกิ่งไม้ข้างทางจนเสื้อขาดเป็นรูหมด ดูภายนอกเหมือนขอทานมาก
คนมาขอเจออ๋องหานที่จวนอ๋องหานเยอะมาก
แต่ไม่เคยเห็นขอทานมาขอเจออ๋องหานเลย
คนที่เฝ้าประตูไม่อยากสนใจ แต่พอเห็นผู้อาวุโสหกทำหน้ารีบร้อย เดินทางมาไกล พวกเขากลัวว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ และทำให้ท่านอ๋องเสียเรื่อง
แต่ถ้าให้เขาเข้าเลย…ก็คงไม่ได้
“พวกเจ้ารออะไรอยู่ รีบไปสิ ข้ารีบจะตายอยู่แล้ว ช่างเถอะ เย่จิ่งหานอยู่ไหน ข้าเข้าไปหาเขาเอง”
“บังอาจ ชื่อของท่านอ๋อง เจ้าก็เรียกได้งั้นเรอะ!”
ผู้อาวุโสหกเหนื่อยมาก เขาปากคอแห้งไปหมด ไม่มีอารมณ์มาคุยกับพวกเขาจริงๆ จึงเดินผ่านพวกเขาไปและบุกเขาจวนอ๋องหาน ไปตามหาเย่จิ่งหานเอง
“หยุดนะ เจ้าคิดว่าจวนอ๋องหานเป็นที่ที่เจ้านึกอยากจะเข้าก็เข้าได้งั้นเหรอ ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ก็รีบไสหัวออกไปซะ ไม่งั้นอย่าหาว่าพวกข้าไม่เกรงใจ”
“ถุย! มีเจ้านายแบบไหนก็มีบ่าวไพร่แบบนั้นสินะ ถ้าไม่ใช่เพราะอาหน่วนมีอันตราย ข้าจะสั่งสอนพวกเจ้าให้”
พวกข้ารับใช้ยังอยากจะเข้าไปรายงาน
เห็นผู้อาวุโสหกจองหองแบบนี้ ไม่เอาท่านอ๋องหานไว้ในสายตา พวกเขาจะปล่อยให้เขาเข้าไปได้ยังไง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวกเขาจะเข้าไปรายงานให้เลย
จวนอ๋องหานสมแล้วที่เป็นจวนอ๋องหาน
ทหารในจวนวิ่งออกมากันหมด มือถืออาวุธยืนขนาบสองข้าง ผู้อาวุโสหกโดนขวางทางไว้ไม่ให้ไปไหน
แถมยังมีมือธนูอีกหนึ่งแถว พร้อมยิงผู้อาวุโสหกทุกครั้งเมื่อได้รับคำสั่ง
ที่นี่เสียงดังกันมาก ชิงเฟิงถูกดึงดูดมาทางนี้
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
“ตอบท่านชิงเฟิง มีคนแก่พยายามจะบุกรุกจวนอ๋องหาน และไม่เคารพต่อท่านอ๋อง แถมยังทำร้ายพวกเราด้วยขอรับ”
ชิงเฟิงเห็นเป็นผู้อาวุโสหก ก็อดไม่ได้ขมวดคิ้ว
นั่นเป็นผู้อาวุโสเผ่าหยกนี่?
ทำไมถึงมาที่นี่ได้?
หรือว่ามาหาเรื่องท่านอ๋อง?
ผู้อาวุโสหกเห็นชิงเฟิงออกมา เหมือนเห็นเชือกฟางเส้นสุดท้าย “พ่อหนุ่ม เจ้ามาพอดีเลย เจ้ารีบไปรายงานเจ้านายเจ้าเร็ว ให้เขาไปเผ่าหยกก่อน”
“เจ้าไม่ได้คิดจะฆ่าท่านอ๋องใช่ไหม?”
“ข้าอยากฆ่าเขา จะบุกจวนอ๋องหานมาคนเดียวเหรอ?”
“งั้นท่านมาทำอะไรที่นี่?”
“ข้า…เฮ้อ…ข้าพูดกับเจ้าไม่เข้าใจ ข้าจะไปบอกกับเจ้านายเจ้าเอง รีบพาข้าไปเจอเจ้านายเจ้าเร็ว”
ชิงเฟิงไม่ยอม
ท่านอ๋องทำอะไรให้พระชายาเยอะแยะ พระชายาไม่เพียงแต่ไม่สำนึกบุญคุณ แถมยังทำร้ายจิตใจท่านอ๋องอีก
ตอนนี้ท่านอ๋องบาดเจ็บเจียนตาย แถมยังผมขาวทั้งหัวด้วย พิษคำสาปโลหิตยังกำเริบอีก หมอบอกว่าท่านอ๋องมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว
เขากำลังโทษพระชายาอยู่
“เจ้ายังจะยืนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ตรงนั้นอยู่อีกทำไม กู้ชูหน่วนมีอันตราย นางมีอันตรายเจ้ารู้ไหม? ถ้าไม่รีบพาเย่จิ่งหานไปเผ่าหยก นางได้ตายจริงๆแน่”
ผู้อาวุโสหกร้อนใจเหมือนมดบนกระทะร้อน แต่คนพวกนี้กลับยังยืนนิ่ง ทำเอาเขาโกรธจนกระทืบเท้า
“ผู้อาวุโสพูดเป็นเล่นไป พระชายามีชีวิตที่ดีในเผ่าหยกขนาดนั้น จะมีอันตรายอะไรได้”
“เจ้าคิดว่าข้ากำลังพูดเล่นงั้นเหรอ?”
“ข้าจะไปรายงานกับท่านอ๋อง”
