เย่จิ่งหาน…
ใช่สิ เขาไปหาเย่จิ่งหานได้
ผู้อาวุโสหกอยากไปหาเย่จิ่งหาน พอนึกถึงตัวตนของเย่จิ่งหาน เขาก็ลังเลขึ้นมา
ผู้อาวุโสใหญ่เหรอ?
ไม่สิ ผู้อาวุโสใหญ่ให้ความสำคัญกับเผ่าหยกเป็นหลัก ถึงแม้เขาจะชอบและเคารพอาหน่วนมากแค่ไหน แต่ก็ไม่มีทางเสียสละเผ่าหยกเพื่ออาหน่วนคนเดียวแน่
ไม่เพียงผู้อาวุโสใหญ่เท่านั้น ผู้อาวุโสทั้งหมดในเผ่าหยก ก็มีความคิดคล้ายกัน
ถ้าในเผ่าหยกมีใครที่หวังอยากให้อาหน่วนมีความสุขจากใจจริง
เกรงว่าคงจะมีแต่อี้เฉินเฟย
แต่น่าเสียดายที่อี้เฉินเฟยตายแล้ว
เขายังจะหาใครได้อีก?
เซียวหยู่เซวียน?
ไม่ได้ เซียวหยู่เซวียน เจ้าเด็กคนนี้เปลี่ยนไปแล้ว ตอนนี้เป็นศัตรูกับอาหน่วน ไปหาเขาก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา
ฝูกวงเลว่อิ่งพวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์มากพอ
ทันใดนั้นผู้อาวุโสหกก็นึกได้คนหนึ่ง
จอมมาร…
เขาตบขาตัวเอง โยนเหล้าไหสุดท้ายออกไป แล้วรีบวิ่งไปหาจอมมาร
เขาสาบานว่า เขาวิ่งเร็วที่สุดในชีวิตแล้ว
แต่ทว่าพอถึงที่อยู่ของจอมมาร กลับได้รับข่าวว่า จอมมารไม่อยู่ เขากำลังแห่ขันหมากไปสู่ขอที่เผ่าหยกอยู่
ผู้อาวุโสหกอยากจะบ้าตาย
เขาวิ่งตามไป แต่ทว่าตอนที่วิ่งมาถึงหน้าประตูเผ่าหยก พวกเขากลับบอกเขาว่า จอมมารไม่ได้มาที่นี่
เขาถามอีกครั้ง
จอมมารก็ไม่ได้มาเผ่าหยก ไม่รู้ว่าจอมมารใช้เส้นทางไหน หรือใช้เส้นทางปีนเขานะ
ถึงจะปีนเขาก็น่าจะมาถึงเผ่าหยกแล้วสิ
“ตอบผู้อาวุโสหก จอมมารอาจจะหลงทาง สายสืบมารายงานว่า ตอนอยู่ตำบลหวงเฟิงเคยเห็นจอมมารกำลังถามทางไปเผ่าหยกกับคนอื่น”
“เขานำกำลังคนมาเผ่าหยกด้วยหรือเปล่า? เขาจำทางไม่ได้ ลูกน้องเขาก็จำทางไม่ได้ด้วยเหรอ?”
“คือ…เหมือนจอมมารจะพูดเองว่า เผ่าหยกไม่ต้อนรับคนนอก ถ้าหัวหน้าเผ่ารู้ว่าเขาพาคนมาเยอะขนาดนี้จะโกรธได้ ดังนั้นเขาจึงมาสู่ขอที่เผ่าหยกก่อน พอสู่ขอเสร็จแล้ว ค่อย…ค่อยให้ลูกน้องเอาสินสอดมา……”
ผู้อาวุโสหกจะบ้าตาย
เขาตะคอกอย่างโมโห
“ให้ตายสิ จอมมารบ้าอะไรกัน อุตส่าห์มีตำแหน่งที่สูงส่ง ไร้ประโยชน์จริงๆเล้ย”
พวกลูกน้องต่างก็ก้มหน้าลง
มีคนหนึ่งเอ่ยขึ้นว่า “ผู้อาวุโสหก ท่านหาจอมมารมีเรื่องสำคัญหรือเปล่า? ให้ข้าน้อยสั่งกำลังคนให้ตามหาจอมมารให้ไหมขอรับ”
“ใกล้จะเที่ยงแล้ว ใครจะรู้ว่าจอมมารเดินทางไปถึงไหนแล้ว ถึงจะหาตัวเจอ เกรงว่าจะไม่ทันการแล้ว”
“ไม่…ไม่ทันการ? ไม่ทันการอะไร?”
“พูดกับเจ้าก็ไม่มีประโยชน์หรอก”
“งั้นพวกเรายังจะตามหาจอมมารอยู่ไหมขอรับ?”
“หาสิ จะต้องหาให้เจอ สั่งกำลังคนออกไปตามหาเยอะๆ บอกเขาว่า อาหน่วนกำลังเป็นอันตราย ชีวิตของนางอยู่ในกำมือของเขา ให้เขารีบมาเผ่าหยกโดยเร็ว”
“ฮะ…หัวหน้าเผ่ามีอันตราย? ข้าน้อยจะรีบไปรายงานกับผู้อาวุโสใหญ่กับสุดยอดผู้อาวุโสขอรับ”
“เจ้าโง่หรือเปล่าเนี่ย? ถ้าไม่บอกกับจอมมารแบบนั้น จอมมารจะรีบมาเหรอ?”
“ข้าตกใจหมดเลย ผู้อาวุโสหก ตอนท่านไม่ดื่มเหล้าไม่น่าไว้ใจกว่าตอนดื่มเหล้าเสียอีก”
“แหม! เจ้าน่าไว้ใจมาก บ้านเจ้าน่าไว้ใจกันหมด ยังไม่รีบไปอีก” ผู้อาวุโสหกอดไม่ไหวเตะเขาแรงๆทีหนึ่ง
“ขอรับๆ ข้าน้อยจะรีบไปเดี๋ยวนี้”
สุดยอดผู้อาวุโสมองดูเวลาอย่างกังวล
อีกชั่วโมงก็จะเที่ยงแล้ว
ทำยังไงดี…
เขาจะห้ามนางได้ไหมนะ?
ไม่สิ เขาห้ามไม่ได้แล้ว
นึกถึงชีวิตที่น่าสงสารของอาหน่วน
รวมไปถึงความรักของนาง
ผู้อาวุโสหกกัดฟัน ออกไปตามหาเย่จิ่งหานเอง
เวลาหนึ่งชั่วโมงผ่านไปเร็วมาก
หวังว่า…
จะทันนะ…
