อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 937 เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์

มีป้ายคำสั่งที่ได้จากผู้คุม กู้ชูหน่วนก็ราบรื่นไม่มีสิ่งกีดขวางตลอดทาง

ด้านซ้ายคือหอสมบัติ ด้านขวาคือหอชุ่ยอวี้

กู้ชูหน่วนลูบคาง สุดท้ายก็ยังเลือกที่จะไปขโมยของที่หอชุ่ยอวี้ให้เกลี้ยงก่อน

อาศัยป้ายคำสั่ง กู้ชูหน่วนเข้าไปที่หอชุ่ยอวี้

หอชุ่ยอวี้มีทั้งหมดสามชั้น

เปิดประตูชั้นที่หนึ่ง วัตถุล้ำค่ามากมายละลานตาล้วนเป็นอัญมณีหยกและไข่มุกราตรี รวมทั้งเครื่องประดับทองล้ำค่าทุกชนิด

ชั้นที่สองล้วนเป็นภาพวาดที่มีชื่อเสียง จัดวางอยู่เต็มทั้งชั้น

“เป็นคลังขนาดเล็กของตระกูลไป๋หลี่ดังคาด หากว่ามีแหวนมิติก็ดีสิ ไม่ได้ ข้าต้องรีบหาแหวนมิติออกมาวงหนึ่งให้ได้”

กู้ชูหน่วนค้นหาในกองสมบัติอยู่รอบหนึ่ง ในนี้มีแหวนอยู่มากมาย แต่ไม่มีแหวนมิติ

ชั้นที่สามนางก็หาแล้ว ในนี้นอกจากวิชาวิทยายุทธบางส่วน ก็ไม่มีอะไร

วิชาวิทยายุทธเหล่านี้เป็นเพียงวิชาวิทยายุทธโดยผิวเผิน เหมาะกับให้ลูกศิษย์ที่เพิ่งจะเข้ามาใหม่ในสำนักฝึกฝน กู้ชูหน่วนไม่มีความสนใจโดยสิ้นเชิง

กู้ชูหน่วนหิ้วเจ้าเสือน้อยที่อยู่ตรงหน้าอกขึ้นมา โยกมันให้ตื่น

“มีวิธีขนสมบัติทั้งหมดที่นี่ออกไปหรือไม่?”

“โฮกโฮก……”

เมื่อเจ้าเสือน้อยเห็นสมบัติมากมายขนาดนี้ ก็ตื่นเต้นยิ่งกว่านางเสียอีก กรงเล็บกอดกล่องทองคำแต่ละกล่องไว้แน่น

มันเขี่ยๆดึงๆ ไม่รู้ว่าดึงกระสอบใบใหญ่ใบหนึ่งออกมาจากที่ไหน

กู้ชูหน่วนจะร้องไห้ก็ไม่ใช่จะหัวเราะก็ไม่เชิง

“เจ้าตัวละโมบโลภมาก คิดไม่ถึงว่าจะซ่อนกระสอบใบใหญ่เอาไว้บนตัว แต่ที่นี่คือตระกูลไป๋หลี่ แบกสมบัติเป็นกระสอบใหญ่ๆ เกรงว่าจะออกไปได้ไม่ง่ายน่ะสิ”

“โฮกโฮก……”

เจ้าเสือน้อยพยายามพยักหน้า

กู้ชูหน่วนลูบคาง ไตร่ตรองคำพูดของมัน

แม้ว่าจะแอบไว้ เคลื่อนย้ายออกไปก็คงจะเคลื่อนย้ายได้ไม่ง่ายสินะ

นางส่ายศีรษะ

วิธีนี้ไม่เท่าไหร่

กรงเล็บของเจ้าเสือน้อยทำท่าทางอีกครั้ง แล้วหยิบเครื่องประดับหยกเส้นใหญ่หลายเส้นออกมาห้อยไว้บนตัวของตัวเอง ขณะเดียวกันก็ห้อยไว้ในปากของตัวเองอีกมากมาย กรงเล็บน้อยๆชี้ไปทางที่อยู่ไกลๆ

กู้ชูหน่วนกล่าวด้วยความสงสัย “เจ้าบอกว่าเจ้าสามารถทยอยขนออกไปทีละนิดได้หรือ?”

“โฮกโฮก……”

“นี่กลับความคิดที่ไม่เลว อย่างไรซะเจ้าที่เป็นเจ้าเสือโลภก็มีศักยภาพที่จะเป็นขโมยได้ เจ้าเล่ห์พอตัว สามารถหลบซ่อนได้”

ใบหน้าของเจ้าเสือน้อยละห้อยทันที

“ชมเจ้าน่ะ หน้าละห้อยอะไรกัน”

“โฮกโฮก……”

“ก็ได้ เช่นนั้นเจ้าก็ขนละกัน จำไว้ว่าหาสถานที่ที่ลับตาคนแอบไว้ เลี่ยงไม่ให้คนอื่นชุบมือเปิบ”

“โฮกโฮก……”

เจ้าเสือน้อยก้าวเท้าออกไป ในยามค่ำคืน มันก็เหมือนเสือชีตาห์ตัวหนึ่ง รวดเร็วราวกับสายฟ้าแลบ สังเกตไม่ได้โดยสิ้นเชิง

ไม่ช้า มันก็กลับมาอีกครั้ง คว้ากำมือหนึ่งห้อยไว้บนคอ และคาบไว้ในปากอีกกำใหญ่ๆ แม้แต่กรงเล็บเสือก็ไม่เว้นว่างไว้ กำทองคำแท่งไว้อีกหลายอัน

กู้ชูหน่วนมุมปากกระตุก

“สิ่งของมากมายเกินไป เจ้าเลือกขโมยของที่มีราคาไปก็ได้แล้ว เวลาของพวกเรามีจำกัด”

ปากของเจ้าเสือน้อยตอบรับ แต่การกระทำกลับเอาจริงเอาจังมาก

มันไม่สนใจหรอกว่าอะไรมีค่าหรือไม่มีค่า ล้วนจะขนออกไปทั้งหมด

หากไม่ใช่เพราะกู้ชูหน่วนห้ามไว้ แม้แต่ชั้นวางสมบัติมันก็คิดที่จะขโมยไปด้วยแล้ว

กู้ชูหน่วนแขกหัวเสือของมันอย่างไม่เกรงใจ “เจ้าทำตัวให้น่าเชื่อถือหน่อยได้หรือไม่ ชั้นวางใหญ่ขนาดนั้น เจ้าขนออกไปได้หรือ?”

“โฮกโฮก……”
“ข้ารู้ว่าเจ้าแปลงกายเป็นตัวใหญ่ก็สามารถออกไปได้ แต่หากว่าเจ้าเปลี่ยนเป็นตัวใหญ่ พวกเราทั้งสองก็ต้องมอบตัวอยู่ตรงนี้แล้ว”

“โฮกโฮก……”

เจ้าเสือน้อยวิ่งติดกันรอบแล้วรอบเล่า ไม่มีความเหนื่อยเลยสักนิด

กู้ชูหน่วนรออยู่พักใหญ่ เจ้าเสือน้อยก็ยังคงขนย้ายอยู่

สมบัติมากมายเกินไป นางขี้เกียจรอ และกลัวว่าหากมีคนเข้ามาก็จะถูกเปิดโปง

นางจึงถือโอกาสไปที่หอสมบัติ

นางมีความรู้สึกชนิดหนึ่งที่ว่า สิ่งของในหอสมบัติจะต้องมีค่ามากกว่าสมบัติในหอชุ่ยอวี้นับหลายร้อยเท่า

ราชางูเก้าหัวมรกตหรือ?

นางไม่เชื่อหรอก นางที่เป็นคนตัวใหญ่คนหนึ่ง ยังจะหลบงูตัวหนึ่งไม่ได้อีกรึ

ถุย นางที่เป็นคนตัวใหญ่คนหนึ่ง ยังจะสู้งูตัวเล็กๆตัวหนึ่งไม่ได้อีกรึ