อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 965 มีปานหนึ่งจุด
กู้ชูหน่วนอยากที่จะชิ่งหนี แต่รูปร่างของผู้ชายที่อยู่บนพื้นสมบูรณ์แบบอย่างมาก เท้าของนางเหมือนเต็มไปด้วยตะกั่ว ก้าวยังไงก็ก้าวไม่ออก
ดวงตาสีขาวดำคู่นั้นมองดูรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเขาอย่างไม่สนใจอะไร พร้อมปากยังพูดขึ้นว่า
“ผิวเรียบเนียน รูปร่างได้สัดส่วน ขาทั้งคู่เรียวยาว ยังมีกล้าม ที่สำคัญไม่มีไขมันแม้แต่นิดเดียว สุดยอด สุดยอดมาก เสียอยู่อย่างเดียวก็คือตรงก้นมีปาน”
เวินเส้าหยีโกรธทั้งอาย
นางสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย
ส่วนเขา…
ผู้หญิงคนนี้ไม่มีความรู้จักอายเลยสักนิด กลางวันท้องฟ้าโปร่งใสแบบนี้ ยังจะมองดูร่างกายของชายแปลกหน้าอย่างเปิดเผย
ที่สำคัญก็คือ ยังมีหน้ามาวิจารณ์
เมื่อสายตาของนางมองไปยังตำแหน่งหนึ่งบนร่างกายของเขา
เวินเส้าหยีหน้าแดง ต่อให้เขาชาไปทั้งร่างกาย ไม่มีเรี่ยวแรงสักนิด ก็ยังพยายามดิ้นรนที่จะเก็บเสื้อผ้าด้านข้างมาห่มร่างของตนเองไว้
กู้ชูหน่วนพูดบ่นขึ้นว่า “ขี้เหนียวขนาดนั้นทำไม รูปร่างดีก็ควรที่จะให้ทุกคนได้ชื่นชม จ้องมองข้าทำไม? ข้ากำลังชมเจ้าไม่ใช่หรือ”
เวินเส้าหยีรวบรวมแรงบนฝ่ามือ อยากที่จะตบผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ให้ตาย
คิดไม่ถึงว่า ฝ่ามือของเขาจะไร้เรี่ยวแรง ไม่มีแรงสักนิด
และเพราะการเคลื่อนไหวนี้ แรงที่เหลือเพียงน้อยนิดของเขาก็ถูกใช้จนหมดสิ้น ตอนนี้แม้แต่แรงที่จะยกมือก็ไม่มีแล้ว
กู้ชูหน่วนเดินถอยหลังไปหลายก้าว ตบหน้าอกของตนเองพร้อมพูดขึ้นว่า “ผู้ชายอะไรดุจัง ข้ากลัวมากเลย”
ปากของนางพูดว่ากลัว สายตากลับไม่มีความกลัวเลยสักนิด
“อ่า ถ้าข้าเดาไม่ผิด เจ้าน่าจะบรรลุขั้นล้มเหลวเลยตกอยู่ในสภาพแบบนี้ใช่ไหม?”
เวินเส้าหยีเงียบ หลับตาสนิท พยายามที่จะฟื้นกำลังของตนเอง
“ผลจากการบรรลุขั้นล้มเหลวมีเพียงอย่างเดียว นั่นก็คือสองลมปราณภายในร่างกายต่อสู้กัน จนสุดท้ายต้องเจ็บปวดจนตาย ถึงแม้ข้าจะดูร่างกายของเจ้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ข้าก็ได้ช่วยชีวิตเจ้าไว้ บุญคุณความแค้นชดเชยกัน เราต่างก็ไม่ติดค้างอะไรกัน”
“เจ้าไม่ต้องพยายามแล้ว สามารถรักษาชีวิตไว้ได้ก็ไม่เลวแล้ว ภายในสี่วันนี้ อย่าว่าแต่ฟื้นคืนวิทยายุทธ สามารถที่จะลุกขึ้นมาได้ก็นับว่าเหลือเชื่อแล้ว”
กู้ชูหน่วนถอนหายใจ คุกเข่าอยู่ด้านข้างเวินเส้าหยี ลองพิจารณาดูเขาจากที่สูง
เวินเส้าหยีสะดุ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าคิดจะทำอะไร”
“ถึงแม้จะไม่รู้ว่าหน้าตาของเจ้าเป็นยังไง แต่ด้วยรูปร่างของเจ้า หากถูกสัตว์ร้ายที่เดินผ่านมาคาบไป หรือถูกโจรคนไหนเห็นเข้า ดอกไม้งามจะถูกทำร้ายเอา แบบนั้นคงน่าเสียดายแย่”
นางพูดไปด้วย ใส่เสื้อผ้าให้เขาไปด้วย
ตอนที่สวมเสื้อผ้า ก็จะหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะแตะเนื้อต้องตัวเวินเส้าหยี
ใบหูใบหน้าเวินเส้าหยีแดงเป็นช่วงๆ
“ปล่อยมือ ห้ามแตะต้องข้า”
“ปล่อยมือตอนนี้? ข้าสามารถปล่อยมือได้ แต่สวมเสื้อผ้าได้เพียงครึ่งเดียว หากไม่ให้สวมต่อ เจ้าอยากที่จะเปลือยแบบนี้ต่อไปหรือ?”
“เจ้า…..”
เวินเส้าหยีโกรธจัด
เมื่อก่อนเขาคิดว่ามีเพียงกู้ชูหน่วน ที่ไร้ยางอาย
คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ ไร้ยางอายยิ่งกว่านางเสียอีก
“เชื่อฟังหน่อย ไม่นานก็จะเสร็จแล้ว”
กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ พร้อมหันไปขยิบตาให้กับเขา
ไม่รู้ว่านางตั้งใจหรือเปล่า ตั้งนานแล้วนางก็สวมเสื้อผ้าให้เวินเส้าหยีไม่เสร็จ
“พัฟๆ….”
จู่ๆ ลูกธนูมากมายก็ยิงพุ่งมา ตามด้วยเสียงฟ้าร้องนับหมื่นพัน
ใบหูกู้ชูหน่วนกับเวินเส้าหยีขยับ ต่างรู้สึกได้ถึงความอาฆาต
ด้วยความเร่งรีบ กู้ชูหน่วนกอดเวินเส้าหยีกลิ้งลงไปข้างล่าง เพื่อหลบลูกธนู
“เป็นผู้หญิงคนนั้น นายท่านมีคำสั่ง ข้าได้ทันที ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย”
พูดเสร็จ ในป่าก็มีนักฆ่าพุ่งออกมาเจ็ดแปดคน พวกเขามาอย่างดุเดือด ลงมือด้วยกระบวนท่าไม้ตาย
สายตากู้ชูหน่วนเยือกเย็น
ฆ่านาง?
ตระกูลไป๋หลี่ส่งมา?
