อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 929 ไม่ต้องตามหาข้า
นางกัดฟัน แล้วก็ย้อนกลับมา
“เจ้าบาดเจ็บสาหัสอย่างมาก ข้าจะช่วยเจ้าทำแผล พร้อมทั้งถอนพิษกลิ่นจุ้ยหยินให้กับเจ้า เดี๋ยวกลิ่นจุ้ยหยินจะมีผลกระทบในภายหลัง ถือเป็นการชดเชยบ้าง”
นางพูดพร้อมกับล้วงเอายาชั้นเลิศของตระกูลซ่างกวนกับตระกูลไป๋หลี่มาบดเป็นผง แล้วทาให้กับเขา
ใช้เข็มเงินบังคับเลือดพิษไปที่ข้อมือ แล้วกรีดข้อมือของเขา ปล่อยให้เลือดพิษไหลออกมา
เลือดของเย่จิ่งหานเป็นสีดำล้วน มีกลิ่นเหม็นหืน
กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว
“นี่เจ้า ไม่ได้ถูกพิษแค่กลิ่นจุ้ยหยิน บนตัวเจ้ายังมีพิษอีกหลายชนิด แต่เจ้าก็โหดเหี้ยมเกินไป พิษที่รุนแรงขนาดนี้อย่างน้อยก็อยู่กับเจ้ามาหลายสิบปีแล้ว เจ้ากลับยังมีชีวิตอยู่”
“ไม่ใช่สิ พิษของเจ้าเคยถูกถอนแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้ถอนพิษจนหมดสิ้น แต่ก็ถอนพิษไปแล้วไม่น้อย แต่ต่อมาภายหลังย้อนกลับมาเป็นอีก”
“ใครเก่งกาจขนาดนี้ พิษรุนแรงขนาดนี้ก็ยังสามารถถอนได้”
แววตาชิงเฟิงเจี่ยงเสวียเป็นประกาย
“แม่นาง เจ้าสามารถถอนพิษบนตัวนายท่านของข้าได้ไหม?”
กู้ชูหน่วนพูดขึ้นว่า
“หากเป็นเมื่อก่อน บางทีอาจจะพอมีความหวัง ตอนนี้….นายท่านของพวกเจ้าเหมือนไม่ใช่คน ผลักเอา บาดแผลที่สะสมมานานหลายปีไปยังจุดหนึ่ง บีบบังคับควบคุมไว้ แม้แต่พิษก็ผลักไปยังจุดหนึ่ง แล้วนี่ ขาทั้งคู่ถึงได้พิการ”
“แล้วตกลงถอนพิษได้หรือไม่ อีกอย่างขาทั้งคู่ของนายท่านยังสามารถรักษาได้ไหม?” ชิงเฟิงถามขึ้นอย่างร้อนใจ
กู้ชูหน่วนจัดการบาดแผลไปด้วย พร้อมตอบกลับอย่างไม่เกรงใจไปด้วยว่า “รักษาไม่ได้ ข้าไม่ใช่เทพยาดา ต่อให้เป็นเทพยาดา ก็ยากที่จะรักษาได้”
เย่จิ่งหานสนใจร่างกายตนเองเสียที่ไหน
สนใจขาทั้งคู่ของตนเองเสียที่ไหน
เขาถลึงตามองผู้หญิงตรงหน้าอย่างโกรธแค้น อยากที่จะถลกหนังตัดเส้นเอ็นของนางให้ขาด
กู้ชูหน่วนสะบัดมือ เห็นตรงหน้าอกของเขาหายใจอย่างรุนแรง ใบหน้าโกรธจัดจนจะระเบิด พยายามอยู่ห่างผู้ชายอันตรายคนนี้ดีกว่า
“อืม อีกครึ่งวันกลิ่นจุ้ยหยินก็ถูกถอนแล้ว พิษของลูกน้องทั้งสองของเจ้าข้าก็ช่วยถอนแล้ว ถอนพิษเสร็จหลังจากครึ่งวันเหมือนกัน”
“ข้าจะฆ่าเจ้า”
เย่จิ่งหานกระโจนดิ้นรนขึ้นมาอีกครั้ง
กู้ชูหน่วนตกใจแทบแย่
ตอนที่รักษาบาดแผลให้เขา นางแอบใส่ยาชาลงไป ทำไมเขาถึงยังขยับได้
ดูท่าทีแทบจะกินคนได้ของเขา ตลอดจนร่างกายที่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งคล่องแคล่ว
กู้ชูหน่วนไม่สนใจว่าเย่จิ่งหานจะยอมรับฟังไหม หันหน้าแล้วก็วิ่งหนีไปทันที
ให้นางโง่แค่ไหนก็รู้ว่า ครั้งนี้ได้ล่วงเกินคนที่อันตรายที่สุดคนหนึ่ง
ตระกูลมู่ นางคงอยู่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว
หากยังอยู่ต่อไป ไม่ถูกผู้ชายตรงหน้าคนนี้จับได้ แล้วก็ต้องจบชีวิต
ก็จะเป็นการทำให้ตระกูลมู่เดือดร้อน
วิ่งหนีมาตลอดทาง ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็ออกมาจากในส่วนที่ลึกสุดของภูเขาเจียงเจ๋อ
มองจากไกลๆก็เห็นเจ้าเสือน้อยคาบถุงกระสอบอันใหญ่ไว้ พยายามลากมาตรงหน้าของนาง
ถุงกระสอบใหญ่กว่ามันหลายเท่า เมื่อมองดู คนไม่รู้จะคิดว่าถุงกระสอบมีเท้าบินได้เอง
“โฮ่ง….”
เสือน้อยร้องขึ้นมาอย่างตื่นเต้น เหมือนกำลังร้องขอให้ชื่นชม
กู้ชูหน่วนอดไม่ได้ที่จะยิ้มหัวเราะให้กับมัน
“ยาสมุนไพรเต็มถุงกระสอบนี้ ล้วนเป็นเจ้าคนเดียว เอ้ย เจ้าเก็บตัวเดียวหรือ?”
นางไม่อยากเชื่อ
เจ้าเสือน้อยตัวนี้คงเก็บยาสมุนไพรทั่วทั้งหุบเขาหมดแล้วมั้ง?
“โฮ่ง….” เจ้าเสือน้อยพยักหัว ดวงตาเป็นประกาย แยกปากยิ้มแย้ม
กู้ชูหน่วนพูดชมขึ้นว่า “มีศักยภาพเหมือนข้า แต่ถุงกระสอบใหญ่ขนาดนี้ จะแบกกลับไปก็เป็นเรื่องค่อนข้างยาก”
นางลูบจับนิ้วชี้ของตนเอง
ถ้าหาก….
มีแหวนมิติก็คงดี
สิ่งของพวกนี้ก็จะสามารถมีที่เก็บรักษา
