อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 925 เอาน้ำค้างแห่งสวรรค์คืนให้ข้า
“รู้สิ เทพแห่งโชคลาภของข้า”
กู้ชูหน่วนหัวเราะ ไม่สนใจว่าสีหน้าของเขาจะย่ำแย่แค่ไหน มืออันน้อยๆค้นหาอยู่อย่างเดียว
ไม่ช้า นางก็ค้นเจอป้ายประกาศิต
ป้ายประกาศิตทำจากทองเหลืองอร่าม สลักอักษร-หาน
“ทำจากทอง? เจ้าเป็นเชื้อพระวงศ์? ถึงจะไม่รู้ว่าป้ายประกาศิตอันนี้สามารถเอาไปทำอะไรได้ แต่เพราะทำมาจากทอง ยังไงก็น่าจะขายได้เงินไม่น้อย”
กู้ชูหน่วนเอามาเก็บไว้เป็นของตนเอง
มืออีกข้างหนึ่งค้นเจอป้ายประกาศิตอีกหลายอัน มีบางอันสลักคำว่ารู้ฟ้า บางอันสลักคำว่าอ๋อง บางอันสลักคำว่าทหาร
กู้ชูหน่วนเอาป้ายประกาศิตวางตรงหน้าเย่จิ่งหาน พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่ทำมาจากวัสดุอะไร? เหล็กก็ไม่ใช่ ทองก็ไม่ใช่ ไม้จันทน์ก็ไม่ใช่”
เย่จิ่งหานหันหน้าไปทางอื่น ไม่ยอมตอบคำถามนาง
เขาพยายามฟื้นคืนพลังของตนเอง ร่างกายกลับอ่อนแอไม่มีแรง
เขาบาดเจ็บมาสามปีแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ไม่เคยหายดี
เมื่อกี้เพิ่งต่อสู้กับเวินเส้าหยี ส่งผลกระทบต่อกำลังภายใน เดิมก็ย่ำแย่อยู่แล้ว
เพื่อแย่งชิงน้ำค้างแห่งสวรรค์ ต้องต่อสู้กับสัตว์อสูรที่เฝ้าน้ำค้างแห่งสวรรค์อีก ถึงจะสามารถกำจัดสัตว์อสูรที่เฝ้าอยู่ได้
ตนเองกลับถูกพิษกลิ่นจุ้ยหยิน
แม้แต่ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียก็ถูกพิษกลิ่นจุ้ยหยิน
กลิ่นจุ้ยหยินเป็นพิษประหลาด ขอเพียงสูดดมเพียงนิดเดียว วิทยายุทธก็จะสูญสิ้นทันที ร่างกายมึนชา ไม่สามารถที่จะขยับได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีการควบคุมจากภูเขาเจียงเจ๋ออีก ตอนนี้วิทยายุทธของเขาไม่สามารถใช้ได้สักนิด
เขาถือว่าโชคดี หลังจากต่อสู้แล้วค่อยถูกพิษกลิ่นจุ้ยหยิน หากถูกพิษก่อนสู้รบ เขาคงไม่มีชีวิตรอดแล้ว
ส่วนเวินเส้าหยี……
จนถึงตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าเวินเส้าหยีมาแคว้นน้ำแข็งได้อย่างไร?
แล้วมาภูเขาเจียงเจ๋อได้อย่างไร
หรือเขามาเพื่อน้ำค้างแห่งสวรรค์?
ไม่ เขาไม่ได้สนใจน้ำค้างแห่งสวรรค์ หลังจากเขารู้ว่าตนอยากได้น้ำค้างแห่งสวรรค์ จึงคิดลงมือทำลายน้ำค้างแห่งสวรรค์
เขามาภูเขาเจียงเจ๋อ น่าจะเพื่อต้องการค้นหาอะไรบางอย่าง ดังนั้นในสถานการณ์คับขัน จู่ๆเขาก็หายไปแล้ว
“ไม่บอกหรือ ไม่บอกก็ช่าง ดูท่าทีเจ้าก็ไม่ธรรมดา สิ่งของบนตัวน่าจะไม่เลวมั้ง ป้ายประกาศิตพวกนี้ข้าช่วยเก็บรักษาไว้ให้นะ”
ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียพูดไม่ออก
ช่วยรักษาอะไรกัน
ทั้งๆที่เป็นการปล้น
สิ่งของที่นางปล้นไป ยังจะคืนให้กับนายท่าน?
ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่ กล้าแตะต้องไท่ซุ่ย ไม่กลัวตายหรือ
กู้ชูหน่วนยังค้นหาต่อ เย่จิ่งหานร้อนใจ
“ข้าสั่งให้เจ้ารีบหยุดเดี๋ยวนี้”
“คำสั่งไม่เป็นผล”
“เจ้า…..”
“ซี๊ด….”
กู้ชูหน่วนล้วงเอาขวดเล็กขวดหนึ่งออกมา
หลังจากนางค้นเจอขวดเล็ก ท่าทีเย่จิ่งหานเยือกเย็นลง แทบจะพูดลอดไรฟันออกมาว่า
“เจ้ากล้าปล้นสิ่งนี้ ความแค้นเราจะไม่เล็กน้อยแน่”
“ต่อให้ข้าไม่ปล้นขวดเล็กอันนี้ ความแค้นเราก็ไม่เล็กน้อยอยู่แล้ว ดูท่าทีตื่นเต้นของเจ้าสิ สิ่งของในขวดนี้น่าจะไม่ธรรมดาแน่”
กู้ชูหน่วนพูดพร้อมกับเปิดฝาขวด ยกขึ้นมาสูดดม
ทันใดนั้น กู้ชูหน่วนสั่นสะท้าน รู้สึกสดชื่นไปทั้งตัว
“ชี่ทิพย์เข้มข้นมาก นี่คือน้ำค้างแห่งสวรรค์ใช่ไหม”
พยายามหาแทบตายไม่เจอ พอเลิกหาเลิกสนใจ กลับได้มาง่ายๆ แบบคาดไม่ถึงเสียอย่างนั้น
นางยังนึกว่ากว่าจะได้น้ำค้างแห่งสวรรค์มาได้ จะต้องลงทุนลงแรงไม่น้อย
คิดไม่ถึงว่าจะได้มารวดเร็วแบบนี้
“เอาน้ำค้างแห่งสวรรค์คืนให้ข้า” เย่จิ่งหานพูดเตือน
กู้ชูหน่วนรีบเก็บเอาไว้
สิ่งของล้ำค่าขนาดนี้ นางจะคืนให้เขาได้ยังไง
ชีพจรยุทธ์ของพ่อนาง ยังต้องการน้ำค้างแห่งสวรรค์มาช่วยฟื้นคืน
