อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม – บทที่ 990 หัวหน้าตระกูลเวิน

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 990 หัวหน้าตระกูลเวิน
วันรุ่งขึ้น

หุบเขาสัตว์วิเศษ

นักเรียนทั้งหมดของวิทยาลัยอี้เหอรวมตัวกันอยู่ด้านนอกหุบเขาสัตว์วิเศษ เป็นขบวนยิ่งใหญ่เกรียงไกร ละลานตา

นอกจากอาจารย์นักเรียนทั้งวิทยาลัยแล้ว ยังมีราชวงศ์ตลอดจนองครักษ์ยอดฝีมือของสี่ตระกูลใหญ่แยกย้ายเฝ้าอยู่ใกล้หุบเขาสัตว์วิเศษ รักษาความสงบเรียบร้อย

บนที่นั่งหลักมีทั้งหมดห้าที่นั่ง ซึ่งห้าที่นั่งนี้ มีของเสด็จอาราชวงศ์อันหนึ่ง ที่เหลือเป็นที่หนึ่งประมุขสี่ตระกูลใหญ่

ลำดับถัดมาก็คือผู้อาวุโสสี่ตระกูลใหญ่ ตลอดจนเชื้อสายราชวงศ์

จนถึงตอนนี้ทั้งห้าที่นั่งยังคงว่างเปล่า ยังไม่มีคนนั่ง พวกนักเรียนกำลังพูดคุยถกเถียงกันอย่างถึงพริกถึงขิง

“ได้ยินมาหรือยัง? ปีนี้หัวหน้าตระกูลเวินจะมาร่วมงานชุมนุมควบคุมสัตว์”

“จริงๆหรือ? ดูเหมือนทั่วทั้งแผ่นดินปิงหลิงไม่มีใครรู้ว่าหัวหน้าตระกูลเวินเป็นใคร ดูเหมือนเขาไม่เคยมาปรากฏตัว เรายังสงสัยกันว่าตระกูลเวินไม่มีประมุขเสียอีก”

“คงจะเป็นชายชราผมหงอกคนหนึ่ง”

“ข้าก็คิดว่าใช่ หัวหน้าตระกูลอื่นๆล้วนอายุมากแล้ว หัวหน้าตระกูลเวินก็คงไม่หนุ่มหรอก”

“สามารถได้เห็นประมุขสี่ตระกูลใหญ่ตลอดจนเสด็จอา ถึงแม้พวกเราจะปราบสัตว์เทพไม่ได้ ก็ไม่ถือว่ามาอย่างเปล่าประโยชน์”

กู้ชูหน่วนอ้าปากหาว มองซ้ายมองขวาท่ามกลางฝูงชน กลับมองไม่เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น

หนิงเทียนโย่วกับหลินซือหย่วนยืนอยู่ด้านข้างนาง

หนิงเทียนโย่วพูดขึ้นว่า “เจ้ามองหาเซียวหยู่เซวียนหรือ? ข้าดูรายชื่อผู้ลงทะเบียนแล้ว เขาไม่มา”

กู้ชูหน่วนหรี่ตาลง พูดขึ้นมาอย่างเรียบเฉยว่า “เขาอยากมาหรือไม่อยากมาก็แล้วแต่”

ไม่เพียงไม่เห็นเซียวหยู่เซวียน ยังไม่เห็นชายสวมหน้ากากคนนั้นด้วย

คิดถึงเมื่อคืน หลังจากชายสวมหน้ากากที่ขาพิการพานางเข้ามาในหุบเขาสัตว์วิเศษ ให้ช่วยเขาตามหาคันฉ่องหงส์ หากตามหาคันฉ่องหงส์ ผลที่ตามมาไม่ใช่สิ่งที่นางสามารถรับได้

กู้ชูหน่วนหัวเราะเย้ย

นางก็อยากรอดู หากนางหาคันฉ่องหงส์ไม่เจอ อะไรจะเกิดขึ้น

“เดี๋ยวหลังจากเข้าไปในหุบเขาสัตว์วิเศษ เจ้ากับหลินซือหย่วนตามติดข้านะ อย่าพรากจากกันเด็ดขาด”

“ทำไม?” เทียบกับความเฉยเมยของกู้ชูหน่วน หลินซือหย่วนแลดูตื่นเต้นมาก ยังไงก็เป็นครั้งแรกที่ได้เข้าร่วมงานยิ่งใหญ่ขนาดนี้

“ถึงจะบอกว่าการเข้าไปในหุบเขาสัตว์วิเศษเพื่อเป็นการฝึกฝน และก็เพื่อผูกสัญญาสัตว์อสูร แต่ปีที่ผ่านมามีคนจำนวนมากที่ฉวยโอกาสฆ่าคนที่ตนไม่ชอบ”

“พวกเจ้าสองคนล้วนเคยผิดใจตระกูลไป๋หลี่ แม้แต่ตระกูลซ่างกวนแม่นางมู่ก็ผิดใจแล้ว ข้ากลัวว่าพวกเขาจะลงมือทำร้ายพวกเจ้าข้างใน”

หลินซือหย่วนร้องพูดขึ้นมาอย่างตกใจว่า “อ๋า….ฆ่าคนข้างใน พวกเขาไม่กลัวออกมาแล้วถูกอาจารย์ลงโทษหรือ?”

“ภายในหุบเขาสัตว์วิเศษมีสัตว์อสูรมากมาย เต็มไปด้วยอันตราย หากเจอสัตว์อสูรที่ระดับสูงกว่าตน ถูกสัตว์อสูรหรือพิษหมอกในป่าลึกฆ่าตาย ก็ถือเป็นเรื่องปกติ พวกอาจารย์ไม่สนใจหรอกว่าเจ้าถูกสัตว์อสูรฆ่าตาย หรือถูกเพื่อนร่วมชั้นฆ่าตาย”

“ฟังเจ้าพูดเช่นนี้แล้ว เราเข้าไปก็อันตรายนะสิ”

“วางใจ ท่านปู่ให้ศิษย์พี่หลายคนตามข้าเข้ามา ศิษย์พี่หลายคนจะปกป้องพวกเจ้า ขอเพียงพวกเจ้าตามติดข้า อย่าวิ่งหนีไปเรื่อย”

“ขอบคุณคุณชายหนิง”

“ไม่ต้องเกรงใจ หวังว่าถึงตอนนั้นจะสามารถปราบสัตว์อสูรได้หลายตัวนะ”

พวกประมุขยังไม่มา หยางโม่ค่อยๆเดินมาตรงหน้ากู้ชูหน่วน พร้อมพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนยิ้มแย้มว่า “แม่นางมู่ เจ้าจะเข้าร่วมงานชุมนุมควบคุมสัตว์จริงๆหรือ?”

“ทำไมจะไม่เข้าร่วม?”

“ข้าก็จะเข้าไป เข้าไปด้วยกันดีไหม?”

“ไม่ต้อง”

หยางม่านกลอกตามองบน

มู่หน่วนคนนี้ไม่รู้จักเลือกที่รักมักที่ชังจริงๆ

เสด็จพี่กลัวนางถูกตระกูลซ่างกวนกับตระกูลไป๋หลี่ลอบทำร้าย จึงขอเข้าไปพร้อมกับนาง ที่จริงเพราะอยากปกป้องนาง

นางไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งไม่รู้?

“หัวหน้าตระกูลหนิงมาถึง…”

“หัวหน้าตระกูลไป๋หลี่มาถึง…”

“หัวหน้าตระกูลซ่างกวนมาถึง…”

“หัวหน้าตระกูลเวินมาถึง…”

“เสด็จอาเสวี่ยเสด็จ…”

ตามด้วยเสียงรายงานดังขึ้น ทุกคนต่างหันไปมองบนเก้าอี้ที่นั่งหลัก