อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 927 จิตวิญญาณล่องลอยสลายไป

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 927 จิตวิญญาณล่องลอยสลายไป
ซี๊ด……

อากาศหยุดนิ่งทันที

ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียอ้าปากค้าง ตกตะลึงจนแทบกลืนไข่ไก่ลงไปได้

แววตาเย่จิ่งหานหรี่ลง นิ่งอึ้งจ้องมองดูไหกักวิญญาณกับฝาที่อยู่บนพื้น

ฝาเปิดออก ดวงจิตในนั้นต่างล่องลอยออกมา โอบล้อมอยู่บนหัวกู้ชูหน่วนหลายรอบ

เป็นเวลากว่าหนึ่งนาที ดวงจิตเริ่มกระจัดกระจาย ล่องลอยไปทั่วทิศ พริบตาเดียวก็สูญหายไปจนหมด

วินาทีที่ดวงจิตล่องลอยออกมา กู้ชูหน่วนเหมือนถูกดึงดูดด้วยพลังบางอย่าง

มีบางอย่างผุดขึ้นในสมอง ติมเต็มดวงจิตของนาง

ความรู้สึกราวกับไฟฟ้าช็อตนี้ นางไม่เคยเป็นมาก่อน

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร นางรู้สึกเหมือนแสงอะไรบางอย่างพยายามกลืนกินนางให้กลายเป็นหนึ่งเดียว ทำให้สมองของนางเจ็บปวดขึ้นมาเป็นระลอก

นางตกตะลึง

ปิดกั้นด้วยสัญชาตญาณ แต่ดวงจิตวิญญาณของนางอดไม่ได้ที่จะไปตามจุดแห่งแสงนั้น

โชคดีคือ

จุดแสงพวกนั้นเพียงล้อมรอบนางครู่เดียว แล้วก็ล่องลอยกระจายไป

“ไม่…ไม่ได้…..อาหน่วน”

เย่จิ่งหานพูดขึ้นมาอย่างตกตะลึง

อุบัติเหตุครั้งใหญ่ ร่างกายที่มึนชาของเขากลับสามารถขยับได้ มือทั้งคู่ดันพื้น ลุกขึ้นมานั่ง อยากจับจุดแสงพวกนั้นไว้

แม้จะดิ้นรนคลานไล่ตามไป กลับตามไม่ได้อะไรเลย

ดวงจิตของกู้ชูหน่วนแบ่งออกเป็นหลายดวงจิต แต่ละดวงจิตล่องลอยไปตามทิศทางต่างๆ

แม้เขาจะอยู่ในสภาพปกติ ก็ไม่สามารถที่จะตามหาสองจิต-เจ็ดวิญญาณของกู้ชูหน่วนกลับมาได้

กู้ชูหน่วนยกมือกุมหัว

เจ็บปวด

ทำไมหัวสมองของนางถึงได้เจ็บปวดขนาดนั้น

อาหน่วน……

เขากำลังเรียกใคร?

กำลังเรียกนางหรือ?

ทำไมคำว่าอาหน่วน นางฟังแล้วถึงทรมานใจขนาดนั้น?

ไม่รอให้กู้ชูหน่วนได้สติกลับมา เย่จิ่งหานบีบคอของนางไว้แน่น พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าปล่อยดวงจิตวิญญาณของนางออกไปแล้ว เจ้ารู้ไหมว่าดวงจิตวิญญาณล่องลอยออกไปแล้วยากที่จะตามกลับมา”

“ซี๊ด….ปล่อยมือ เจ้ารีบปล่อยข้า….”

“ข้าจะฆ่าเจ้า ข้าจะฆ่าเจ้า…..”

เย่จิ่งหานคำรามออกมา

ลักษณะอะไร

ท่วงทีอะไร

สูญหายจนหมดสิ้นไปพร้อมกับตอนที่ดวงจิตวิญญาณของกู้ชูหน่วนล่องลอยกระจายไป

เขากลายเป็นเหมือนอย่างมารซาตาน ดวงตาแดงก่ ร่างกายปกคลุมเต็มไปด้วยความอาฆาต บีบคอกู้ชูหน่วนไว้แน่นอย่างไม่ยอมปล่อย อยากที่จะบีบคอกู้ชูหน่วนให้ตายคามือ

“แค่กๆ….หากเจ้ายังไม่ปล่อย อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”

แย่ที่สุด ถูกพิษกลิ่นจุ้ยหยินแล้ว ทำไมเขายังมีแรงมากมายขนาดนี้

กู้ชูหน่วนดิ้นรนอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ยังถูกเขาบีบคอจนหน้าแดงไปหมด หายใจไม่ออก

มือของชายผู้คนนี้เปรียบเสมือนกำแพงเหล็ก ไม่ว่านางจะต่อต้านยังไงก็ไม่ได้ผล

บวกกับรอบตัวเขาเต็มไปด้วยรัศมีแห่งความอาฆาตและความโกรธเกรี้ยว เป็นครั้งแรกที่กู้ชูหน่วนรู้สึกหวาดกลัว

อากาศยิ่งอยู่ก็ยิ่งน้อยลง หนังตากู้ชูหน่วนหนักอึ้งขึ้นมาแล้ว

นางกัดฟัน มือทั้งคู่ปล่อยวาง และเริ่มถอดกางเกงของเขา

วิธีนี้ใช้ได้ผล

เย่จิ่งหานเอามืออีกข้างหนึ่งไปปกปิดไว้ด้วยสัญชาตญาณ

กู้ชูหน่วนฉวยโอกาส ใช้แรงทั้งหมดที่มี แกะมือของเขาที่บีบคอตนเองออก แล้วหนีห่างออกมาจากเย่จิ่งหาน

นางยังไม่ทันได้สูดดมอากาศบริสุทธิ์ เย่จิ่งหานก็มาบีบอีก

กู้ชูหน่วนก็โกรธ ต่อสู้กับเขาขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “เสือไม่ออกฤทธิ์ เจ้าคิดว่าข้าเป็นแมวหรือ”

กู้ชูหน่วนสู้แรงเย่จิ่งหานไม่ได้

เย่จิ่งหานถูกพิษ มึนชาไปทั้งร่างกาย หากไม่ใช่เพราะความโกรธ เขาก็ไม่สามารถขยับได้ ดังนั้นทั้งสองคนจึงพอๆกัน

พวกเขาต่อสู้กันอย่างอบอุ่น

เดี๋ยวนางเป็นคนนอนทับเขา

เดี๋ยวเขาเป็นคนนอนทับนาง

ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียมองดูอย่างนิ่งอึ้ง