อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่881 ปฏิเสธ
“ท่านอ๋อง ท่านต่อสู้กับเวินเส้าหยีจนบาดเจ็บสาหัส หมอบอกว่าห้ามไม่ให้ท่านลุกออกจากเตียง และห้ามออกจากจวนเด็ดขาด ไม่งั้น…ไม่งั้น เกรงว่าท่านจะเป็นอันตรายได้”
นึกถึงการต่อสู้ของท่านอ๋องกับเวินเส้าหยี เจี่ยงเสวียยังคงใจหายถึงตอนนี้
ศึกครั้งนั้นดุเดือดมากจริงๆ ท่านอ๋องกับเวินเส้าหยีบาดเจ็บสาหัสทั้งสองฝ่าย
ตอนที่พวกเขาเจอท่านอ๋อง คิดว่าจะช่วยชีวิตท่านอ๋องกลับมาไม่ได้แล้ว
พวกเขาเชิญหมอที่เก่งที่สุดในใต้หล้ามาทั้งหมด หมอสิบกว่าคนรักษาท่านอ๋องอยู่หลายวันหลายคืน ก็ถึงชุบชีวิตท่านอ๋องกลับมาได้
และระหว่างนั้น พระชายาไม่ปรากฏตัวเลย ไม่มาเยี่ยมท่านอ๋องเลยด้วยซ้ำ
เขารู้สึกไม่คุ้มแทนท่านอ๋องมาก
ถ้าไม่ใช่เพราะช่วยนางกำจัดเวินเส้าหยี ท่านอ๋องจะบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ได้เหรอ?
คำสาปโลหิต…
ไปตายซะ คำสาปโลหิต…
คำสาปโลหิตนั่นไม่มีวิธีถอนได้เลย
ท่านอ๋อง…เหลือเวลาไม่นานแล้ว
เย่จิ่งหานไม่สนใจร่างกายตัวเองเลย
เขาคิดถึงแต่กู้ชูหน่วนว่านางจะเป็นอะไรหรือเปล่า
ถึงแม้จะต้องคลานไป เขาก็จะคลานกลับเผ่าหยกให้ได้ ได้เห็นกับตาว่านางปลอดภัยดี
เย่จิ่งหานฝืนลุกขึ้นยืน แต่เพราะบาดเจ็บสาหัสจึงล้มลงไปอีกครั้ง
“ไปตามซูมู่มา” เย่จิ่งหานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ไม่ไกลมาก เสียงอันเกียจคร้านดังขึ้นช้าๆ คนคนหนึ่งเดินเข้ามา “เรียกข้ามาก็ไม่มีประโยชน์หรอก ร่างกายเจ้าเป็นแบบนี้ เจ้าคิดว่าเจ้ายังเป็นท่านเทพสงครามเหมือนเมื่อก่อนอีกเหรอ?”
“หาวิธีฟื้นฟูกำลังภายในและร่างกายของข้าที ข้าจะไปเผ่าหยก”
“ไม่มีวิธี”
ซูมู่แบมือออก เขาสะบัดแขนเสื้อ นั่งตรงข้ามเย่จิ่งหาน หยิบผลไม้บนโต๊ะขึ้นมากัดกินอย่างไม่เกรงใจ
“ช่วยชีวิตเจ้ากลับมาได้หนึ่งเดือน ถือว่าโชคดีมากแล้ว เจ้ายังอยากจะฟื้นฟูกำลังภายในอีกเหรอ ฝันไปเถอะ”
เย่จิ่งหานมองซูมู่อย่างโมโห ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมา
“อย่ามองค้อนข้า มองไปก็ไม่มีประโยชน์ อย่าลืมสิว่าเจ้ากระตุ้นเส้นประสาท เพิ่มกำลังภายในโดยฝืนกฎธรรมชาติเพื่อจัดการเวินเส้าหยี จึงทำให้พิษคำสาปโลหิตกำเริบก่อนกำหนด ตอนนี้เจ้ามีชีวิตเหลืออีกแค่เดือนเดียวเท่านั้น”
ความโกรธของเย่จิ่งหานก็ถึงลดลงไปบ้าง
สีหน้าของเขาแย่ลง
นั่นสิ
เขาเหลือชีวิตอีกแค่เดือนเดียวเท่านั้น
เขาจะไปหากู้ชูหน่วนทำไมกัน?
อย่าว่าแต่เขากับกู้ชูหน่วนเป็นพี่น้องพ่อแม่เดียวกันเลย
อย่าว่าแต่ในใจกู้ชูหน่วนมีอี้เฉินเฟยแต่ไม่มีเขาเลย
แค่ร่างกายของเขา เขาก็ไม่มีสิทธิ์อยู่ข้างกายกู้ชูหน่วนแล้ว
“นางมีอันตราย”
“นางมีอันตรายแล้วเจ้าจะช่วยนางได้เหรอ? เจ้ายังกระตุ้นเส้นประสาท เพิ่มกำลังภายในได้อีกเหรอ? เผ่าหยกมียอดฝีมือเยอะแยะ ถ้ามีเรื่องที่พวกเขายังจัดการไม่ได้ เจ้าไปแล้วจะทำอะไรได้”
“หรือว่า…เจ้าอยากให้กู้ชูหน่วนรู้ว่า เจ้าเหลือเวลาอีกแค่เดือนเดียว อยากให้กู้ชูหน่วนกลับมาหาเจ้าอีกครั้งเหรอ? เสียใจและเศร้าโศก อยู่เคียงข้างเจ้า”
ซูมู่กะพริบตากับเย่จิ่งหาน
ภายนอกเขาอาจจะดูทะเล้น แต่ความจริงแล้วเขารู้สึกเสียใจแทนเย่จิ่งหานเหมือนกัน
พิษคำสาปโลหิต เขาไม่มีทางรักษาได้จริงๆ
ทำได้แค่อยู่เคียงข้างเขาจนสิ้นชีพ
“…”
เย่จิ่งหานปล่อยมือออก
เขาพยายามข่มความใจร้อน หลับตาลงอย่างเจ็บปวด
“ไปสืบอีก เรื่องทั้งหมดที่เกี่ยวกับนาง สืบมาให้ละเอียด อย่าให้ตกหล่น”
“ขอรับ” เจี่ยงเสวียตอบรับ แล้วรีบวิ่งออกไป
ซูมู่พูด “ช่างเถอะ ใครใช้ให้เจ้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของข้าล่ะ ถ้าเจ้าไม่ไว้ใจนางจริงๆ ข้ากลับเผ่าหยกไปกับเจ้าก็ได้”
“ไม่จำเป็นหรอก ด้วยความสามารถของนาง ข้าเชื่อว่านางไม่ตายง่ายๆหรอก”
และเขา…
ใกล้ตายอยู่แล้ว ให้เขาตายไปคนเดียวเงียบๆเถอะ ยังดีกว่าให้นางต้องมานั่งเสียใจ
