อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 967 พูดจาไพเราะหน่อย

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 967 พูดจาไพเราะหน่อย
“ทำไม? เจ้าไม่ยินยอม? หากไม่ยินยอมข้าก็ไม่บังคับ ยังไงคนที่เปลือยคือเจ้า ไม่ใช่ข้าเปลือย”

กู้ชูหน่วนพูดพร้อมกับวางใบไม้ในมือที่ทำเป็นเสื้อผ้า แล้วก็เตรียมจะเดินจากไป

“เดี๋ยวก่อน”

“ทำไม? เปลี่ยนใจแล้วหรือ?”

“ช่วยข้าสวมด้วย” เสื้อผ้าใบไม้ก็เสื้อผ้าใบไม้ ปกปิดร่างกายเสียก่อนค่อยว่ากัน

กู้ชูหน่วนนั่งอยู่บนหินข้างลำธาร เอามือเท้าคาง มองพิจารณาดูเขายังไม่เกรงใจ พร้อมพูดขึ้นอย่างเชื่องช้าว่า “แต่ข้าไม่อยากทำให้แล้ว ข้าคิดว่าเจ้าอยู่แบบนี้เซ็กซี่ยิ่งกว่า”

สีหน้าเวินเส้าหยีแดงก่ำ ไม่กล้ามองดวงตาแผดร้อนคู่นั้นของกู้ชูหน่วน

นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาทุลักทุเลขนาดนี้ ยังถูกผู้หญิงคนหนึ่งมองจนหมดสิ้น

“เจ้าต้องการอะไรกันแน่?”

“เรียกไพเราะหน่อย”

“…”

“เรียกไม่เป็น? ก็พูดให้ดีหน่อย”

เวินเส้าหยีหลับตา ไม่ขอร้องนางอีก

เขากัดฟัน ราวกับกำลังอดกลั้นความอดทนบางอย่างไว้

กู้ชูหน่วนรออยู่ตั้งนาน เขาก็ไม่มีวี่แววที่จะลดตัวลง เมื่อมองดูเขาที่รูปงามสง่า สูงศักดิ์อย่างไม่ธรรมดา คิดว่ายังไงสถานะก็คงไม่ด้อยแน่

“ช่างเถอะ ใครใช้ให้ข้าอารมณ์ดี เห็นแก่ที่ก้นของเจ้ามีปานสวยขนาดนั้น ข้ายอมช่วยเจ้าใส่ก็แล้วกัน”

นางไม่พูดถึงปานยังดี เมื่อพูดขึ้นมาบรรยากาศก็เยือกเย็นลงทันที

กู้ชูหน่วนทำเหมือนมองไม่เห็นสีหน้าเคร่งขรึมของเขา พลิกตัวเขามา แล้วก็ตบบนก้นของเขาแรงๆหลายที

“อืม ทั้งนุ่มทั้งเรียบเนียนยังมีกลิ่นหอม ไฟของเจ้าเหมือนอย่างปานดอกเหมย มีอยู่ตรงก้นยิ่งทำให้มีเสน่ห์”

“บังอาจ…..”

ดวงตาทั้งคู่ของเวินเส้าหยีเปล่งประกายความอาฆาต จ้องมองดูกู้ชูหน่วน

“เพื่อทำเสื้อผ้าใบไม้ชุดนี้ เจ้ารู้ไหมว่าข้าต้องสูญเสียพลังตั้งเท่าไหร่ ดูร่างกายที่เปลือยของเจ้า สิ่งของล้ำค่าอะไรก็ไม่มี ข้าก็ต้องหาผลกำไรจากที่อื่นบ้าง อีกอย่าง ตรงไหนบนร่างกายของเจ้าที่ข้าไม่เคยเห็น”

“ไร้ยางอาย…..”

“ไร้ยางอายตรงไหน? ดูสิ ข้าเขินไปหมดแล้ว”

เวินเส้าหยี “…”

“เอาล่ะ เก็บสายตากินคนของเจ้าเสีย ข้าช่วยเจ้าสวมเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวเจ้าจะถูกคนอื่นเห็นจนหมด แบบนั้นข้าจะเสียใจ”

“…”

“ไม่นับเสื้อผ้าใบไม้ชุดนี้ ถือว่าช่วยชีวิตเจ้าแล้วสองครั้ง บุญคุณในการช่วยชีวิต ควรตอบแทนให้ได้ดั่งสายธาร ข้าก็ไม่คาดหวังให้เจ้าตอบแทนดั่งสายธาร ขอเพียงเจ้าไม่เนรคุณก็พอ”

เวินเส้าหยีเงียบ

ครั้งแรก ถ้าไม่ใช่เพราะนางตกลงมาอย่างกะทันหันในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดของการบรรลุขั้น เขาจะบรรลุขั้นล้มเหลวหรือ?

ครั้งที่สอง ทั้งๆที่คนพวกนั้นต้องการฆ่านาง ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา นางกลับหิ้วเขากระโดดลงมาในลำธารพร้อมกัน

คิดถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้นในลำธาร เวินเส้าหยีหงุดหงิดอย่างมาก

แล้วก็ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ ยังพูดบ่นอยู่อย่างไม่รู้สำนึก

“จะว่าไปแล้ว ตรงส่วนนั้นของเจ้า ทนแรงจับหน่อยก็ไม่ได้ แค่จับไม่กี่ทีก็แดงขนาดนั้นแล้ว หากจะใช้ขึ้นมาจริงๆ ไม่รู้จะใช้ได้ไหม?”

ซี๊ด….

กลางวันท้องฟ้าแจ่มใส กลับมีลมหนาวพัดมาอย่างกะทันหัน

กู้ชูหน่วนขนลุกไปหมด

สายตาของชายตรงหน้าเย็นชาจนไม่มีร่องรอยของความอบอุ่น

นางไม่สงสัยเลยสักนิด

หากเขาสามารถขยับได้ นางไม่มีชีวิตรอดแน่

สามร้อยหกสิบแผน การหนีคือวิธีที่ดีที่สุด

“ช่วยสวมเสื้อผ้าให้เจ้าเสร็จแล้ว ผ่านไปสามวันเจ้าก็จะสามารถฟื้นคืนกำลัง ข้ายังมีธุระ ไปก่อนล่ะ เจ้าดูแลตัวเองให้ดีนะ”

“ไป จะไปไหน”

พลั่กๆพลั่กๆ…..

กลุ่มโจรปรากฏตัว โอบล้อมพวกกู้ชูหน่วนไว้

เมื่อมองดูเสื้อผ้าของคนพวกนี้ ล้วนเป็นเสื้อผ้าที่ทำมาจากขนสัตว์ น่าจะเป็นชนพื้นเมือง ไม่ใช่คนที่ตระกูลไป๋หลี่ส่งมา