อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 928 ต่อสู้กัน

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 928 ต่อสู้กัน
“ปัง…..”

เย่จิ่งหานชกกู้ชูหน่วนอย่างแรงหนึ่งที

ชกจนกู้ชูหน่วนเลือดกันเดาไหล นางรู้สึกเหมือนจมูกของตนเบี้ยวไปแล้ว

กู้ชูหน่วนโกรธจัด พร้อมพูดขึ้นว่า “ต่อยคนไม่ควรต่อยหน้า ความรู้แค่นี้เจ้าก็ไม่มีหรือ?”

“ปัง……”

นางต่อยกลับอย่างไม่เกรงใจ ต่อยไปที่ตาของเย่จิ่งหาน จนเขากลายเป็นหมีแพนด้า

เย่จิ่งหานเจ็บปวด กดทับมือที่ซุกซนของนางไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “หญิงสาว วันนี้ไม่ฆ่าเจ้า ข้าก็จะไม่แซ่เย่”

“ปังๆ….”

“ซี๊ด…..”

ทั้งสองคนยิ่งต่อสู้ก็ยิ่งดุเดือด

ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียกลับยิ่งดูก็ยิ่งอาย

ภูเขาเจียงเจ๋อมีแรงควบคุม วิทยายุทธของทุกคนล้วนถูกควบคุม ดังนั้นพวกเขาจึงต้องอาศัยเนื้อหนังต่อสู้กัน

แล้วพวกเขาทั้งสองคน….

เหมือนอย่างหญิงบ้าในตลาดสด ต่อสู้กันอย่างป่าเถื่อนไร้อารยธรรมที่สุด

ดึงผม

แคะจมูก

ชกตา

แหกปาก

แม้แต่เสื้อผ้าของอีกฝ่ายก็ถอด

นี่…..

ใช่นายท่านของพวกเขาจริงๆหรือ?

นายท่านฆ่าคน เพียงแค่เด็ดนิ้วเท่านั้นเอง เคยใช้วิธีแบบนี้…..ด้วยหรือ……

“ปล่อยมือ…..” กู้ชูหน่วนพูดขึ้นมา

“ต่อให้ต้องตายไปพร้อมกัน ข้าก็จะฆ่าเจ้า ผู้หญิงบ้า”

“เจ้าป่วยใช่ไหม ป่วยก็ไปหาหมอ อย่าเจอใครก็กัด ก็แค่ไหอันเดียวเอง คืนให้เจ้าก็ได้”

“ดวงจิตวิญญาณของนางหนีไปแล้ว ต่อให้มีไหกักวิญญาณเป็นหมื่นเป็นพันแล้วยังไง”

“ข้างในเป็นดวงจิตวิญญาณของคนตายหรือ เจ้าไม่บอกแต่แรก หากเจ้าบอกตั้งแต่แรก ข้าก็ไม่เปิดแล้ว”

กู้ชูหน่วนรู้สึกผิด

และก็รู้สึกละอายใจ

ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นดวงจิตวิญญาณของใคร คิดว่าคงสำคัญกับเขามาก

เพียงแต่…..

นางไม่รู้จริงๆว่าข้างในเป็นดวงจิตวิญญาณ

นางคิดตลอดว่าคือสิ่งของล้ำค่า

“เจ้าให้โอกาสข้าได้พูดไหม?”

“ปากเป็นของเจ้า เจ้าจะไม่มีโอกาสได้อย่างไร”

“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าห้ามเปิด”

“ใช่ แต่เจ้าไม่ได้บอกว่าข้างในเป็นดวงจิตวิญญาณ”

“ข้าพูดแล้วเจ้าจะเชื่อไหม?”

“เรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว ต่อให้เจ้าฆ่าข้าก็เอาอะไรกลับคืนมาไม่ได้แล้ว ลองคิดดีกว่าว่าจะตามดวงจิตวิญญาณที่ล่องลอยไปแล้วพวกนั้นกลับมาได้อย่างไร”

“ตามกลับมา? คิดว่าง่ายหรือ”

ตอนนั้นดวงจิตวิญญาณของอาหน่วนแค่ดวงเดียวล่องลอยไป จนถึงตอนนี้ก็หาไม่เจอ

นั่นเขายังมีไหกักวิญญาณ ที่สามารถสัมผัสได้

ตอนนี้เขาไม่มีอะไรแล้ว จะหายังไง?

คิดถึงผู้หญิงที่ตนเองรักที่สุด ไม่ง่ายเลยกว่าจะมีความหวัง กลับถูกนางพัดตกจากสวรรค์ลงสู่นรก เย่จิ่งหานโกรธโมโหอย่างมาก

ทั้งสองคนต่อสู้ฟัดเหวี่ยงกันขึ้นมาอีก

ไม่รู้ว่าสู้กันนานแค่ไหน และก็ไม่รู้ว่าใครปล่อยมือก่อน ทั้งสองคนจ้องมองอีกฝ่ายอย่างโกรธโมโห

เสื้อผ้าพวกเขาหลุดลุ่ย ผมเผ้ายุ่งเหยิง ตามตัวเต็มไปด้วยบาดแผล โดยเฉพาะบนใบหน้า

ลูกตาเย่จิ่งหานถูกชกจนกลายเป็นหมีแพนด้า จมูกกู้ชูหน่วนถูกต่อยจนเบี้ยว ปากก็ถูกชกจนเลือดไหล ตาขวาถูกต่อยอย่างแรง ตอนนี้ก็ยังลืมตาไม่ได้

กู้ชูหน่วนหนีห่างเย่จิ่งหาน มองดูขาที่พิการของเขาพร้อมพูดขึ้นว่า “คนกระจอก ยังจะมาอวดดี เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นราชาหรือ”

ได้ยินแบบนี้ เย่จิ่งหานกับชิงเฟิงเจี่ยงเสวียต่างก็อึ้ง

คำพูดประโยคนี้ทำไมถึงได้คุ้นหูขนาดนั้น

ใช่…..

ตอนที่เจอกันครั้งแรก กู้ชูหน่วนก็เคยพูด นึกว่าเป็นจอมราชา คิดไม่ถึงว่าเป็นแค่คนกระจอก

เย่จิ่งหานกัดฟัน แววตาที่มืดมนนั้นเย็นชาจนแทบจะกินคนได้

กู้ชูหน่วนจัดเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยของตนเอง แล้วก็รู้สึกหวาดกลัวเย่จิ่งหานขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสายตาของเขาเฉียบคมเกินไปหรือเปล่า

ครั้งนี้นาง……

คงไม่เตะทุกแผ่นเหล็กหรอกมั้ง?

ประมาทเกินไปแล้ว นางควรที่จะสวมหน้ากาก

ครั้งนี้ดีแล้ว คนอื่นจำได้แล้ว ต่อไปชีวิตคงจะไม่ได้อยู่เป็นสุขแน่

แผนการที่ดีที่สุด หนีไปก่อนค่อยว่ากัน

นางหลบหนีไปก่อนดีกว่า

กู้ชูหน่วนไม่สนใจที่จะปล้นต่อ เอาน้ำค้างแห่งสวรรค์ แล้วก็ก้าวเท้าวิ่งหนีไป ทิ้งพวกเย่จิ่งหานไว้อย่างโกรธโมโห

“อ้าก….ต่อให้ขึ้นสวรรค์หรือลงนรก ข้าก็จะตัดหัวของเจ้าด้วยตนเองเพื่อมาเซ็นไหว้นาง”

กู้ชูหน่วนแทบสะดุดล้ม