อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 972 ทำเรื่องเท็จให้กลายเป็นจริง

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 972 ทำเรื่องเท็จให้กลายเป็นจริง
เอวที่เยือกเย็นแข็งแรงถูกบีบอย่างแรงหนึ่งที

ความรู้สึกเจ็บปวดอย่างกะทันหัน ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะครางออกมา

สายตาเวินเส้าหยีฉายแววโกรธโมโห

กู้ชูหน่วนทำเหมือนไม่เห็น บีบเขาอีกหลายที

ครั้งนี้เวินเส้าหยีเตรียมใจไว้แล้ว กัดฟันไว้แน่ ไม่ยอมส่งเสียงออกมา

แต่เสียงของนางยิ่งร้องก็ยิ่งเสียงดัง

ฟังแล้วกู้ชูหน่วนยังรู้สึกตัวเองเสียเปรียบอย่างมาก

“ข้าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งยังลงทุนขนาดนี้ เจ้าเป็นผู้ชายทั้งคนอายอะไร?

เวินเส้าหยีหันหน้าไป ไม่อยากมองดูใบหน้าเรียวปากที่น่าขยะแขยงของนาง

“เฮ้อ เจ้าผีเสื้อ ข้าจะบอกให้ หากเจ้ายังไม่ร้อง ข้าจะข่มขืนเจ้าจริงๆแล้วนะ”

“เจ้ากล้าหรือ”

“เจ้ารอดูว่าข้ากล้าหรือไม่กล้า”

จ้องมองดูดวงตาคู่นั้นของกู้ชูหน่วน ตลอดจนการกระทำของนาง เวินเส้าหยีเห็นนางเป็นคนบางคนอย่างไม่รู้ตัว

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เขาเชื่อมั่นว่า ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้สามารถทำอย่างที่พูดได้

“ไอหยา เจ้าเบาหน่อย อย่าใจร้อนขนาดนั้นสิ เจ็บ….เจ้าทำข้าเจ็บ….”

“เร็วๆหน่อย เร็วอีกหน่อย….”

“อืม….สบาย….เจ้าผีเสื้อ น่าพอใจมากเลย….”

เส้นเอ็นเวินเส้าหยีกระตุกหลายที

เขาอยากผลักกู้ชูหน่วน แต่กู้ชูหน่วนอยู่ใกล้มาก กลิ่นหอมยาลักษณะพิเศษก็วนเวียนอยู่ข้างหูของเขา

แม้แต่ลมหายใจของนางก็พ่นอยู่ตรงปลายจมูกของเขา

ใบหน้าเวินเส้าหยีแดงระเรื่อ

กระทั่งงทำตัวไม่ถูก

หากเป็นไปได้ เขาอยากที่จะมุดเข้าไปในรู

คนที่อยู่ด้านนอกต่างมองหน้ากัน

ฟังเสียงเตียงด้านไหนที่แกว่งไปมา

อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นอย่างตกตะลึงว่า

“ไหนบอกว่าคนข้างนอกรักนวลสงวนตัวไม่ใช่หรือ? ข้าว่าผึ้งน้อยกล้ากว่าพวกเราเสียอีก”

“ใช่ๆ ร้องเสียงดังมาก ดังกว่าคนที่บ้านของข้าเสียอีก”

“แต่ว่าผู้ชายคนนั้นทำไมถึงไม่ส่งเสียงร้องเลย”

“บางทีเขาอาจจะหน้าบาง”

“ไม่ น่าจะเป็นเพราะเขาบาดเจ็บ หรืออาจเป็นเพราะเขาค่อนข้างเป็นคนเก็บตัว? พวกเจ้าไม่เห็นหรือ ดูเหมือนเจ้าผีเสื้อแทบไม่พูดอะไรเลย”

พวกเขาเพิ่งโพสต์เสร็จ กลับได้ยินเสียงเวินเส้าหยีร้องตะโกนว่า

“อ้าก….”

ซี๊ด…

ทุกคนต่างเก็บคำพูดของตนเองเมื่อกี้

ผู้ชายคนนี้รุนแรงยิ่งกว่าที่พวกเขาคิดไว้เสียอีก เพียงแค่อดทนไว้ตลอดเท่านั้นเอง?

หัวหน้าเผ่าพูดขึ้นว่า “ในเมื่อพวกเขาเป็นสามีภรรยากันอย่างแท้จริง เราก็แยกย้ายกันเถอะ ฟ้าก็จะสว่างแล้ว พรุ่งนี้ยังต้องไปล่าสัตว์อีก”

พวกชาวบ้านไม่อยากกลับไป แต่หัวหน้าเผ่าพูดออกมาแล้ว พวกเขาจึงจำต้องพากันกลับไป

ด้านนอกห้องเหลือเพียงอาต้ากับหัวหน้าเผ่าสองคน

อาต้าพูดขึ้นว่า “พ่อ สถานะของพวกเขาไม่มีปัญหาจริงหรือ?”

หัวหน้าเผ่าเงียบ ครุ่นคิดอยู่สักพัก แล้วก็พูดขึ้นเพียงว่า “กลับไปก่อนเถอะ”

ภายในห้อง

เวินเส้าหยีหนาวจนเหงื่อซึม

เขากัดฟันพูดขึ้นว่า “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? ตรงไหนก็จับ”

เพราะยังสงสัยว่า ตนเองจะถูกผู้หญิงคนนี้จับจนสืบพันธุ์ไม่ได้แล้ว

“หากข้าไม่จับ เจ้าจะร้องตะโกนออกมาได้ไหม?”

“เจ้าหน้าไม่อาย แต่ข้าอาย”

“หน้าสำคัญ หรือว่าชีวิตสำคัญ?”

“…”

“ดูเหมือนพวกเขาไปกันแล้ว แต่ว่าเจ้าลองคิดดู รูปร่างของเจ้านั้นดีจริงๆ หรือไม่เรามาทำความรู้จักกันลึกซึ้งกว่านี้หน่อยไหม”

เวินเส้าหยีมึนชาไปทั้งตัว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มี พยายามลุกขึ้นมา

แต่กู้ชูหน่วนกลับคว้าเขากลับไป

“หนีไปไหน เจ้ายังไม่เคยใช่ไหม”

“…”

“ตกลงกันเช่นนี้แหละ เรามาทำเรื่องเท็จให้กลายเป็นจริง ข้าสู่ขอเจ้า ต่อไปเจ้าก็คือผู้ชายของข้าแล้ว”

เวินเส้าหยีสับสนวุ่นวายไปหมด อยากที่จะหนีไปจากผู้หญิงตรงหน้าคนนี้แล้ว

เขามั่นใจว่า เขาดูถูกความไร้ยางอายของผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างมาก